Θα παρέδιδε τον 16χρονο στην Τουρκία η γονατισμένη κυπριακή ελίτ, αν μπορούσε!
14/09/2019
Θαυμάζουν τους Παλαιστίνιους νέους και νέες, που καθημερινά τα βάζουν με τις δυνάμεις κατοχής. Ιδιαίτερα τις Παρασκευές. Οι φωτογραφίες τους και τα βίντεο με τις συγκρούσεις τους με τους Ισραηλινούς δημοσιοποιούνται σε όλο τον κόσμο. Παλεύουν με πέτρες, ξύλα και μολότοφ. Φίλοι και σύμμαχοι οι Ισραηλινοί, αλλά η κατοχή είναι κατοχή. Είναι ένα γεγονός. Όπως και η τουρκική κατοχή της μισής σχεδόν Κύπρου. Το ίδιο και το αυτό… Παλαιότερα θαύμαζαν τους Σαντινίστας και τους αντάρτες του Σαλβαδόρ, και κάθε «επαναστατικό» κίνημα στον κόσμο όλο. Κατέβαιναν και οι ίδιοι σε διαδηλώσεις έξω από τις πρεσβείες της Αμερικής και του Ισραήλ.
Αλλά όταν το θέμα αφορά την Κύπρο και τον λαό της, η συμβουλή των ψευτο-επαναστατών είναι η παράδοση στις διαθέσεις της Τουρκίας. Αποδέχονται όλα τα σχέδια των ξένων, τα οποία συστηματικά καταλήγουν στην ίδια λύση-διάλυση: Η πλειοψηφία του 80% να τα μοιράσει όλα με τη μειοψηφία του 18%. Εξανέστησαν, λοιπόν, με τον 16χρονο που κατέβασε την τουρκική σημαία από το σχολείο της κατεχόμενης Λύσης. Όλα τα είπαν. Το μόνο που δεν ζήτησαν ακόμα από την κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι να τον εκδώσει στην κατοχική δύναμη Τουρκία. Βεβαίως, αν περνούσε από το χέρι τους, αυτό θα έκαναν.
Ας μην έχουμε αμφιβολία. Ούτε την ηλικία του παιδιού σκέφτηκαν, ούτε ότι κατέβασε το σύμβολο της κατοχής. Αυτά είναι ψιλά γράμματα για την κυπριακή ελίτ, η οποία στην πλειοψηφία της είναι δουλική και δουλοπρεπής. Γονάτισε μπροστά στους Βρετανούς και έγινε υποχείριό τους. Γονάτισε και στην τουρκική κατοχή. Επιθυμεί τον «συμβιβασμό», ακόμα και αν είναι εις βάρος της ελληνικής πλευράς. Στόχος και σκοπός είναι πάντα ο ίδιος. Να συνεχίσει να υπάρχει και να γίνεται όλο και πιο πλούσια. Για το σύνολο ούτε που ασχολείται η κυπριακή αριστοκρατία.
Κοντά και μαζί με την ελίτ συντάσσεται και μία νέα «νομενκλατούρα», που συγκροτούν περιθωριακοί και αποτυχημένοι τύποι, τους οποίους συνδέει το φιλοτουρκικό σχέδιο Αναν. Λεγόμενοι αριστεροί, πρώην εθνικιστές, που είδαν ξαφνικά το …φως, και τρόφιμοι ξένων ιδρυμάτων. Αξίζει κανείς να σταθεί στους πρώην εθνικιστές. Θυμάμαι ότι όποιοι δεν ήταν απορριπτικοί μέχρι θανάτου, ήταν γι’ αυτούς προδότες. Όποιοι δεν μισούσαν τους απέναντι ήταν μειοδότες. Και ξαφνικά …άλλαξαν! Και κατηγορούν όλους εμάς για εθνικισμό. Ενώ οι ίδιοι δεν ξέχασαν ποτέ τον παλιό κακό εαυτό τους.
Ένα θέατρο παίζουν… Θυμάμαι μία περίπτωση, όταν έγραψαν εναντίον μου σε κυπριακή εφημερίδα, επειδή εργαζόμενος -στα πρώτα δημοσιογραφικά μου βήματα- στην εφημερίδα Μεσημβρινή των Αθηνών, σε ένα κείμενο μου από τον ΟΗΕ έγινε αναφορά για τον Ραούφ Ντενκτάς ως «Τουρκοκύπριο ηγέτη». Ποιος είδε το Θεό και δεν τον φοβήθηκε…
