“Πάρε με όταν φτάσεις” και το πολιτικό σύστημα που τρώει τα παιδιά του

«Στείλε μου όταν φθάσεις – ΟΚ μαμά» ή «Πάρε με όταν φθάσεις…», «Πάμε, κι όπου βγει», «Ήταν η κακιά η (χ)ώρα», είναι μερικά από τα μηνύματα, που… διακινήθηκαν μετά το τραγικό γεγονός, την πολύνεκρη σύγκρουση των δυο τρένων στα Τέμπη. Προφανώς και το  δυστύχημα δεν ήταν «της μοίρας γραφτό να γίνει», ούτε ήταν «η κακιά η ώρα», ενός «ανθρώπινου λάθους». Ήταν συστημικό. Κι αυτό δεν είναι γενικό και αόριστο, αλλά συγκεκριμένο. Είναι διαχρονικό και αδιόρθωτο επειδή έτσι εξυπηρετούνται συμφέροντα. Το πολιτικό σύστημα, ενδιαφέρεται μόνο να αποφύγει το κόστος, γι’ αυτό και διαχειρίζεται τέτοια γεγονότα με στόχο την αυτοπροστασία του.

Ευθύνες υπάρχουν και θα πρέπει να αποδοθούν. Να υπάρξει τιμωρία. Γιατί είναι δικές τους  οι ευθύνες  και προσπαθούν να τις κρύψουν (είναι άλλωστε και προεκλογική περίοδος). Επιχειρείται να αναδειχθεί το αφήγημα ότι φταίει μόνο ο σταθμάρχης, ο οποίος ήταν όπως ειπώθηκε, άπειρος. Αναφέρθηκε ακόμη ότι δεν εκπαιδεύτηκε καλά και μια σειρά άλλα θέματα, που… ανακαλύπτονται σχεδόν καθημερινά. Το πώς βρέθηκε εκεί σε αυτή τη θέση σαφώς και έχει σχέση με τις διαχρονικές παθογένειες του συστήματος.

Όλα περιστρέφονται γύρω από το κέρδος. Και όταν το κέρδος και το χρήμα είναι πάνω από όλα, εκείνο που υποβαθμίζεται για να παραμένει σταθερός ο στόχος, είναι η ασφάλεια των επιβατών, των πολιτών. Η υποβάθμιση της ανθρώπινης ζωής. Και σε αυτό το παιχνίδι της ιεράρχησης κέρδους έναντι των ανθρώπων έχει μπει και το κράτος, το οποίο λειτούργησε στη βάση συμφερόντων. Λειτούργησε με τη γνωστή πελατειακή λογική. Έλεγχος και λογοδοσία δεν βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη. Ένα κράτος, που ξεπουλά το δίκτυο μεταφοράς, διακίνησης, δείχνει πόσο σέβεται και υπολογίζει τους πολίτες.

Μέσα σε όλα αυτά, βρήκαν ευκαιρία τα ελλαδικά ΜΜΕ ( που αναμεταδίδονται και στην Κύπρο), να πάρουν το όλο θέμα στα… χέρια τους. Παρακολουθούμε δημοσιογράφους να κάνουν “αφελείς” συνειρμούς για να προστατεύσουν την κυβέρνηση. Συνηθισμένο το φαινόμενο, όπως και ο μόνιμος αυτοεξευτελισμός όσων δημοσιογράφων, λειτουργούν ως αυλικοί των πολιτικών. Το γεγονός ότι το νέο σύστημα ελέγχου, που εάν είχε λειτουργήσει δεν θα είχαμε το δυστύχημα, πληρώθηκε αλλά δεν έχει εγκατασταθεί, δεν είναι βασικό θέμα της συζήτησης.

Αποκαλύψεις

Τίθεται επιδερμικά και “σκεπάζεται” από “νέες αποκαλύψεις”. Δεν πιέζουν για να μάθουν την αλήθεια. Γιατί πίσω από την αλήθεια βρίσκεται μια αλυσίδα συμφερόντων, που δεν πρέπει να διαταραχτεί. Και εκεί, που οι οικογένειες αναζητούσαν τους δικούς τους ανθρώπους, “κρέμονταν” όλοι από την εξέταση DNA, μπήκε στην ατζέντα μια παλαιότερη τραγωδία, της ανικανότητας του συστήματος, αυτή στο Μάτι. Για να μπουν στην εξίσωση και οι προηγούμενοι. Μια τραγωδία δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί στη λογική των συγκρίσεων.

Ο Έλληνας Πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, παρουσιάσθηκε θυμωμένος αλλά- όπως μεταδόθηκε από τα ΜΜΕ- αποφασισμένος να βάλει τάξη. Τάξη που δεν έβαλε μέχρι τώρα. Θα κάνει- λέει- διορθώσεις, μετά το δυστύχημα και στην εκπνοή της θητείας του. Μια συγνώμη και μια παραίτηση υπουργού, που θα έπρεπε να  θεωρούνται αυτονόητα, σε Ελλάδα αλλά και Κύπρο παρουσιάζονται ως ηρωική πράξη.

Με αυτά, όμως, δεν αντιμετωπίζονται τα προβλήματα, τα κενά και οι παραλείψεις. Και οι νεκροί; Όπως σημειώνει ο δημοσιογράφος Σταύρος Λυγερός, αυτή «η τραγωδία δεν προέκυψε από μία φυσική καταστροφή. Οφείλεται αποκλειστικά στα δια παραλείψεως εγκλήματα των διοικήσεων και των κυβερνήσεων και βεβαίως στο ανθρώπινο λάθος εν προκειμένω του σταθμάρχη». Προσθέτοντας πως η τραγωδία προσφέρεται και για έναν ουσιαστικό κριτικό αναστοχασμό όλων μας για τη διαχρονική αβελτηρία της Πολιτείας απέναντι σ’ όλες τις παθογένειες, οι οποίες κάποια στιγμή οδηγούν σε τραγωδίες.

Πολλά νέα παιδιά ταξίδευαν εκείνο το βράδυ. Και βρέθηκαν αντιμέτωπα με τις παθογένειες του συστήματος. Δεν υπολόγισαν πως αυτό το σύστημα σκοτώνει τα παιδιά του. Κι όμως το κάνει. «Ο παλιός κόσμος, που απλά ματαιώνει την ελπίδα ακατάπαυστα, πρέπει να σαρωθεί και ένας νέος να χτιστεί, απ’ την αρχή», έγραψε ο Ρούντι Ρινάλντι. Κι αυτό δεν θα γίνει διά της σιωπής, της ανοχής.