Το σκληρό ροκ με τη Μόσχα, ο Μπορέλ και οι εγχώριοι πολιτικοί φωστήρες!

Παρακολουθούμε τις τοποθετήσεις ξένων αξιωματούχων για το διεθνές δίκαιο για τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, μιλώντας ασφαλώς για την Ουκρανία και αναζητούνται οι λόγοι, τι πήγε λάθος στη δική μας υπόθεση. Ο Εκπρόσωπος για την Eξωτερική Pολιτική και ασφάλεια της ΕΕ Ζοζέπ Μπορέλ, σχολιάζοντας τα παράνομα δημοψηφίσματα, που διεξάγει η Ρωσία σε τέσσερις κατεχόμενες περιοχές της Ουκρανίας, ανέφερε, μεταξύ άλλων:

«Η Ευρωπαϊκή Ένωση παραμένει ακλόνητη στην υποστήριξή της για την ανεξαρτησία, την κυριαρχία και την εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας και προτρέπει τη Ρωσική Ομοσπονδία να αποσύρει αμέσως, πλήρως και άνευ όρων όλα τα στρατεύματα και τον στρατιωτικό εξοπλισμό της από ολόκληρη την επικράτεια της Ουκρανίας εντός των διεθνώς αναγνωρισμένων συνόρων της». Όλα αυτά θα μπορούσαν να λέγονταν και για την Κύπρο.

Η Κυπριακή Δημοκρατία έχει δύο τουλάχιστον ξεκάθαρα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών, το 3212 της Γενικής Συνέλευσης και το 550 του Συμβουλίου Ασφαλείας, που καλούν την κατοχική Τουρκία να αποχωρήσει από την Κύπρο. Εκδόθηκαν τα ψηφίσματα πλην όμως έμειναν στα αζήτητα και όλα όσα ακολούθησαν, νερωμένα με έντονη εποικοδομητική ασάφεια, εργαλείο συγκάλυψης της κατοχικής δύναμης, είναι μέρος ενός ατέλειωτου δρόμου, στον οποίο οδηγείται το εθνικό ζήτημα της χώρας.

Πού πήγε λάθος; Για να μην υιοθετηθεί η γνωστή πρακτική που φορτώνει όλα στους ξένους (αυτοί τα συμφέροντά τους εξυπηρετούν), πρέπει να γίνει μια ενδοσκόπηση. Από τη μια οι αδεξιότητες/ αστοχίες της Λευκωσίας. Από την άλλη, τα σύνδρομα του φόβου, που καθιστούν αιχμάλωτους τους διαχειριστές σε μια προσέγγιση προσαρμογής στις τουρκικές αξιώσεις. Ήταν λάθος ο δρόμος, που ακολουθήθηκε εξαρχής, καθώς μπήκε η ελληνική πλευρά στην παγίδα να συνεχισθεί και μετά την εισβολή ο δικοινοτικός διάλογος, όπως λίγο-πολύ διεξαγόταν προηγουμένως. Η κατοχική δύναμη έμεινε εκτός της μεγάλης εικόνας, πήρε… δελτίο εξόδου και πιστοποιημένο άλλοθι. Και από την ελληνοκυπριακή πλευρά.

Παταγώδης αποτυχία στο Κυπριακό

Συνιστά παταγώδης αποτυχία το γεγονός ότι οι εκάστοτε διαχειριστές απέφευγαν να αγγίξουν το πραγματικό πρόβλημα της εισβολής και συνεχιζόμενης κατοχής από την Τουρκία. Συζητούσαν συνταγματικά ζητήματα (η διεθνής πτυχή μπήκε στη μεγάλη εικόνα από τον Κοτζιά, εξ’ ου και δέχθηκε επιθέσεις από τους οπαδούς της πεπατημένης). Ήταν βολικό κάποιοι να μένουν στο διακηρυκτικό, που απευθυνόταν κυρίως στο εσωτερικό ακροατήριο.

Εκτός συνόρων, ακολουθείτο και ακολουθείται η πεπατημένη. Με το γνωστό ποίημα για Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία και όλα τα συνοδευτικά. Ποιο το περιεχόμενο, οι αντοχές αυτού του μοντέλου δεν απασχολεί. Δεν απασχόλησε και η ταυτοποίηση μιας τέτοιας συμφωνίας με τα ανθρώπινα δικαιώματα, το διεθνές δίκαιο και τη δημοκρατία. Ο τετραγωνισμός του κύκλου είναι πείραμα που εφαρμόζεται στην Κύπρο. Όσο αυτή η τακτική, αυτή η προσέγγιση εξακολουθεί να υιοθετείται προφανώς και θα εδραιώνονται τα κατοχικά δεδομένα και θα αναβαθμίζονται οι αξιώσεις της κατοχικής δύναμης. Όσο ακολουθείται η πολιτική του κατευνασμού δεν πρόκειται να έχουμε την ίδια μεταχείριση με την Ουκρανία.

Ζητείται επίμονα -και σωστά- η αποχώρηση των στρατευμάτων από την Ουκρανία. Γιατί δεν μπορούσε να γίνει το ίδιο και στην Κύπρο; Είναι τα τουρκικά, κατοχικά στρατεύματα… ειρηνευτικά; Είναι η Κύπρος που έκανε την εισβολή; Ή μήπως δεν διεκδικείται τούτο από τη Λευκωσία; Άλλωστε τι προτάσσει σήμερα; Τα ΜΟΕ!

Ο Μπορέλ είπε και κάτι άλλο στη δήλωσή του. Έκανε αναφορά στα δημοψηφίσματα: «… Αυτές οι παράνομες “ψηφοφορίες” δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να θεωρηθούν ως η ελεύθερη έκφραση της βούλησης των ανθρώπων που ζουν σε αυτές τις περιοχές υπό συνεχή ρωσική στρατιωτική απειλή και εκφοβισμό». Το ίδιο ισχύει και στα Κατεχόμενα, που καθορίζουν αποφάσεις οι έποικοι. Η Τουρκία έχει δημιουργήσει ψευδοκράτος, το οποίο ναι μεν δεν αναγνωρίζεται αλλά, κάποιες κυβερνήσεις ή και Οργανισμοί όπως η ΕΕ συνομιλούν με το παράνομο καθεστώς. Γίνονται “εκλογές” και το αποτέλεσμα αναγνωρίζεται… Δεν φταίει ο Μπορέλ, αλλά εκείνοι που θέτουν το πλαίσιο των διεκδικήσεών μας χαμηλά.