Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ανοίγει τον ασκό του Αιόλου στα Βαλκάνια

“Δεν θέλω να κάνω κριτική με κέντρο την ιστορία του ΚΚΕ. Να αναφερθώ στο σλαβομακεδονικό αλφαβητάρι που μοίραζαν οι κομμουνιστές στην Τασκένδη στα παιδιά των Σλαβομακεδόνων μαχητών του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδος (ΔΣΕ). Ούτε στους 70.000 πρόσφυγες του εμφυλίου που το ελληνικό κράτος τους στέρησε το δικαίωμα το 1983 να επιστρέψουν στην πατρίδα τους. Ούτε στη Σλαβομακεδόνισσα Ειρήνη Γκίνη/Μίρκα Γκίνοβα, την πρώτη γυναίκα που εκτελέστηκε στον εμφύλιο. Βγάλτε τα πέρα μόνοι σας με τις Ερινύες σας για όλα αυτά”. Αλέξης Τσίπρας

Στις 24 Ιανουαρίου, ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, υπερασπιζόμενος τη Συμφωνία των Πρεσπών στη Βουλή, υπέπεσε σε ένα μεγαλύτερο σφάλμα από τις ασάφειες της Συμφωνίας: Αμφισβήτησε πολλαπλώς τις διεθνείς συνθήκες Βουκουρεστίου-Λονδίνου-Νεϊγύ και εμμέσως τη Συνθήκη της Λωζάνης.

Αυτό έγινε με την άμεση και σαφή αναφορά στην ύπαρξη σλαβομακεδονικής εθνικής μειονότητας στην Ελλάδα, στο ίδιο πνεύμα με ανάλογες δηλώσεις των Φίλη, Καρτερού, Σίας Αναγνωστοπούλου, Παπαδόπουλου («γενοκτονία»): Δεν αναφέρθηκε σε σλαβόφωνους Έλληνες πολίτες, οι οποίοι -θα μπορούσε να πει- ότι υπέστησαν καταπίεση λόγω της σλαβοφωνίας τους επί Μεταξά και αποσκίρτησαν προς τη σλαβική «Μακεδονία» το 1943- 1949.

Αναφέρθηκε σε υπαρκτό, συνιστώμενο συλλογικά (ως ομάδα και όχι ως ατομικές προτιμήσεις) από «αυτοπροσδιορισθέντες» (;), «σλαβομακεδονικό λαό», συνέχεια του τότε «δημιουργούμενου» μαζικά από τον Τίτο «μακεδονικού έθνους» στη «Μακεδονία» και σε κοινή γραμμή πλεύσης με τη διαρκή από το 1924 προπαγάνδα της Κομιντέρν και μέσα στην Ελλάδα, περί «σλαβομακεδονικού λαού». Με δηλωμένο, τότε, στόχο την απόσχιση της Μακεδονίας-Θράκης προς μια κυριαρχούμενη από Σλάβους, ρωσόφιλη και κομμουνιστική «Βαλκανική Κομμουνιστική Ομοσπονδία», στα πρότυπα της ΕΣΣΔ.

Αυτά, ενώ οι ίδιοι οι σλαβόφωνοι της Μακεδονίας, μετά το 1919, αποτελούσαν μια ετερογενή ομάδα, συνιστώμενη από α) ελληνικούς πληθυσμούς που ζούσαν σε περιοχές με βαρύ σλαβικό εποικισμό εργατών κατά την Τουρκοκρατία και υιοθέτησαν μικτά ιδιώματα, β) από σλαβόφωνους, όπως ο ήρωας Κώττας, που υιοθέτησαν αυτό που ένιωθαν ως Ελληνισμό και γ) από ανθρώπους προεθνικής συνείδησης, με δεσμούς γύρω από το χωριό τους, οι οποίοι δεν ανήκαν πουθενά.

Σε αυτούς τους τελευταίους ιδίως, επικεντρώθηκε η προσπάθεια της Κομιντέρν για καλλιέργεια «μακεδονικής εθνικής συνείδησης» μέσα στην Ελλάδα και από αυτούς εκπορεύτηκε ο πυρήνας των ενόπλων ομάδων του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδος (ΔΣΕ) του ΚΚΕ.

Στόχος η αυτονόμηση

Επιπλέον, ο πρωθυπουργός, δικαίωσε την ένοπλη προσπάθειά πολλών ενόπλων του ΔΣΕ για αυτονομία, στην Κεντρική και στη Δυτική Μακεδονία. Η αυτονόμηση ήταν στόχος πολλών σλαβόφωνων και άλλων στον ΔΣΕ και όντως επικράτησε τελικά στη μικρή «Ελεύθερη Ελλάδα» το 1949. Συνεπώς, ήταν αναπόφευκτο ότι θα συνέβαινε σε οποιαδήποτε εκδοχή της επιβίωνε του εμφυλίου, λόγω και της σλαβικής εσωτερικής (20-40% των μαχητών του ΔΣΕ) και εξωτερικής επιρροής, με δραματικές επιπτώσεις στον ελληνικό πληθυσμό, αλλά και στην ασφάλεια του «άλλου» ελληνικού κράτους.

Αντίθετα, οι ίδιοι ένοπλοι, δεν αγωνίστηκαν για την εφαρμογή των ελληνικών κρατικών προνοιών (όπως του 1925) για τις γλωσσικές οντότητες της χώρας, οι οποίες δεν συνιστούσαν -ούτε νομικά συνιστούν- εθνότητες. Όπως άλλωστε μπορεί κανείς να δει διαβάζοντας τις ανακοινώσεις της ένοπλης «σλαβομακεδονικής» πτέρυγας του ΔΣΕ, είναι γραμμένες σε κυριλλική και όχι σε λατινική απόδοση του αρχικά προφορικού μόνο σλαβικού ιδιώματος της περιοχής.

Το τελευταίο έρχεται σε αντίθεση με την ελληνική πολιτική του 1925, η οποία προήγαγε τη λατινική απόδοση (κατά τον ίδιο τύπο με τα κροατικά και τα σλοβένικα), ώστε να αποσυνδέσει το ιδίωμα από τον βουλγαρικό επεκτατισμό και την προπαγάνδα της Κομιντέρν.

Ο ίδιος ο πρωθυπουργός, όμως, στη Βουλή καθιστά επίσημη την εναλλακτική ερμηνεία της Συμφωνίας των Πρεσπών, καθώς όχι μόνο αναγνωρίζει «μακεδονικό έθνος», όχι μόνο το εντοπίζει και στον ελληνικό χώρο, δεχόμενος εθνογένεσή του μέσα στον νυν ελληνικό χώρο (ο οποίος συνεπώς τίθεται υπό διαχρονική αμφισβήτηση), αλλά αναγνωρίζει και το δικαίωμα των σλαβόφωνων αυτονομιστών εξορίστων στη «Βόρεια Μακεδονία» να επιστρέψουν μαζικά στην Ελλάδα, χωρίς προϋποθέσεις. Άρα, αφού έχουν ολοκληρώσει και τη «μακεδονική» τους εθνογένεση στη «Βόρεια Μακεδονία». Μάλιστα, έχοντας δυνατότητα με τους απογόνους τους, ως Έλληνες άρα και Ευρωπαίοι πολίτες, να διεκδικήσουν αποζημιώσεις και αναγνώριση.

Όπως όμως είναι γνωστό, οι ισχυρότεροι και πλέον αδιάλλακτοι υποστηρικτές του “μακεδονισμού”, ανήκουν ακριβώς σε αυτούς τους εντελώς «αυτόχθονες» «Μακεδόνες» -μιας «Μακεδονίας του Αλεξαντάρ Μακεντόνσκι»- τους οποίους «γενοκτόνησαν» οι Έλληνες «κατακτητές», «έποικοι» και «εξελληνισθέντες» «Μακεδόνες» -ενώ η Τουρκία έχει διεισδύσει ακριβώς σε κάποιους από τους φανατικότερους “μακεδονιστές”. Τι οικονομικές και γεωπολιτικές συνέπειες θα υπάρξουν, αν κάποιοι επιστρέψουν και υπάρξουν βίαιες «ενέργειες» εναντίον τους από «Έλληνες», λίγο έξω από τη Θεσσαλονίκη;

Τα κατορθώματα του πρωθυπουργού

Μέσα σε λίγα λεπτά, λοιπόν, ένας πρωθυπουργός της Ελλάδας κατόρθωσε:

Πρώτον, να παραβιάσει διπλά τη Συμφωνία των Πρεσπών, υπέρ της «Βόρειας Μακεδονίας» και εναντίον της Ελλάδας: Ενώ ως «επιτυχία» του ΣΥΡΙΖΑ αναφέρθηκε ότι η Συμφωνία δεν ασχολείται με «μακεδονικό» έθνος (κάτι που δεν ισχύει, σημ. 1), αλλά «μακεδονική/βορειομακεδονική» ιθαγένεια, ο πρωθυπουργός αναφέρθηκε σε Σλαβομακεδόνες, ως προφανές συνεχές του «μακεδονικού» έθνους και μάλιστα μέσα στην Ελλάδα.

Δεύτερον, να παραβιάσει τις συνθήκες του Βουκουρεστίου–Λονδίνου-Νεϊγύ, οι οποίες ρητά ρυθμίζουν θέματα μειονοτήτων και τελικά καθορίζουν διαδοχικά ότι δεν υπάρχουν σλαβικές και γενικά εθνικές μειονότητες στη χώρα και μάλιστα συναφείς προς τα βαλκανικά κράτη. Αυτός υπήρξε ο ακρογωνιαίος λίθος της ειρήνης μεταξύ όλων των βαλκανικών κρατών στην περιοχή μας, για πάνω από έναν αιώνα.

Τρίτον, να αποδείξει στη γειτονική αναθεωρητική Τουρκία ότι το ήμισυ του πολιτικού φάσματος και δυνάμει των μελλοντικών ελληνικών κυβερνήσεων, κυριαρχείται από ομάδα ανθρώπων με δυσκολία στην ανάγνωση της ιστορίας και στον υπολογισμό των ρίσκων του παρόντος (κάτι που είχε φανεί και από τον τρόπο διαχείρισης των διαπραγματεύσεων το 2015, μέσα από τη μη υιοθέτηση δράσεων ανάλυσης ρίσκου, έως και λίγα εικοσιτετράωρα πριν την τελική διαπραγμάτευση).

Τέταρτον, εισάγοντας μια νέα εθνική μειονότητα μέσα στην Ελλάδα, να θέσει ζήτημα αναγνώρισης και «νέας» τουρκικής εθνικής μειονότητας στην Ελλάδα, στα Δωδεκάνησα, και να κλονίσει τη Συνθήκη της Λωζάνης, η οποία παραβλέπει αυτό το ενδεχόμενο.

Ανοίγοντας ζήτημα εθνικής τουρκικής μειονότητας κατόπιν και στη Θράκη (καθώς μπορεί μέλη της εκεί μουσουλμανικής κοινότητας να ζητήσουν ένταξη στην εθνική μειονότητα), στη θέση της θρησκευτικής. Στην ουσία δηλαδή, εξυπηρετεί τη θέση της Τουρκίας, η οποία επικαλείται τον «αναχρονισμό» της Συνθήκης της Λωζάνης και την «τουρκική εθνογένεση» στην περιοχή. Αυτό θα είναι το κεντρικό πρόβλημα της επόμενης δεκαετίας και θα αποτελέσει το θέμα επόμενου άρθρου.