Υπενθύμιση προς κ. Πρωθυπουργό: Η Ελλάδα είναι χώρα όχι χώρος

Πριν από λίγες μέρες πραγματοποιήθηκε σε κεντρικό ξενοδοχείο της Αθήνας ένα συνέδριο για το δημογραφικό. Στο συνέδριο βασικός ομιλητής ήταν ο Πρωθυπουργός, ο οποίος έκανε σημαντικές διαπιστώσεις για το πρόβλημα στην Ελλάδα και εξήγγειλε μέτρα για την αντιμετώπιση του. Η εξέλιξη αυτή είναι σίγουρα θετική, διότι κάθε μέτρο για την άμβλυνση του δημογραφικού είναι ευπρόσδεκτο. Ελπίζουμε δε η παρέμβαση αυτή να είναι η απαρχή μιας πιο συστηματικής προσπάθειας για την αντιμετώπιση του δημογραφικού.

Υπάρχει όμως ένα ερώτημα που πλανάται στον αέρα: γιατί αυτό έγινε τώρα; Δεν θέλουμε να υπονοήσουμε ότι η εκδήλωση αυτή έγινε επειδή ίσως πλησιάζουν εκλογές. Προσπαθούμε όμως να αναρωτηθούμε γιατί ένα τέτοιο συνέδριο έγινε τώρα. Γιατί δηλαδή έπρεπε ο Πρωθυπουργός να φτάσει στον τρίτο χρόνο της θητείας του, προκειμένου να εξαγγείλει μια παρέμβαση για το δημογραφικό; Όποιος αντιλαμβάνεται το μέγεθος του προβλήματος, αλλά και την τεράστια ολιγωρία που έχει επιδειχθεί επί δεκαετίες, καταλαβαίνει ότι το δημογραφικό θα έπρεπε από καιρό να βρίσκεται στην κορυφή της πολιτικής ατζέντας. Θα έπρεπε λοιπόν ο κάθε Πρωθυπουργός, κι όχι μόνο ο τωρινός, να ασχολείται με το δημογραφικό από την πρώτη μέρα της θητείας του.

Οι παραπάνω επισημάνσεις δείχνουν ότι όσον αφορά τη συνειδητοποίηση του δημογραφικού προβλήματος έχουν γίνει κάποια βήματα. Ωστόσο είμαστε ακόμη μακριά από μια σοβαρή προσπάθεια για τη λύση του. Δεν έχει γίνει δηλαδή πλήρως αντιληπτό ότι το πρόβλημα δεν μπορεί να περιμένει και ότι για τη λύση του απαιτείται η πλήρης κινητοποίηση της ελληνικής κοινωνίας. Η λύση του δημογραφικού δεν είναι υπόθεση ενός κόμματος, ούτε υπόθεση μερικών ενισχυτικών μέτρων.

Η Ελλάδα είναι χώρα όχι χώρος

Η λύση του δημογραφικού ξεκινά από τη βαθιά δέσμευση του ελληνικού πολιτικού συστήματος, αλλά και ολόκληρης της κοινωνίας, για την ανάληψη δράσεων που θα αναστρέψουν τη χρόνια υπογενννητικότητα του ελληνικού πληθυσμού. Αυτό απαιτεί την αναγωγή του δημογραφικού σε ζήτημα πρώτης προτεραιότητας και την τοποθέτησή του στο επίκεντρο διαφόρων πολιτικών. Πολιτικών που αφορούν την προστασία της οικογένειας, την απασχόληση, την προβολή νέων προτύπων ζωής, την αποκέντρωση, την ποιότητα ζωής στις πόλεις, την παροχή κινήτρων για τον σχηματισμό οικογένειας, την εκμετάλλευση της μεγάλης ελληνικής εφεδρείας που λέγεται απόδημος ελληνισμός, την ανάταξη της οικονομίας, ακόμη και την ανανέωση του θεσμικού πλαισίου.

Αντί για όλα αυτά όμως ακούσαμε μια περιορισμένης εμβέλειας παρέμβαση, η οποία έλαβε τη μορφή μιας λίστας μέτρων, αυτονόητων στο σύνολό τους, αλλά προφανώς ανεπαρκών. Ακούσαμε όμως και κάτι άλλο που μας έκανε εντύπωση. Είπε ο Πρωθυπουργός ότι ένα νέο κεφάλαιο «πρέπει να ανοίξει επιτέλους και στη δική μας χώρα, χωρίς προκαταλήψεις και ακραίες λαϊκίστικες κορώνες». Και συνέχισε: «αναφέρομαι στην ένταξη στην ελληνική κοινωνία των νόμιμων μεταναστών».

Μετά από δεκαετίες αδράνειας λοιπόν φαίνεται ότι η λύση στο δημογραφικό είναι μερικά μέτρα για παιδικούς σταθμούς, η επέκταση του σχολικού ωραρίου, κάποια επιδόματα, ορισμένες φορολογικές απαλλαγές και βέβαια οι “νόμιμοι μετανάστες”. Θα πρέπει όμως να σημειώσουμε εδώ ότι αυτοί που προβάλλονται σαν “νόμιμοι μετανάστες” δεν είναι ακριβώς νόμιμοι, αλλά εκ των υστέρων νομιμοποιημένοι. Στη μεγάλη τους πλειονότητα εισέρχονται παράνομα στην Ελλάδα από την Τουρκία και στη συνέχεια περίπου ο ένας στους δυο νομιμοποιείται με τη διαδικασία του ασύλου. Ακόμη όμως και αυτοί που δεν λαμβάνουν άσυλο, στο σύνολό τους παραμένουν στη χώρα, αφού στην πράξη δεν υπάρχει διαδικασία απέλασης.

Αντικατάσταση πληθυσμού

Εύλογα λοιπόν γεννάται το ερώτημα: η Τουρκία μας στέλνει άραγε όλους αυτούς τους παράνομους μετανάστες για να λύσει το δημογραφικό μας πρόβλημα; Και πώς ακριβώς το προσπαθεί αυτό; Με ενέργειες όπως η απειληθείσα εισβολή από τον Έβρο τον Μάρτιο 2020; Όταν λοιπόν η ίδια η Τουρκία δεν κρύβει ότι εργαλειοποιεί το “μεταναστευτικό” στο πλαίσιο του υβριδικού πολέμου που διεξάγει κατά της Ελλάδας και της Κύπρου, πώς μπορεί ο Έλληνας Πρωθυπουργός να μιλά για λύση του δημογραφικού μέσω των νομιμοποιημένων μεταναστών;

Υπάρχει όμως και ένα άλλο ερώτημα που πρέπει να μας απαντήσει ο Πρωθυπουργός, αλλά και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο οποίος στο παρελθόν έχει εκφράσει παρόμοιες απόψεις. Πώς ακριβώς σκέφτονται να λύσουν το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας μέσω των νομιμοποιημένων μεταναστών; Θα το λύσουν με πληθυσμούς νεαρών (ως επί το πλείστον) ανδρών από το Μπαγκλαντές, το Πακιστάν, το Κονγκό, το Μαρόκο, την Αλγερία, τη Νιγηρία, τη Σομαλία, τη Συρία, το Ιράκ; Θα το λύσουν δηλαδή με ετερόκλητους πληθυσμούς που δεν είναι καν ισορροπημένοι ως προς την αναλογία φύλων;

Ας μην επικαλούνται αναλογίες με τους Βαλκάνιους και Ανατολικοευρωπαίους που ήλθαν στην Ελλάδα κυρίως τη δεκαετία του 1990. Αυτοί ήταν όμοροι πληθυσμοί, που ήλθαν με ισορροπημένη αναλογία ανδρών-γυναικών και οι οποίοι επιζητούσαν την ενσωμάτωση τους στις δυτικές κοινωνίες. Αντίθετα οι παράνομοι μετανάστες που καταφθάνουν πλέον από την Ασία και την Αφρική, δεν επιδιώκουν στο σύνολό τους να ενσωματωθούν, αλλά μάλλον να μεταβάλουν την Ευρώπη, κατά τα πρότυπα των πεποιθήσεών τους. Αυτό έχει καταδείξει η εμπειρία σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Σουηδία, όπου πρόσφατα η Πρωθυπουργός Μαγκνταλένα Άντερσον δήλωσε ότι «η ένταξη των μεταναστών απέτυχε».

Πόσα αγέννητα ελληνόπουλα θα λείπουν

Όμως το παραπάνω ερώτημα έχει και μια ποσοτική διάσταση: όταν ο Πρωθυπουργός λέει ότι η «ένταξη αλλοδαπών στην ελληνική κοινωνία θα ανακουφίσει και την πληθυσμιακή μας υποχώρηση», γνωρίζει άραγε πόσοι θα χρειαστούν για μια τέτοια ανακούφιση ή το αφήνει στην τύχη; Γνωρίζει ότι αν οι γεννήσεις των Ελλήνων παραμείνουν στα σημερινά χαμηλά επίπεδα, τότε το 2050 θα μας λείπουν τουλάχιστον 2 εκατομμύρια αγέννητα ελληνόπουλα; Κι αν αυτά τα αγέννητα ελληνόπουλα πρόκειται να αντικατασταθούν από τους ετερόκλητους πληθυσμούς που μας στέλνει η Τουρκία, τότε για ποια Ελλάδα θα μιλάμε σε τριάντα χρόνια από σήμερα;

Την απάντηση σε όλα αυτά δίνει ίσως μια φράση-κλειδί από την ομιλία του Πρωθυπουργού: «η πιο φλέγουσα διάσταση του ζητήματος δεν είναι προφανώς η θέση κάποιων ακραίων ότι τάχα θα εξαφανιστεί το ελληνικό έθνος. Αυτό έχει αποδείξει για πολλούς αιώνες τώρα ότι και αντέχει και ανανεώνεται και εμπλουτίζεται. Ο πρώτος και ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι οικονομικός και κοινωνικός. Είναι η μείωση των οικονομικά ενεργών πολιτών». Στην τοποθέτηση αυτή δεν δίνονται εξηγήσεις για το πώς θα επιζήσει ο ελληνισμός, ο οποίος για πρώτη φορά στην ιστορία του βρίσκεται σε συνεχή δημογραφική συρρίκνωση. Δηλώνεται όμως ότι το κύριο πρόβλημα είναι «η μείωση των οικονομικά ενεργών πολιτών».

Σε αυτή την οικονομίστικη προσέγγιση συναντιώνται ο νεοφιλελεύθερος μεταεθνισμός και ο πολιτικά υστερόβουλος “κοσμοπολιτισμός” της Αριστεράς. Ανομολόγητη επιδίωξη και των δυο είναι η αντικατάσταση των εθνών από αθροίσματα «οικονομικά ενεργών πολιτών». Αυτό επιζητά και η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, η οποία επιδιώκει τη διάλυση των εθνικών κρατών για να μεταβιβάσει τις αρμοδιότητές τους σε υπερεθνικά θεσμικά μορφώματα ή σε υπερκράτη (superstates) όπως η ΕΕ. Και κάπου εκεί θα χαθεί ο δημοκρατικός έλεγχος που αποκτήθηκε μετά από αιώνες αγώνων, αφού η λογοδοσία θα μεταβιβαστεί από το τοπικό-εθνικό επίπεδο σε μια απρόσωπη κεντρική γραφειοκρατία και στα διοικητικά συμβούλια των τεχνολογικών κολοσσών.

Οι κίνδυνοι για την Ελλάδα

Όμως όσον αφορά την Ελλάδα, η εξέλιξη αυτή εμπεριέχει και έναν άλλο κίνδυνο. Οι δύο παραπάνω πόλοι του κοσμοπολιτισμού, οφείλουν να μας απαντήσουν στο εξής: ακόμη κι αν δεν ενδιαφέρονται για τη διατήρηση της ελληνικότητας, πώς θα μπορέσει αύριο μια κοινωνία που θα έχει απωλέσει κάθε έννοια κοινωνικής συνοχής να αντιμετωπίσει την τουρκική απειλή; Και πώς θα μπορέσει μια τόσο ετερόκλητη κοινωνία να βρει ένα modus vivendi; Δηλαδή ποιες θα είναι οι τριβές και τα προβλήματα ασφάλειας ακόμη και στο εσωτερικό πεδίο;

Τα κόμματα εξουσίας μετά από πολλά χρόνια αδράνειας θυμήθηκαν το δημογραφικό όταν έπρεπε να δικαιολογηθεί μια άνωθεν επιβαλλόμενη πολιτική για το μεταναστευτικό. Ίσως να εκτιμούν ότι έτσι δημιουργείται ένα νέο εκλογικό σώμα, στο οποίο σπεύδουν να αποκτήσουν προνομιακή πρόσβαση. Ας προσέξουν όμως, γιατί το πιθανότερο είναι στο μέλλον να δούμε “κόμματα μεταναστών” που θα ελέγχονται από τρίτους, εκτός Ελλάδας. Και τότε η χώρα θα έχει αφανώς κατακτηθεί.

Μόνη λύση για το δημογραφικό είναι μια εθνική δημογραφική πολιτική που θα συνομολογηθεί και θα εφαρμοστεί από όλους. Στο πλαίσιο αυτό η ενίσχυση με έναν αριθμό πραγματικά νόμιμων μεταναστών, δεν πρέπει να αποκλεισθεί. Ωστόσο, η μεταναστευτική πολιτική θα πρέπει να υπαγορευτεί από την Ελλάδα και να εξυπηρετεί τη μακροχρόνια βιωσιμότητα της χώρας και του λαού της, σύμφωνα με τις συνταγματικές επιταγές που οφείλει να τηρεί κάθε κυβέρνηση.