Ο σταυρός που δεν υπάρχει – Το βιβλίο των Θρησκευτικών

Συζητήσεις προκάλεσε το γεγονός ότι η εκκλησία και το καμπαναριό στο εξώφυλλο του βιβλίου των Θρησκευτικών της Γ΄ Γυμνασίου δεν φέρουν σταυρό.

Ο δημιουργός του εξωφύλλου, αγιογράφος Μπάμπης Πυλαρινός, είπε ότι το υπουργείο επέλεξε έναν ζωγραφικό πίνακα από τα έργα του και όχι κάποια αγιογραφία και ότι αυτό το θεωρεί ό ίδιος «σαν μια προσπάθεια τρυφερής προσέγγισης των παιδιών».

«Στο έργο μου αυτό παρουσιάζεται μια αφαιρετική εικόνα της αγαπημένης μου πατρίδας, του γλυκού Τζάντε. Όλο το τοπίο είναι παραδείσιο παρά τα πεπτωκότα στοιχεία που το απαρτίζουν (αυτοκίνητα, δρόμοι, βάρκες κτλ.) Αυτή είναι η ουσία και θα έλεγα ο στόχος ή καλύτερα η αγωνία της ζωγραφικής μου: πώς εξαγιάζεται η φθορά; Πώς ο σκουπιδότοπος γίνεται ανθισμένος κήπος; Στο συγκεκριμένο έργο η παρουσία της εκκλησίας του Αγίου Διονυσίου εξαγιάζει το τοπίο με την προίκα του νησιού αυτού, και η προίκα αυτή είναι η συγγνώμη του Αγίου προς τον φονιά του αδελφού του. »

Και ο ίδιος άκουσε και διάβασε στα social media τα σχόλια ότι αντί για σταυρό είχε ελικοειδείς απολήξεις που μοιάζουν με καπνό, από τη σκεπή του καμπαναριού και του ναού, και κατευθύνονται προς τον ουρανό. Κάποιοι σχολίασαν ότι μοιάζει με τζαμί και ότι αφαιρέθηκαν επίτηδες τα στοιχεία του σταυρού.

«Αυτή είναι μια σουρεαλιστική, ασυνείδητη, ζωγραφική κίνηση που έχει για εμένα μεταφυσικό βάθος, σαν ένας τρόπος να επικοινωνήσεις με τον Θεό, κάτι σαν το θυμίαμα που ανεβαίνει στον ουρανό: «Κατευθυνθήτω η προσευχή μου ως θυμίαμα ενώπιόν σου», λέει ο ζωγράφος.«Παρεξηγήθηκε και η αχνή παρουσία μιας μορφής που μπορεί να είναι μέρος του παραδείσου, αλλά μπορεί και να κρατάει μια απόσταση, να αισθάνεται αποκομμένη από τη «γιορτή». Μην ξεχνάμε ότι έχουμε να κάνουμε με ένα έργο ζωγραφικής, δηλαδή ένα έργο τέχνης, και πρόκειται για μια συνομιλία του δημιουργού του έργου με το ασυνείδητό του, αλλά και με το ευρύτερο συλλογικό ασυνείδητο της κοινότητας στην οποία ανήκει», λέει ο ίδιος.