H ουκρανική κρίση, ο χρήσιμος ηλίθιος και ο χρήσιμος εχθρός

Η Ευρώπη είναι το πρώτο αλλά όχι το μόνο θύμα της “Ουκρανικής κρίσης” πριν καν πέσει έστω μια τουφεκιά. Οι Αμερικάνοι, θεωρώντας δεδομένη τη νίκη επί του Χίτλερ, σχεδίαζαν από το 1942 μια “Ενωμένη Ευρώπη” υποχείριό τους, ως προϋπόθεση νικηφόρας αναμέτρησης με τη Ρωσία –τότε ΕΣΣΔ– αντιδρούσε μόνο ο Ντε Γκωλ. Έκτοτε οι ΗΠΑ θεωρούν την ΕΕ προτεκτοράτο τους  –Μπρζεζίνσκι. Το ευρωπαϊκό “στάτους” έχει μάλλον χειροτερέψει, από προτεκτοράτο έχει πέσει στην κατηγορία fuck the Europe, Νούλαντ, υφυπουργός Εξωτερικών.

Το προφανές είναι ότι αέριο και πετρέλαιο, οι τιμές τους, έχουν ξεπεράσει κάθε προηγούμενο. Οι Γερμανοί εμπόδισαν, με όπλο τη γραφειοκρατία, την άμεση μεταφορά του φθηνού ρωσικού αερίου στην Ευρώπη. Οι ευρωπαίοι ηγέτες προτιμούν να εκτιναχθούν οι τιμές των προϊόντων και να πληρώσουν πανάκριβα οι πολίτες πετρέλαιο και αέριο για να ζεσταθούν παρά να αντισταθούν στις ΗΠΑ.

Το αφανές είναι ότι η Ευρώπη στο σύνολό της επιβεβαιώνει πανηγυρικά την υποδούλωσή της στις ΗΠΑ. Οι έτσι κι αλλιώς αδύναμες φωνούλες, στο Παρίσι ή στο Βερολίνο, για ανεξαρτησία της Ευρώπης έχουν σιγήσει.  Οι Ρώσοι, η ενέργεια, η Ουκρανία, όλο το πακέτο, μοιάζει με τις γνωστές κούκλες, τις μπάμπουσκες, που η μία κρύβει μια επόμενη. Αφού χύθηκε πολύ μελάνι για το αέριο και τους αγωγούς έχουμε φτάσει τώρα στην Ουκρανία. Στο βάθος-βάθος επαναλαμβάνεται ένα γεωπολιτικό παιχνίδι που συμπληρώνει όπου να ‘ναι δυο αιώνες.

Η Ουκρανία, ειδικά η Κριμαία, είναι πεδίο πολέμου τουλάχιστον από το 1850. Και πάντα με ένα στόχο, τότε και τώρα: να αποτραπεί η κάθοδος της Ρωσίας στις “θερμές θάλασσες”, στη Μεσόγειο. Μια χαρά είναι οι Ρώσοι στο βορρά. Αλλά αν κατηφορίσουν στη Μεσόγειο η στεριανή Ρωσία θα αμφισβητήσει έμπρακτα το μονοπώλιο κυριαρχίας των θαλάσσιων Δυτικών Δυνάμεων, ΗΠΑ, Αγγλία, Γαλλία.

Η παράμετρος της Ελλάδας

Η Ρωσία έχασε τις “κτήσεις” του Στάλιν (Ανατολική Ευρώπη) αλλά ο Πούτιν “ισοφάρισε” κερδίζοντας τη Συρία, σπάζοντας το Δυτικό μονοπώλιο στη Μεσόγειο. Στην ουσία μιλάμε για το γνωστό και άλυτο “Ανατολικό Ζήτημα”, διευρυμένο, όπου το Ουκρανικό εμπλέκεται με την τύχη της Τουρκίας και τη σχέση της με τη Ρωσία.

Η Ελλάδα έχει πάρει μέρος στο παιχνίδι, ως επικουρική παρουσία, όταν ο Βενιζέλος έστειλε, με προτροπή του πρωθυπουργού της Γαλλίας Κλεμανσώ (1919), στρατιωτική δύναμη στην Ουκρανία (Κριμαία) για να εξασφαλίσει την υποστήριξη των συμμάχων στη Μικρασιατική εκστρατεία. Πολύ αργότερα και κατόπιν “εορτής” (ή καλύτερα “κατόπιν καταστροφής”) ο Βενιζέλος τους κατηγόρησε λέγοντάς τους «μας στείλατε (στη Σμύρνη) και μετά μας εγκαταλείψατε». Αληθές αλλά απελπιστικά καθυστερημένο.

Η καταστροφή (της Σμύρνης) μένει ζωντανή έτσι ώστε να αναρωτιέται κανείς μήπως η ξαφνική διάθεση (του ξένου παράγοντα και της κυβέρνησης) για τον (αναγκαίο) επανεξοπλισμό της Ελλάδας υποκρύπτει υπολογισμούς, όπως τότε, για μελλοντική χρήση της χώρας μας σε άδηλα(ακόμα για μας) σχέδια των “Μεγάλων Συμμάχων” με εξίσου άδηλη κατάληξη. Η Ιστορία επαναλαμβάνεται φορώντας αλλιώτικα ρούχα μιμούμενη τον γνωστό μας Μανωλιό.

Η απειλή ενός θερμού επεισοδίου έχει δύο άκρες αυτή τη στιγμή: την Ουκρανία και τις τουρκικές απειλές εναντίον μας. Οι απειλές του Ερντογάν έφεραν τα γαλλικά όπλα που προκάλεσαν ενθουσιασμό. Πιστεύουμε ότι τα όπλα και οι συνθήκες αμοιβαίας αρωγής αποτρέπουν το θερμό επεισόδιο και οπωσδήποτε απαγορεύουν τη μετατροπή του σε ευρύτερο πόλεμο. Εκτός αν ο Ερντογάν αγνοήσει τις προειδοποιήσεις, παρερμηνεύσει τα μηνύματα, και καταλήξει όπως ο Σαντάμ.

Ο χρήσιμος εχθρός

Οι δυνατότητες να κάνουν συμβατικό πόλεμο με τη Ρωσία οι Αγγλογάλλοι και οι Γερμανοί, χωρίς άμεση ανάμιξη των ΗΠΑ, είναι κάτι το αδιανόητο. Μόνοι τους οι Ευρωπαίοι απέναντι στη Ρωσία είναι σαν τα ανέκδοτα του λαγού πριν να έρθει η τίγρη. Εκτός αν οι ΗΠΑ τους εξωθήσουν, σε άτυπη συνεννόηση με το Κρεμλίνο, σε ένα δεύτερο Σουέζ(1956) τότε που τέλειωσαν, καταρρακωμένοι, οι Αγγλογάλλοι ως αποικιακές Δυνάμεις. Ώστε να τους κοπεί στη ρίζα κάθε ιδέα απειθαρχίας.

Οι ΗΠΑ κέρδισαν το ανατολικό κομμάτι της Ευρώπης και στρίμωξαν τη Ρωσία. Αλλά μια ρωσική αρκούδα με κοφτερά δόντια τους είναι χρήσιμη γιατί κρατάει φρόνιμους, στο μαντρί, τους πρόθυμους για αταξίες δυτικοευρωπαίους συμμάχους. Γιατί να χάσουν οι Αμερικάνοι ένα τέτοιο θείο δώρο;

Εκτός αν επικρατήσει ο παραλογισμός και οι ΗΠΑ, σε ένα άκρως ριψοκίνδυνο “πάρτα όλα”, εξωθήσουν σε επανάληψη μια “κρίση της Κούβας”  (δεκαετία του 60) όπου οι Ρώσοι έβαλαν την ουρά στα σκέλια. Αυτά τότε. Ότι είναι να γίνει θα γίνει σύντομα επειδή η Κίνα δεν αφήνει χρονικά περιθώρια στις ΗΠΑ που οφείλουν να συγκεντρώσουν άμεσα κάθε διαθέσιμη δύναμη, οικονομική και στρατιωτική.

Επίδειξη ισχύος

Η συνεχής αναφορά στην Ιστορία είναι, θεωρώ, αναγκαία επειδή ο τρόπος δράσης, το σκεπτικό, των ισχυρών δεν έχει ουσιαστικά αλλάξει από τα αρχαία χρόνια ως σήμερα. Το πρωτοείπε ο Θουκυδίδης, με αφορμή τους Αθηναίους, όταν αποφάσισαν να σφάξουν τους Μήλιους επειδή, όπως είπαν, μπορούσαν να το κάνουν, δηλαδή χωρίς να φοβούνται τιμωρία από κάποιον.

Οι Μεγάλες Δυνάμεις, ανεξαρτήτως ιδεολογίας, κάνουν ότι κάνουν επειδή μπορούν, τη στιγμή που μπορούν. Η επίδειξη ισχύος είναι κάλεσμα στον φόβο και στην υποταγή. Γι’ αυτό πχ ο κάθε διάδοχος του Ερντογάν δεν έχει απολύτως κανένα λόγο να εγκαταλείψει το επιχείρημα του φόβου που προκαλεί στις ελληνικές ελίτ. Ο διάδοχος από την ίδια οδό θα ξανάρθει εδώ που είμαστε.