Γιατί πρέπει να “είμαστε όλοι Μακεδόνες”

Υπάρχουν πολλοί Έλληνες και Ελληνίδες που παρασυρόμενοι από την προπαγανδιστική ρητορική του Τσίπρα και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ χωρίς ΑΝΕΛ, θεωρούν το σύνθημα “η Μακεδονία είναι μία και είναι ελληνική”, εθνικιστικό και θεωρούν τον εθνικισμό προθάλαμο του φασισμού. Πρόκειται για πλάνη και αμορφωσιά. Χρησιμοποιούν κίβδηλες λέξεις, για να περιγράψουν διαφορετικό περιεχόμενο. Κατ’ επέκταση θεωρούν πως όποιος υποστηρίζει το δημοψήφισμα για τη Συμφωνία των Πρεσπών, είναι ύποπτος για κρυπτοφασισμό.

Θα θέλαμε να δούμε και άλλους πολίτες, φιλελεύθερους ή σοσιαλδημοκράτες, οι οποίοι συμφωνούν ότι πρέπει να γίνει δημοψήφισμα για τη Συμφωνία των Πρεσπών, αν και θεωρούν το παραπάνω σύνθημα εθνικιστικό. Είναι η άλλη όψη της διαμαρτυρίας για την κρυφή διπλωματία του Νίκου Κοτζιά και για την έλλειψη συναίνεσης για την επίλυση όχι μιας εκκρεμότητας που άφησε πίσω του ο Ανδρέας Παπανδρέου με τον θάνατό του, αλλά μιας θεμελιώδους διαφοράς μεταξύ δύο κρατών.

Αν ένα κράτος επιδιώκει την απελευθέρωση των υπόδουλων αδελφών του από γειτονικό κράτος, ασφαλώς δεν είναι βάση για καλή γειτονία, φιλία και συνεργασία. Η Συμφωνία να γίνει δημοψήφισμα και φυσικά να γίνει σεβαστό το αποτέλεσμά του, θα ήταν το πρώτο βήμα για να σταματήσει να προσφέρεται στους ξένους η λύση της υποτέλειας. Η συναίνεση και η συνεργασία των πολιτικών δυνάμεων αποτρέπει τη μονομερή προσφορά της λύσης της υποτέλειας. Το 1992 είχε συμβεί το ίδιο.

Ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ήθελε να παραχωρήσει το όνομα, αλλά αναγκάστηκε να συμφωνήσει στην αντίθετη άποψη του Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος αναγκάστηκε να υποστηρίξει και τα συλλαλητήρια και τον τότε υπουργό Εξωτερικών Αντώνη Σαμαρά, τον οποίο εκπαραθύρωσε ο πρωθυπουργός. Αυτό έγινε γιατί ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας επέμενε (και σωστά) ότι έπρεπε οπωσδήποτε να συμφωνήσουν οι πολιτικοί αρχηγοί, “αλλιώς θα γίνουμε ρεζίλι των σκυλιών“!

Τώρα θα συνέβαινε το ίδιο και πάντως σίγουρα θα υπήρχε καλύτερη διαπραγμάτευση, έστω κι αν δεν υπάρχει πια Ανδρέας Παπανδρέου και το κενό φαίνεται από μακριά. Άλλωστε και το 2008 είχαμε μια καλή διαχείριση του ίδιου θέματος από την κυβέρνηση Καραμανλή, καθώς την Ντόρα Μπακογιάννη, η οποία θα ήθελε να δικαιώσει τον πατέρα της, επέβλεπε αποτελεσματικά ο Πέτρος Μολυβιάτης, άλλοτε δεξί χέρι του Κωνσταντίνου Καραμανλή και πρώην υπουργός Εξωτερικών της ίδιας κυβέρνησης.

Φυσικά το σύνθημα δεν είναι εθνικιστικό, γιατί δεν αποτελεί κρατική ιδεολογία και δεν προωθείται από το ελληνικό κράτος. Δεν υπάρχει εθνικισμός που να μην είναι κρατικός. Αντιθέτως, ο “μακεδονισμός” είναι εθνικισμός, γιατί είναι κρατική ιδεολογία των Σκοπίων και προωθείται από το κράτος. Ο εθνικισμός, επίσης, δεν είναι συνώνυμο του φασισμού.

Εθνικιστές και όχι φασίστες

Οι Βούλγαροι κομμουνιστές, που υποστήριζαν στις αρχές του 20ου αιώνα την ανεξαρτησία της Μακεδονίας ως πρώτο βήμα για την ενσωμάτωσή της στη Βουλγαρία, ήταν εθνικιστές και δεν ήταν φασίστες. Ο Γκεόργκι Δημητρώφ ασφαλώς και ήταν κορυφαίος αντιφασίστας στην εποχή του, αλλά και εθνικιστής με την επίνευση του Στάλιν.

Το θέμα της Μακεδονίας είναι ταυτόσημο με τα θέματα της Κύπρου, του Αιγαίου, της Θράκης, της Βορείου Ηπείρου, της Κωνσταντινούπολης, της γενοκτονίας των Ποντίων και του μικρασιατικού Ελληνισμού. Παράλληλα, όμως, είναι ταυτόσημο και με άλλα, όπως τα δικαιώματα των Ελλήνων στις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, τα δικαιώματα των Ελλήνων και των χριστιανών στις μουσουλμανικές χώρες κλπ. Αυτά τα θέματα είναι η άλλη όψη του αντιμνημονιακού αγώνα για ανάκτηση της ανεξαρτησίας, της λαϊκής κυριαρχίας και αποκατάσταση της δημοκρατίας.

Το ελληνικό κράτος πρέπει να προστατεύει τους Έλληνες σε όλον τον πλανήτη. Ακριβώς όπως προστατεύει με τα πλοία του πολεμικού ναυτικού τα εμπορικά πλοία μας από την πειρατεία στον κόλπο του Άντεν, στη Δυτική Αφρική και στη Νοτιοανατολική Ασία. Έτσι πρέπει να προστατεύει τους Έλληνες Βορειοηπειρώτες, τους Κωνσταντινουπολίτες και τους Μαριουπολίτες.

Τα λεγόμενα εθνικά θέματα δεν υπάρχουν σε όλες τις χώρες. Στην Ελλάδα υπάρχουν, γιατί η ελληνική επανάσταση δεν νίκησε ποτέ. Η πλειοψηφία των Ελλήνων δεν περιελήφθη ποτέ στα σύνορα του ελληνικού κράτους και δεν απελευθερώθηκε η πόλη που οι Έλληνες θεωρούσαν πρωτεύουσά τους, η Κωνσταντινούπολη. Με τον Βενιζέλο φτάσαμε κοντά στην απελευθέρωση σχεδόν του 50% των εδαφών που διεκδικούσαμε και από τότε μας γύρισαν πίσω οι μεγάλες δυνάμεις χωρίς να αποκτήσουμε ποτέ “βιώσιμο μέγεθος”.

Στη μελέτη που περιλαμβάνεται στο βιβλίο μας “Το Σχέδιο Για τη Χώρα”, (Εκδόσεις Σιδέρη) το “βιώσιμο μέγεθος” μίας χώρας περιλαμβάνει τουλάχιστον την Αλβανία, τα Σκόπια και τη Βουλγαρία και αρχίζει να πλησιάζει το ελάχιστο ικανό μέγεθος, μόνον αν συμπεριλάβει την πρώην ενιαία Γιουγκοσλαβία ή τη Ρουμανία ή και τις δύο. Δηλαδή ολόκληρα τα Βαλκάνια.

Οι έξι δείκτες

Το “βιώσιμο μέγεθος” δεν είναι ένα σταθερό μέγεθος, αλλά εξαρτάται από το μέγεθος που έχουν οι μεγάλες δυνάμεις, ώστε να μπορείς να σταθείς απέναντί τους ως ανεξάρτητη χώρα. Αυτό μετριέται με τους εξής δείκτες: Πληθυσμός, Έκταση, Πολιτισμός, Ιστορία, πρώτες ύλες, τρόφιμα, ΑΕΠ, ανισότητες, στρατιωτική ικανότητα και τεχνολογική πρωτοπορία, αλλά και πολιτική ηγεσία ικανή να ηγηθεί. Οι πρώτες τέσσερις είναι σταθερές, οι τελευταίες τέσσερις είναι μεταβλητές του στρατηγικού σχεδιασμού.

Αν η σύγκριση γίνει με τις μεγάλες δυνάμεις του καιρού μας, (ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα, Γερμανία) είναι προφανές ότι οι ενωμένες βαλκανικές χώρες δεν αρκούν για να αποκτήσουμε “βιώσιμο μέγεθος” και να γίνουμε μετά από αγώνες “ανεξάρτητη χώρα”, με σεβασμό στη λαϊκή κυριαρχία και εσωτερική δημοκρατία. Αν η σύγκριση γίνει με την Ινδία, τη Βραζιλία, τη Νότια Αφρική, τη Γαλλία, την Τουρκία, τότε αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε ότι το εγχείρημα είναι μακρόπνοο και περιλαμβάνει τη συνένωση περισσότερων εθνικών κρατών σε μια δημοκρατική ομοσπονδία ισότιμων κυρίαρχων κρατών.

Οι προαναφερόμενες χώρες (Βραζιλία, Ινδία, Νότια Αφρική, Γαλλία, Τουρκία) δεν είναι ανεξάρτητες χώρες, αλλά εξαρτημένες από τις άλλες μεγάλες δυνάμεις, σε έναν πολυπολικό κόσμο με επικεφαλής τις ΗΠΑ. Γι’ αυτό η επιλογή μας να ανήκουμε στην ΕΕ είναι “αναγκαστική” πολιτική επιλογή και όχι οικονομικά συμφέρουσα εθελοντική επιλογή. Χώρες όπως η Γαλλία, η Ιταλία, η Γερμανία ή η Αγγλία δεν έχουν να επιλύσουν εθνικά θέματα, (ήδη περιλαμβάνουν εντός των συνόρων τους την πλειοψηφία του λαού τους, του έθνους τους και έχουν την πρωτεύουσά τους) αλλά μόνον ταξικά ζητήματα αναδιανομής και μείωσης των ανισοτήτων.

Πώς θα επιτευχθεί η εθνική λαϊκή ενότητα

Η Ελλάδα, πρώτα, πρέπει να απελευθερωθεί, να πάψει να είναι προτεκτοράτο και παράλληλα να μειώσει τις ανισότητες στο εσωτερικό. Διαφορετικά δεν μπορεί να πετύχει την εθνική λαϊκή ενότητα που απαιτείται, για να διεκδικήσει την ανεξαρτησία της και την ελευθερία της. Έτσι και τα κόμματα στη Δύση μπορούν να είναι ταξικά, δηλαδή τα αριστερά να εκπροσωπούν τους εργαζόμενους, τα σοσιαλδημοκρατικά τους εργαζόμενους και τη μεσαία τάξη και τα αστικά την αστική τάξη και τους συμμάχους της. Αυτό το σχήμα δεν έχει εφαρμογή στην Ελλάδα.

Στη θέση της λέξης “κοινωνική τάξη” πρέπει να τοποθετήσουμε τη λέξη “πατρίδα”. Αυτή πρέπει να είναι η βάση, πάνω στην οποία θα χτιστεί το κίνημα ή τα κόμματα που συνεργάζονται σε πατριωτική βάση. Έτσι δεν μπορούμε, ακόμα κι αν ήμασταν ανόητοι, να ξεχωρίσουμε τη Βόρεια Ήπειρο από την Κύπρο, τη Μακεδονία από το Αιγαίο, τη Θράκη από τη γενοκτονία των Ποντίων. Δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε το μνημόνιο από τη δημοκρατία, τα εργασιακά δικαιώματα από την ελευθερία, τον κατώτατο μισθό από την πολιτιστική αναγέννηση, τον πατριωτισμό από τις κοινωνικές διεκδικήσεις.

Γι’ αυτό οι αγρότες που είναι με τα τρακτέρ στην εθνική οδό, πρέπει να φοράνε κονκάρδες που γράφουν “Είμαστε όλοι Μακεδόνες”, όπως πρότεινε ο Χάρης Παπαδάκης. Αν μοιράζαμε τις κονκάρδες στους αγρότες κι αν εκείνοι συμφωνήσουν σιωπηρά να τις φορέσουν, ενώ διεκδικούν τα αιτήματά τους, τότε έχουμε ενοποιήσει τους αγώνες μας. Αυτή είναι η μία αποστολή που αξίζει να αναλάβουμε.

Το εγχείρημα δεν μας υπερβαίνει. Το μεγαλύτερο ταξίδι στην Κίνα, αρχίζει με το πρώτο βήμα. Αύριο θα ενώσει μαζί μας τα βήματά της άλλη μια συλλογικότητα ή προσωπικότητα. Έτσι να συνεχίσουμε το ταξίδι μας. Η ακύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών δεν είναι ο στόχος μας, αλλά ο ενδιάμεσος στόχος που θέσαμε για να φτάσουμε στην ανεξαρτησία. Το δημοψήφισμα είναι ένας προηγούμενος ενδιάμεσος στόχος, για να φτάσουμε στην ακύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών.

Η πεποίθηση των μακεδονικών οργανώσεων ότι θα σταματούσαν την κυβέρνηση Τσίπρα από την κύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών, ήταν μαξιμαλιστική, αισθηματική αντί για ρεαλιστική. Μετέτρεπε την επιθυμία σε εφικτό στόχο. Η απογοήτευση στη Βόρεια Ελλάδα οφείλεται στο ότι είχαν πιστέψει πως με το συλλαλητήριο θα σταματούσαν την κυβέρνηση, όπως έγινε το 1992. Προφανώς τώρα είμαστε πολύ πιο αδύνατη χώρα με εντελώς ακατάλληλη ηγεσία.