Η πεποίθηση μοναδικότητας-ανωτερότητας των Γερμανών τορπιλίζει την ΕΕ

Σύσσωμος ο ευρωπαϊκός νότος δεν κρύβει πλέον την αγανάκτηση και την οργή του για τον επιθετικό οικονομικό εθνικισμό της Γερμανίας (και των βορειοευρωπαϊκών “δορυφόρων” της) που αναδύθηκε ξανά και απροκάλυπτα λόγω της πανδημίας του κορονοϊού, κατά τρόπο που υπονομεύει την ΕΕ.

Ακόμα και αμετανόητοι φιλογερμανοί, ευρωπαϊστές, “ευρωλιγούρηδες”, νεοφιλελεύθεροι και λοιπές “φυλές” της παγκοσμιοποιημένης ελεύθερης αγοράς “έχασαν τη λαλιά” τους τελευταία, αποκαρδιωμένοι από τη Γερμανία. Η αιτία φυσικά είναι η σκληρή και εγωιστική στάση της και η παντελής έλλειψη αλληλεγγύης που δείχνει απέναντι σε Ευρωπαίους εταίρους της.

Είναι, όμως, μόνο ο γερμανικός οικονομικός εθνικισμός ο μοναδικός λόγος που η προτεστάντισσα (στη νοοτροπία) και κόρη πάστορα κα Μέρκελ προκαλεί το μένος Ιταλών, Ισπανών, Γάλλων, Ελλήνων και πολλών άλλων Ευρωπαίων; Δεν χωρά αμφιβολία πως σε συνθήκες ιδιότυπου υγειονομικού και οικονομικού πολέμου με επίκεντρο την ίδια την Ευρώπη, η πλέον ισχυρή οικονομικά χώρα της ΕΕ και πάλι γυρίζει την πλάτη της στην Ιστορία.

Η “ειδική αποστολή” της Γερμανίας

Η υπεροπτική επιμονή της κας Μέρκελ αποκλειστικά σε εργαλεία όπως ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας ουσιαστικά αφήνει ορθάνοιχτα παράθυρα σε νέα επώδυνα μνημόνια για πολλές χώρες του ευρωπαϊκού νότου, που ο κορονοϊός συρρικνώνει την οικονομία τους σε επικίνδυνο σημείο ύφεσης. Φαίνεται πως το μάθημα από τις δύο πρόσφατες ευρωπαϊκές κρίσεις, τη δημοσιονομική και τη μεταναστευτική, δεν επηρέασε καθόλου το Βερολίνο. Κι ας αμφισβητείται τώρα πλέον ανοιχτά και η “γερμανική” Ευρωζώνη.

Η γερμανική συνείδηση της “ειδικής αποστολής” για τη διαμόρφωση, ει δυνατόν, όλου του κόσμου σύμφωνα με τις δικές της προτεσταντικές αντιλήψεις αναζωπυρώνει πάλι το “Γερμανικό Ζήτημα”. Δεν χρειάζεται να πάμε πολύ πίσω στην υπερχιλιετή ιστορία της για να το εντοπίσουμε. Αρκεί να γνωρίζουμε ότι από το αυταρχικό “μέλλον της Γερμανίας” (Deutschlands Zukunft) της επαναστατικής περιόδου του 1848 μέχρι το γερμανικό “μέλλον της Ευρώπης” (Europas Zukunft) του 2020 μεσολάβησαν τα εξής: η “δια πυρός και σιδήρου” ενοποίηση των γερμανικών κρατιδίων, δύο Ράιχ που προκάλεσαν δύο παγκόσμιους πολέμους, η “Ώρα Μηδέν”, η “αναίμακτη” επανένωση και τέλος η δημιουργία του “γερμανικού” ευρώ.

Μεγάλη για την Ευρώπη και μικρή για τον πλανήτη είναι η Γερμανία. Η διαχρονική πολιτική της για την Ευρώπη του “σκληρού πυρήνα” (“ατσάλινου” για τους ναζί) και των “ομόκεντρων κύκλων” με κέντρο το Βερολίνο “δεν γνωρίζει” Μπίσμαρκ, Γουλιέλμο, Στρέζεμαν, Χίτλερ, Αντενάουερ, Μπραντ, Σμιτ, Κολ ή Μέρκελ. Η αυθεντία και η αποδοχή του όποιου ηγέτη είναι λουθηρανικό πρόταγμα ανά τους αιώνες.

Γερμανικός ηγεμονισμός και ΕΕ

Για την πλειονότητα του γερμανικού λαού ο Λούθηρος, ο “αρνητής της ελεύθερης βούλησης” που “απάλλαξε το άτομο από την ηθική ευθύνη για τον πόλεμο και τη μεταβίβασε στην εξουσία” εξακολουθεί να είναι ό,τι η Ζαν Ντ’ Αρκ για τους Γάλλους, ή ο Φραγκίσκος της Ασίζης για τους Ιταλούς. Καθόλου τυχαία άλλωστε και η ξεκάθαρη άποψη για τον Λούθηρο από τους Γερμανούς Εθνικοσοσιαλιστές: «Ο “Αγώνας” του Χίτλερ και η διδασκαλία του Λούθηρου είναι η καλή άμυνα του γερμανικού λαού».

Στο πλαίσιο αυτό, δεν πρέπει να λησμονείται πόσο σημαντική είναι και η γερμανική “διακαής αίσθηση μοναδικότητας ανάμεσα στα υπόλοιπα έθνη”, η οποία υποδαυλίζει σταθερά τον γερμανικό εθνικισμό. Σε αντίθεση με τον αγγλικό, γαλλικό και αμερικανικό εθνικισμό, δεν προέκυψε μέσα από μια επιτυχή επανάσταση. Προέκυψε όμως από ένα ρομαντικό κρεσέντο ενός αιώνα που τελικά οδήγησε το 1870 στη δημιουργία του γερμανικού έθνους-κράτους μετά από αιώνες κατακερματισμού, καταστροφικών εμφυλίων, θρησκευτικών πολέμων και αδυναμίας.

Δεν είναι καθόλου περίεργο ότι και σήμερα η Γερμανία των φιλοσόφων και των ποιητών μπορεί να αισθάνεται πως της δόθηκε άλλη μια ευκαιρία να πραγματοποιήσει άλλο ένα βήμα προς τον διαχρονικό ηγεμονικό της στόχο στην Ευρώπη. Η εξέλιξη των πολλαπλών κρίσεων στην Ευρωζώνη και σε ολόκληρη την Ευρώπη, αλλά και η κατάληξη της σχέσης “αγάπης-μίσους” με τη Ρωσία, θα είναι καθοριστικές για το “Γερμανικό Ζήτημα”. Όμως, ο “απαίσιος Γερμανός” (Der hässliche Deutsche) παραμένει διαχρονικός (ρωτήστε σήμερα Ιταλούς και Ισπανούς) και καθορίζεται από το ριψοκίνδυνο “ντικτάτ της γεωγραφίας”, την αίσθηση της “μοναδικότητας” και τις προτροπές και δοξασίες του προτεσταντισμού!