Τρομοκρατία χαμηλής έντασης – το δίλημμα του κράτους

Η απεργία πείνας και δίψας του Ντίνου Γιαγτζόγλου που βρίσκεται στη φυλακή με βαριές κατηγορίες τρομοκρατικής δράσης έχει προκαλέσει ένα κύμα υψηλής και χαμηλής έντασης επιδρομικών επιχειρήσεων. Κύμα που συνοδεύθηκε από απειλές για ποιοτική κλιμάκωση. Ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη Τόσκας άσκησε κριτική στην Αστυνομία για σχετική αδράνεια και όχι αδίκως. Όπως σωστά, όμως, ανακοίνωσε το συνδικάτο των αστυνομικών το άρρητο μήνυμα που στέλνουν όλες οι κυβερνήσεις, μέσω της αντίδρασης των οργάνων της Πολιτείας, είναι μήνυμα κατευνασμού, αν όχι έμμεσης ανοχής.

Πριν, άλλωστε, από την υπόθεση Γιαγτζόγλου είχαμε σχεδόν κάθε τέλος εβδομάδας συγκρούσεις κουκουλοφόρων με διμοιρίες ΜΑΤ στην ευρύτερη περιοχή των Εξαρχείων. Παλαιότερα, όταν πραγματοποιούνταν μεγάλες διαδηλώσεις, οι κουκουλοφόροι τις μετέτρεπαν σε πεδίο μάχης. Τώρα που δεν πραγματοποιούνται μεγάλες διαδηλώσεις, οργανώνουν σχεδόν κάθε Παρασκευή ή Σάββατο βράδυ το δικό τους πάρτι με τα ΜΑΤ.

Το φαινόμενο των λεγόμενων σκληρών αναρχικών “μπαχαλάκηδων” πάει πίσω στον χρόνο, αλλά μετά τη νεανική εξέγερση του 2008, η φαντασίωση μιας δυναμικής συνέχειας του έδωσε νέα ώθηση, όπως έδωσε και ώθηση στις επιδρομικές επιχειρήσεις κουκουλοφόρων και στις ένοπλες επιθέσεις. Είναι σαφές ότι η ριζοσπαστικοποίηση εκείνης της νεολαίας και οι συγκρούσεις τον Δεκέμβριο 2008 τροφοδότησαν τη δεξαμενή απ’ όπου αντλούν σε πρώτο επίπεδο αυτές οι οργανωμένες ομάδες.

Μπορεί οι επιχειρήσεις του “Ρουβίκωνα” να διαφέρουν ποιοτικά από επιθέσεις με εκρηκτικά, αλλά όλες αυτές οι ενέργειες έχουν και έναν κοινό παρονομαστή. Διαμορφώνουν κλίμα φόβου και είναι βαθύτατα αντιδημοκρατικές. Δεν νομιμοποιούνται από κανένα αντιεξουσιαστικό ιδεολόγημα. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για διαφορετικής έντασης επιθέσεις τρομοκρατικού χαρακτήρα.

Με την πάροδο των χρόνων έχει διαμορφωθεί στον ευρύτερο αντιεξουσιαστικό χώρο ένας σκληρός πυρήνας επαγγελματιών της βίας, που διαθέτουν οργάνωση και συνήθως λειτουργούν σαν ομάδες κρούσης. Είναι αξιοσημείωτο, μάλιστα, πως το φαινόμενο αναπαράγεται στον χρόνο. Από ένα ηλικιακό σημείο και πέρα, η μεγάλη πλειονότητα των κάθε είδους αντιεξουσιαστών αποσύρεται. Παίρνουν τη θέση τους, όμως, νέοι και έφηβοι που έλκονται από την εμπειρία της συλλογικής μέθης των συγκρούσεων του πεζοδρομίου.

Διαχείριση αντί μηδενικής ανοχής

Στην πραγματικότητα, όλες οι κυβερνήσεις διαχειρίζονται –με περισσότερη ή λιγότερη αυστηρότητα– το φαινόμενο. Καμία δεν επιχείρησε να το ξεριζώσει. Κι αυτό, επειδή επιχείρηση ξεριζώματος σημαίνει επί της ουσίας μηδενική ανοχή. Ουσιαστικά σημαίνει κήρυξη πολέμου, ο οποίος θα συνδυάζει αστυνομικές επιχειρήσεις και ειδικά νομοθετικά μέτρα. Προϋπόθεση γι’ αυτό, όμως, είναι να υπάρχει η αναγκαία δεδηλωμένη πολιτική βούληση, η οποία, μάλιστα, να έχει ευρύτατη κοινοβουλευτική στήριξη.

Εάν η Πολιτεία επιδιώξει με συστηματικό τρόπο την οριστική διάλυση των ομάδων που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ασκούν τρομοκρατία χαμηλής έντασης, κατά πάσα πιθανότητα σε πρώτη φάση θα πολλαπλασιασθούν και θα κλιμακωθούν οι σχετικές επιθέσεις. Γι’ αυτό και μιλήσαμε για πόλεμο. Τον πόλεμο τον ξεκινάς μόνο εάν είσαι αποφασισμένος να πας μέχρι το τέλος.

Το γεγονός ότι όχι μόνο η σημερινή, αλλά και όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις απέφυγαν επιμελώς να κηρύξουν αυτόν τον πόλεμο και να το πάνε μέχρι το τέλος κάτι λέει. Κάτι λέει, επίσης, και το γεγονός ότι κι αυτό το ζήτημα μετατρέπεται σε προπαγανδιστικό όπλο για χρήση στο πλαίσιο του κατά κανόνα στείρου κομματικού καυγά μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ.