Μετατοπίζεται το κέντρο βάρους από Δύση σε Ανατολή

Η ιδεολογία είναι ισχυρό επιθετικό όπλο αλλά ο ρεαλισμός επιβάλλεται στις συνθήκες νηνεμίας: “Μαύρη γάτα, άσπρη γάτα αρκεί να πιάνει τα ποντίκια”. Με αυτό το έμβλημα του Ντεγκ Χσιάο Πίνγκ, ο Μάο μπήκε (προσωρινά;) στις καλένδες και η Κίνα είναι στην τριάδα των κορυφαίων Δυνάμεων. Ο κώδων του κινδύνου ηχεί βροντερά στη Δύση. Στην ΕΕ η απειλή “έρχονται οι Ρώσοι” δεν κινητοποιεί ούτε το σκιάχτρο της ακροδεξιάς και προκαλεί ανησυχίες. Αν ο ξεσηκωμός στα αμερικανικά πανεπιστήμια φουσκώσει, οι Εβραίοι θα χάσουν σε ώρες ό,τι έκαναν αιώνες να κερδίσουν σε ανοχή, συμπάθεια και αγάπη του κόσμου.

Η πεπατημένη συνεχίζεται

Στην Ελλάδα καταγράφεται ότι δεν είναι μόνο ο Μητσοτάκης που έχασε το τραίνο για τις ΗΠΑ. Το έχασε και ο Ερντογάν μάλλον επειδή υπερτίμησε τη δυνατότητά του να προσβάλλει το Ισραήλ χωρίς πρόστιμο. Ίσως μάλιστα το πρόβλημα είναι βαθύτερο. Ίσως ο Τραμπ -ως πιθανός αλλά όχι βέβαιος νικητής- να μην είναι πιστό αντίγραφο της προηγούμενης περιόδου, πχ κολλητός του Ερντογάν.

Ο Μητσοτάκης ακολουθεί, χωρίς φαντασία και ρίσκα, την πεπατημένη της πειθήνιας υποταγής των ελληνικών ελίτ. Εκτιμώντας και ελπίζοντας ότι το κόστος (στις ευρωεκλογές) θα είναι ανεκτό, δηλαδή έστω έως 30%, παρά τον λυσσαλέο πόλεμο. Πχ η αποκάλυψη-ναυαρχίδα της αντιπολίτευσης- για το θανάσιμο υλικό κρυμμένο στην αμαξοστοιχία παραμένει έωλη, όσο δεν συνοδεύεται ούτε καν από νύξεις ότι θα αποκαλυφθεί ο ένοχος. Κάτι σαν το θέμα Ανδρουλάκη όπου κανείς “δεν γνωρίζει” (;) ποιος και γιατί τον παρακολουθούσαν και ο ίδιος παριστάνει τον ανήξερο. Τα παιδία δεν παίζει.

Ο έσωθεν πόλεμος είναι ανεπαρκής για αλλαγές. Επειδή φίλοι και αντίπαλοι από το ίδιο χέρι τρώνε και ψωμί και σφαλιάρες. Στην Ελλάδα ο κόσμος δεν αδιαφορεί αλλά αδρανεί. Τόσο, ώστε χρειάζονται άμεσες παρεμβάσεις πολιτικές ή/και δικαστικές ώστε να ρυθμιστούν καταστάσεις. Είναι δείγμα ότι επικρατεί η αντίληψη πως “όλοι ίδιοι είναι” ώστε να μην αξίζει μάχη για λογαριασμό τους.

Ο υπέρ πάντων αγών από τη Δύση

Στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ είναι αλλιώς. Η αλλαγή ηγεσίας στις ΗΠΑ φαντάζει πιθανή αλλά ο Τραμπ βαδίζει ακροπατώντας. Οι ΗΠΑ στην τετραετία που κύλησε έχασαν αξιόλογα κομμάτια ισχύος, οικονομικά, στρατιωτικά, πολιτικά, που δεν επιτρέπουν αλαζονείες του είδους “σε 24 ώρες θα τερματίσω τον πόλεμο στην Ουκρανία”. Εσωτερικά πιέζεται, τελεί υπό κατηγορίες γελοίες αλλά ικανές να τον αχρηστεύσουν.

Η Δύση στην Ουκρανία δίνει υπέρ πάντων αγώνα για να κρατήσει την παγκόσμια υπεροχή αλλά διαρκώς χάνει πόντους. Ο “τρόμος” της επελαύνουσας “ακροδεξιάς” δεν φόβισε τους Ιταλούς και η νίκη της ανώδυνης Μελόνι ενίσχυσε την Λεπέν όπου ο Μακρόν διόρισε ένα “καλοχτενισμένο” να την αντιμετωπίσει. Ένδεια ηγεσίας στο Παρίσι. Οι Κινέζοι περιφέρουν τον Σόλτς στα χωριά τους, όταν αυτός καίγεται να πάει στο Πεκίνο για να σώσει την καταρρέουσα γερμανική οικονομία. Και ο Μπλίνκεν λέει στους Κινέζους να μην βοηθάνε την Ρωσία αλλά αυτοί του εξηγούν ότι υπερασπίζονται την ισοτιμία στις διακρατικές σχέσεις. Σφάξιμο με το μπαμπάκι.