Πως βλέπουν οι τρόφιμοι των ψυχιατρείων τον έξω κόσμο: Μαρτυρίες

Πως βλέπουν οι τρόφιμοι των ψυχιατρείων τον έξω κόσμο: Μαρτυρίες, Δημήτρης Γιαγτζόγλου

Γράφει ο Δημήτρης Γιαγτζόγλου – 

Καλοκαίρι του 1992. Διακοπές στην Λέρο. Ήδη δούλευα στον ΣΚΑΪ. Λάθος. Δεν δούλευα, ήμουν μαθητευόμενος. Γεγονός που σημαίνει απλήρωτος και βλέπουμε. Είχα να αποδείξω πολλά τότε. Διακοπές στην Λέρο, λοιπόν, με όλη την οικογένεια.

Κάποια στιγμή 3 μέρες πριν να φύγω είδα μια αφίσα. Με λίγα λόγια στο Λακκί σε ένα εκπληκτικό κτίριο από την ιταλοκρατία είχε έκθεση με δημιουργίες ψυχασθενών. Τρόφιμοι του ψυχιατρείου της Λέρου. Τότε πάντα μαζί μου είχα το δημοσιογραφικό μου μαγνητοφωνάκι. Ένα sony με τις μικρές κασέτες. Τελευταίας τεχνολογίας. Καμάρι εγώ. Πήγα το απόγευμα στην έκθεση. Δεν το πίστευα αυτό που έβλεπα. Τα έργα ήταν κυρίως ψηφιδωτά. Δύσκολα. Αριστουργήματα. Ρώτησα αν ήταν κάποιος υπεύθυνος εκεί. Μου είπαν ότι ήταν η πρόεδρος του ΔΣ του Ψυχιατρείου. Δεν θυμάμαι όνομα. Θυμάμαι ότι ήταν μια εντυπωσιακή γυναίκα με δυνατή φωνή και χαμόγελο κι ένα πολύ ιδιαίτερο άρωμα.

Την πλησίασα της είπα τι δουλειά έκανα και τη παρακάλεσα να θα μπορούσε να με βοηθήσει να μιλήσω με κάποιος ασθενή. Με κοίταξε καλά καλά. Έως περίεργα. Μου έκανε νόημα να την ακολουθήσω. Ακολούθησα. Μου εξήγησε ότι θα συναντούσαμε τον Τζίμη. Παρακολουθούσε ένα πρόγραμμα επανένταξης. Με προειδοποίησε ότι δεν θα ήταν εύκολη η συνομιλία μας, θα έπρεπε να του μιλάω πολύ απλά και πολύ αργά. Πλησιάσαμε.

Ο Τζίμης. Απροσδιόριστη ηλικία. Σκαμμένο πρόσωπο. Αδύνατος με ένα τσιγάρο στο στόμα. Συνέχεια. Δόντια είχε ελάχιστα. Σταθήκαμε δίπλα στο έργο του και αρχίσαμε να μιλάμε. Το μαγνητοφωνάκι έγραφε. Μου έλεγε για την ζωή του έξω από το Ψυχιατρείο, τους φίλους του, τι δουλειά έκανε παλιά, από πού ήταν. Κάποια στιγμή αρχίζει και χάνει την σκέψη του. Άλλαξε το βλέμμα του. Δεν καταλάβαινα τίποτα από ότι μου έλεγε. Η πρόεδρος με έπιασε από το χέρι και μπροστά του (προφανώς και ο ίδιος δεν καταλάβαινε) μου είπε να μην φοβάμαι, να είμαι ψύχραιμος. Είχε παραλήρημα. Κράτησε ώρα.

Όταν του πέρασε για να μην τον ξαναπιάσει μάζεψα την κουβέντα. Και το τελευταίο πράγμα που τον ρώτησα ήταν «τι εύχεσαι στον κόσμο έξω. Η απάντηση μόνο αναμενόμενη δεν ήταν. Με κοίταξε λίγο σκέφθηκε. «Να είναι ανώτεροι άνθρωποι στην ζωή τους». Με πήραν τα ζουμιά κανονικά. Κανονικότατα. Από μία ώρα συνομιλίας κατάφερα να κρατήσω μόνο 2 λεπτάκια. Όλο το υπόλοιπο ήταν παραλήρημα. «Να είναι ανώτεροι άνθρωποι στην ζωή τους». Κάποια στιγμή θα σας πω για το τι έκανα την επόμενη μέρα μέσα στο ψυχιατρείο της Λέρου. Μπήκα κρυφά.

Από μία τρύπα σε ένα συρματόπλεγμα. Άλλη φορά αυτά.Τον χειμώνα παρουσίασα στην εκπομπή στον RealFm ένα εκπληκτικό βιβλίο. «Ιερά Οδός 343 – Μαρτυρίες από το Δρομοκαϊτειο» της Μαρίας Φαφαλιού. Κοινωνική ψυχολόγος η κ. Φαφαλιού με εξαιρετική σκέψη και λόγο. Ένα βιβλίο που έχει σκοπό να σπάσει το φράγμα που χωρίζει τον ψυχικά άρρωστο από τους «απέξω», μέσα από την εκατόχρονη και βάλε ζωή του Δρομοκαϊτειου. Βασίζεται σε ιστορική έρευνα αλλά και σε μαρτυρίες.

 

Διαβάστε τη συνέχεια στο usay.gr

Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του SLpress.gr

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του άρθρου από άλλες ιστοσελίδες χωρίς άδεια του SLpress.gr. Επιτρέπεται η αναδημοσίευση των 2-3 πρώτων παραγράφων με την προσθήκη ενεργού link για την ανάγνωση της συνέχειας στο SLpress.gr. Οι παραβάτες θα αντιμετωπίσουν νομικά μέτρα.

Ακολουθήστε το SLpress.gr στο Google News και μείνετε ενημερωμένοι