Τί έχει ο έρμος ΣΥΡΙΖΑ και δεν τραβάει…

Αν και έχουν περάσει έξι μήνες από την εκλογή του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ από την βάση και την εγγραφή των νέων μελών, το άνοιγμα του κόμματος στην κοινωνία και ο γενικότερος μετασχηματισμός του που θα άλλαζε και τους πολιτικούς συσχετισμούς, εξακολουθεί να είναι ζητούμενο. Το μαρτυρά η δημοσκοπική καχεξία του κόμματος που αναδεικνύει από μόνη της το ερώτημα για την στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τώρα και κυρίως για την πορεία προς τις εκλογές, καθώς έχουμε εισέλθει σε μακρά προεκλογική περίοδο.

Ενώ, λοιπόν, όλες οι μετρήσεις συμφωνούν ότι το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα της κοινωνίας είναι η ακρίβεια (ενεργειακή και καταναλωτική) και καταγράφουν αυξημένη δυσαρέσκεια έναντι της κυβέρνησης, εντούτοις ο ΣΥΡΙΖΑ αδυνατεί να μετουσιώσει την δυσαρέσκεια σε θετική ψήφο. Πολύ περισσότερο είναι εμφανής η απουσία δυναμικής στην κοινωνία που θα κάνει τον ΣΥΡΙΖΑ πρώτο κόμμα.

Μέχρι στιγμής ο ΣΥΡΙΖΑ αναλώνεται σε μία μέρα με την ημέρα αντιπολίτευση περισσότερο επικοινωνιακού τύπου στην κυβέρνηση και στο πρόσωπο του Κυριάκου Μητσοτάκη, αδυνατώντας ακόμη να πείσει ότι διαθέτει εναλλακτικό και βάσιμο σχέδιο για την διακυβέρνηση της χώρας. Φυσικά σε αυτό συντελεί η προπαγάνδα του του κυβερνητικού μηχανισμού, σε αγαστή συνεργασία με το ευρύτερο σύστημα των ΜΜΕ, αλλά και αυτό είναι ένα σταθερό στοιχείο τουλάχιστον τα τελευταία τρία χρόνια που η ηγεσία του κόμματος δεν έχει βρει τρόπο να το αντιμετωπίσει.

Στην Κουμουνδούρου θεωρούν θετικό το τελευταίο εύρημα δύο δημοσκοπήσεων, της MRB και της Metron Analysis, σύμφωνα με το οποίο περισσότεροι, αν και οριακά, πολίτες θεωρούν πιο πιθανή μία κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ παρά μία κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Ωστόσο ενώ η ένδειξη αυτή δικαιώνει και ενισχύει την στρατηγική του Αλέξη Τσίπρα υπέρ της κυβέρνησης των προοδευτικών δυνάμεων, ακόμη και από την πρώτη Κυριακή (έστω κι αν χρειάστηκε η παρακολούθηση Ανδρουλάκη), δεν έχει ιδιαίτερη αξία εάν δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ πρώτο κόμμα, ώστε να έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων. Σίγουρα είναι ένα εύρημα που δημιουργεί πρόβλημα στην ηγεσία Μητσοτάκη που αναζητά πλέον συμμάχους στα δεξιά του, αδυνατίζοντας όμως περαιτέρω την απήχησή του στο κέντρο.

Η “κακοδαιμονία” του ΣΥΡΙΖΑ

Μία πρώτη συζήτηση για την “κακοδαιμονία” του ΣΥΡΙΖΑ έγινε στην τελευταία Πολιτική Γραμματεία εν όψει της συνεδρίασης της Κεντρικής Επιτροπής. Η Κεντρική Επιτροπή ήταν προγραμματισμένη για το περασμένο Σαββατοκύριακο αλλά αναβλήθηκε για το προσεχές λόγω της κηδείας του Αλέξανδρου Νικολαΐδη, όπως άλλωστε ήταν επιβεβλημένο. Στην Πολιτική Γραμματεία ακούστηκε η κριτική από τους “συνήθεις υπόπτους”, Νίκο Φίλη και Πάνο Σκουρλέτη και άλλα μέλη της Ομπρέλας.

Την κριτική συμπύκνωσε ο Νίκος Φίλης, ο οποίος εκτιμά ότι η τακτική του μεσαίου χώρου δεν κερδίζει εκλογές και ότι χρειάζεται αριστερή στροφή για την διαμόρφωση κοινωνικής πλειοψηφίας. Ο Αλέξης Τσίπρας θέλησε να σταματήσει την συζήτηση ζητώντας να κωπηλατούν όλοι προς την ίδια κατεύθυνση. Ωστόσο είναι εμφανές ότι το πρόβλημα δεν είναι η εσωκομματική κριτική.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο είναι ερώτημα αν στην Κεντρική Επιτροπή τεθεί η στρατηγική του κόμματος με το ερώτημα του μετασχηματισμού του και η διείσδυσή του στην τοπική αυτοδιοίκηση, στο συνδικαλιστικό κίνημα και στην νεολαία. Και κυρίως η καθημερινή ενεργοποίηση των 150.000 νέων μελών, που θα διαμορφώσουν άλλο κλίμα σε επίπεδο κοινωνίας.

Ακόμη και αυτό όμως δεν αναιρεί τις βασικές “υποχρεώσεις” του Τσίπρα: Συμμαχίες σε επίπεδο προσώπων και φορέων στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, εκλογικές λίστες που θα περιλαμβάνουν προσωπικότητες με απήχηση, νέα ηγετική ομάδα με την οποία θα δώσει τη μάχη των εκλογών και θα στείλει το μήνυμα της επόμενης κυβέρνησής του, εφόσον κερδίσει τις εκλογές. Στην τελευταία του συνέντευξη πάντως ο Τσίπρας μίλησε για πρόσωπα έκπληξη.

Εάν σε κάτι συμφωνούν όλοι είναι στην κριτική στην κυβέρνηση και δη στο πρόσωπο του πρωθυπουργού. Παρά τα 50 δισ. που έδωσε επί των ημερών του ο Κυριάκος Μητσοτάκης, 13 δισ. μόνο στο 2022, δεν αντιμετώπισε τα βασικά προβλήματα την ακρίβεια στην ενέργεια και στο σουπερμάρκετ, καθώς ο πληθωρισμός τρέχει με 12%. Τα πολλά επιδόματα κρατούν ζωντανό ένα τμήμα του πληθυσμού συνολικά, όμως ευνοούν τις αλυσίδες και τα λόμπι. Παράλληλα υποβαθμίζεται η δημόσια υγεία, παιδεία και συνολικά το κοινωνικό κράτος. Όπως το είχε διατυπώσει παλαιότερα η Όλγα Γεροβασίλη «αν δεν κερδίσουμε αυτές τις εκλογές, στις επόμενες δεν θα υπάρχει χώρα για να σώσουμε».