Ουκρανικό: Ο αμερικανικός “γνωστικός πόλεμος” και η κινεζική ανάγνωσή του

Ο “γνωστικός πόλεμος” είναι μη-συμβατικός πόλεμος, όπου το μυαλό είναι το πεδίο μάχης. O Ζενγκ Γιόνγκνιαν (Πρόεδρος του Τσιάνχαϊ Ινστιτούτου Διεθνών Υποθέσεων) παρατηρεί ότι επειδή οι ΗΠΑ συνειδητοποιούν ότι δεν είναι πια παντοδύναμες, στρέφονται στον “γνωστικό πόλεμο”. Με αυτόν επωφελούνται των “διεθνών κανόνων” που επιβάλλει η Δύση και που οι Κινέζοι αποκαλούν “Λιουσού” (εξαιρετικά εύκαμπτο είδος ιτιάς), υποδηλώνοντας ότι οι Δυτικοί ερμηνεύουν τους κανόνες πάντα σύμφωνα με τα συμφέροντα τους.

Η ουκρανική κρίση και η δεκαπλάσια αύξηση των επιτοκίων από την Αμερικανική Ομοσπονδιακή Τράπεζα αποτελούν μέρος σχεδίου με απώτερο στόχο την εκροή κεφαλαίων της παγκόσμιας κεφαλαιαγοράς προς την αμερικανική κεφαλαιαγορά. Στελέχη της Ομοσπονδιακής Τράπεζας ομολογούν ότι είναι προς το στρατηγικό συμφέρον των ΗΠΑ να διατηρήσουν την Ευρώπη ως αγορά δολαρίων. Γνωρίζουν ότι το μόνο νόμισμα που μπορεί να απειλήσει το δολάριο σήμερα είναι το ευρώ – εξαιρετικά “θανατηφόρο” όταν το δολάριο αντιμετωπίζει διαρθρωτικά προβλήματα.

Οι ΗΠΑ συμπέραναν ότι πριν το δολάριο αντιμετωπίσει μεγαλύτερα προβλήματα, πρέπει να πλήξουν οικονομικά την Ευρώπη εκεί που πονάει περισσότερο: στην έλλειψη ενεργειακών πόρων. Μέρκελ και Πούτιν γνώριζαν ότι όταν η ισχύς της ευρωπαϊκής οικονομίας συνδυαστεί με τους ενεργειακούς και φυσικούς πόρους (αλλά και το πυρηνικό οπλοστάσιο) της Ρωσίας, το ευρώ θα γίνει άφθαρτο. Οι ΗΠΑ ήταν ενήμερες της παραπάνω απειλής κι αυτός ήταν ο λόγος που ο νέος πόλεμος έπρεπε να γίνει στην Ευρώπη. Λόγω αυτοκτονικής υποτέλειας που θα κρίνει η Ιστορία, οι Ευρωπαίοι συναίνεσαν σε αυτό.

Οι Ρώσοι πολίτες, για χρόνια έβλεπαν με θαυμασμό τον δυτικό τρόπο ζωής και ήθελαν να ενταχθούν σε αυτόν. Οι Global Times του Πεκίνου σημειώνουν: «Η Ρωσία θεωρούσε πάντα τον εαυτό της ευρωπαϊκή χώρα, προσδοκώντας να οικοδομήσει εμπιστοσύνη με τη Δύση». Ο Πούτιν πίστεψε ότι θα μπορούσε να διαπραγματευτεί με την ΕΕ μια σταδιακή ένταξη της Ρωσίας στους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Στο Πεκίνο πιστεύουν ότι αυτή η ουτοπική προσδοκία έριξε το Κρεμλίνο στη παγίδα της αμερικανικής γνωστικής επιθετικότητας.

Ο “γνωστικός πόλεμος”

Ο “γνωστικός πόλεμος” είχε διπλό στόχο: Πρώτον, να παρουσιαστεί η Ρωσία ως εχθρός της Ευρώπης, τονίζοντας παράλληλα την εξάρτηση των Ευρωπαίων συμμάχων από τις ΗΠΑ. Δεύτερον, να επηρεαστεί το πώς θα σκεφτεί και θα ενεργήσει το Κρεμλίνο. Ένας συνδυασμός γνωστικού αποπροσανατολισμού και παραπλανητικού εφησυχασμού έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη μοιραία αναποφασιστικότητα του Κρεμλίνου να τερματίσει τη σύγκρουση πριν ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Ο αποπροσανατολισμός υποβοηθήθηκε από ψευδοαφηγήματα περί “καλών προθέσεων” και “ανθρωπιστικών αρχών”.

Όσον αφορά την επίδειξη “καλών προθέσεων” οι Δυτικοί έδωσαν διαβεβαιώσεις και υπέγραψαν συμφωνίες με σκοπό να εφησυχάσουν το Κρεμλίνο, αλλά με πρόθεση να τις καταπατήσουν. Γνωστικές επιχειρήσεις ήταν η εξαπάτηση του Γκορμπατσόφ από τη κυβέρνηση Μπους για μη επέκταση του ΝΑΤΟ και η παραπλανητική συμφωνία του Μινσκ με υπογραφές Μέρκελ και Χόλαντ. Όσον αφορά το πως εννοεί τις “ανθρωπιστικές αρχές” το ΝΑΤΟ, οι Κινέζοι δεν έχουν ξεχάσει ότι επί προεδρίας Γιέλτσιν, συμπατριώτες τους στη κινεζική πρεσβεία του Βελιγραδίου σκοτώθηκαν από τους ΝΑΤΟϊκούς “ανθρωπιστικούς βομβαρδισμούς” – σπονδή στις θεότητες του νεοφιλελεύθερου μηδενισμού, κυνισμού και υποκρισίας.

Με επιχειρήσεις “γνωστικού πολέμου” η Δύση πέτυχε να εξαπατήσει Γκορμπατσόφ και Γιέλτσιν, κερδίζοντας την εμπιστοσύνη τους στην ισχύ των διεθνών συμφωνιών, με πρόθεση να προδοθεί αυτή η εμπιστοσύνη. Οι ευρωπαϊστές μετασοβιετικοί ηγέτες ίσως είχαν αποφύγει τις δυσάρεστες εκπλήξεις αν είχαν απευθυνθεί στην Αμερική με τους ρεμπέτικους στίχους, «Από πιτσιρίκα σε λέγανε μπαμπέσα, κι έλαχε σε σένα να δώκω λίγη μπέσα».

Στην Ουκρανία, τα αποτελέσματα των γνωστικών επιχειρήσεων ήταν μικτά.

• Πέτυχαν να μη τερματίσει την κρίση το Κρεμλίνο σε δύο ευνοϊκές γι’ αυτό περιστάσεις: το 2014 ανατρέποντας το παράνομο καθεστώς του Μαϊντάν πραξικοπήματος και αποκαθιστώντας τη νόμιμη κυβέρνηση και το 2022 εφαρμόζοντας τη τακτική “Σοκ και δέος” του Μπους στο Ιράκ (ο δυτικός “γνωστικός πόλεμος” εκμεταλλεύτηκε την επιθυμία του Κρεμλίνου να αποφύγει μεγάλες απώλειες ανάμεσα στους αδελφούς Σλάβους, τους οποίους οι νατοϊκοί βλέπουν σαν πιόνια στη στρατηγική τους σκακιέρα.
• Απέτυχαν, παρά τη συνεπικουρία σκληρών κυρώσεων, να προκαλέσουν τη δυσαρέσκεια του ρωσικού λαού με τη κυβέρνηση Πούτιν, περιμένοντας μάταια την εμφάνιση του επόμενου Γιέλτσιν, που έφτασε τη Ρωσία στα όρια της διάλυσης.

“Γνωστικός πόλεμος” και θέατρο του παραλόγου

Ο Πούτιν είχε δηλώσει ότι δεν είχε πρόθεση να ενώσει την ανατολική Ουκρανία με τη Ρωσική Ομοσπονδία. Γι’ αυτό, όταν του το ζήτησαν οι κάτοικοι του Ντονμπάς, αυτός το αρνήθηκε, αφού με τη συμφωνία του Μινσκ οι Δυτικοί δεσμεύτηκαν ότι το Κίεβο θα δώσει στους ρωσόφωνους κάποια στοιχεία αυτονομίας, όπως να μιλούν τη γλώσσα τους, να έχουν τη παραδοσιακή τους παιδεία, να μη διώκεται η Ορθόδοξη Εκκλησία.

Εκμεταλλευόμενοι το χρόνο που τους έδωσε η παραπλανητική συμφωνία του Μινσκ και η αναποφασιστικότητα του Κρεμλίνου, οι ΝΑΤΟϊκοί ανασυγκρότησαν και εξόπλισαν τον ουκρανικό στρατό. Όταν Χόλαντ και Μέρκελ παραδέχτηκαν ότι με τη συμφωνία του Μινσκ τον εξαπατούσαν για οκτώ χρόνια, ο Πούτιν προχώρησε σε μια στρατιωτική επιχείρηση σωτηρίας των ρωσόφωνων του Ντονμπάς από τους νεοναζί του συντάγματος Αζόφ. Υπενθυμίζουμε ότι το ΝΑΤΟ επενέβη στρατιωτικά εναντίον της Σερβίας με επιχείρημα τη διάσωση των Αλβανών του Κοσόβου. Η δυτική προπαγάνδα συνεχίζει να κατηγορεί τον Πούτιν για απρόκλητη εισβολή στην Ουκρανία, παρότι τα γεγονότα δείχνουν ότι όσα έκανε ο Πούτιν κάθε άλλο παρά απρόκλητα ήταν.

Η Ρωσία εξακολουθεί να έχει το πάνω χέρι στο πεδίο της μάχης και ο Πούτιν θριάμβευσε στις πρόσφατες εκλογές, αλλά οι δυτικοί ηγέτες, πέφτοντας θύματα της δικής τους προπαγάνδας. Εξακολουθούν να διαδίδουν ότι η “Ρωσία ηττάται,” “ο Πούτιν θα ανατραπεί” κλπ. Είναι μια απέλπιδα προσπάθεια να δημιουργήσουν αστάθεια στο εσωτερικό της Ρωσίας, ίσως για να αποφύγουν τη κριτική για την αστάθεια που προκαλούν στο εσωτερικό των δικών τους χωρών. Ο “γνωστικός πόλεμος” κατάντησε πλέον θέατρο του παραλόγου.

Για τους δικούς του λόγους, το Κρεμλίνο προσποιείται ότι βρίσκεται στον τρίτο χρόνο μιας περιορισμένης στρατιωτικής επιχείρησης, τη στιγμή που οι Ευρωπαίοι ηγέτες αναγγέλλουν ότι μετατρέπουν την οικονομία τους σε πολεμική οικονομία και προετοιμάζουν τους απρόθυμους Ευρωπαίους πολίτες για γενικευμένο πόλεμο κατά της Ρωσίας. Σκοπίμως αποφεύγουν να τους ενημερώσουν για τις αρνητικές επιπτώσεις μιας τέτοιας μετατροπής: μείωση των δαπανών για υγεία, απασχόληση, παιδεία, κοινωνική περίθαλψη.

Τα ερωτήματα

• Πρώτον, θα οδηγήσει ο ουκρανικός πόλεμος στη περιθωριοποίηση της ΕΕ; Πολύ πιθανό, με δεδομένη την ανεπάρκεια των Ευρωπαίων πολιτικών που συστηματικά εθελοτυφλούν απέναντι στην πραγματικότητα. Στους Κινέζους θυμίζουν ένα είδος δικών τους πολιτικών, που λειτουργούσαν ως τοποτηρητές των αποικιοκρατών την εποχή του “πολέμου του οπίου”.
• Δεύτερον, θα ξεπεράσει ο Πούτιν το αρχικό στρατηγικό του σφάλμα όταν επείσθη να μην αντιδράσει “υπερβολικά” στις ουκρανικές προκλήσεις; Οι Κινέζοι υπενθυμίζουν τη στρατηγική του Μάο Τσε Τουνγκ στη κορεατική κρίση, όταν διέταξε τη μαζική επέλαση μισού εκατομμυρίου στρατιωτών, εξαναγκάζοντας τους Δυτικούς συμμάχους να υποχωρήσουν μέχρι το 38ο παράλληλο. Ο Μάο δεν επείσθη να μην αντιδράσει “υπερβολικά”. Αντίθετα, έπεισε τους Δυτικούς ότι δεν αστειεύεται και ότι δεν έτρεφε αυταπάτες για τις πραγματικές τους προθέσεις.

Στέλεχος δεξαμενής σκέψης του Πεκίνου τόνισε σχετικά με τον πόλεμο στην Ουκρανία: «Αν η Κίνα δεν γνώριζε καλά τα “κόλπα” που χρησιμοποιούν οι ΗΠΑ, δεν θα κατάφερνε ποτέ να γίνει αυτό που είναι σήμερα. Θα ήταν ακόμα κάτι παρόμοιο με μια τριτοκοσμική χώρα της Λατινικής Αμερικής». Προειδοποίησε, μάλιστα, για μία νέα εν εξελίξει αμερικανική επιχείρηση τύπου Μαϊντάν στη Γεωργία.