Πολιτικό «σωσίβιο» αναζητά η ΓΣΕΕ μετά τον “καλαματιανό” του ΠΑΜΕ

Στην Αθήνα μετατοπίζεται πλέον το πεδίο των εξελίξεων σχετικά με την ΓΣΕΕ, μετά τον συνδικαλιστικό «εμφύλιο» στην Καλαμάτα που οδήγησε στην ματαίωση του συνεδρίου της ιστορικής συνομοσπονδίας. Έτσι, μετά τον τριήμερο συρτό καλαματιανό, στον οποίο τον έσυρε το ΠΑΜΕ, ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ στρέφεται πλέον προς το πολιτικό σύστημα, ζητώντας επείγουσα συνάντηση με την πολιτειακή και πολιτική ηγεσία.

Οι εξελίξεις στην Καλαμάτα υπήρξαν το αποκορύφωμα της βαθιάς κρίσης στην οποία έχει υποπέσει τα τελευταία χρόνια, κυρίως τα μνημονιακά, η συνδικαλιστική εκπροσώπηση των εργαζομένων, αναδεικνύοντας παραλλήλως και την ακόμη βαθύτερη κρίση του εργατικού κινήματος στην χώρα. Και αυτό παρά την πρωτοφανή, σε περίοδο ειρήνης, περιστολή των εργατικών δικαιωμάτων που έχει συμβεί όλη την προηγούμενη περίοδο.

Επί τρεις ημέρες συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ, το οποίο κατήγγειλε από την αρχή νοθεία στις εκλογές για την ανάδειξη αντιπροσώπων, κατηγορούσαν  την πλειοψηφία για «εργοδοτικό συνδικαλισμό» και «εργατοπατερισμό». Την ίδια ώρα, η πλειοψηφία της συνομοσπονδίας απέδιδε στο ΠΑΜΕ την απόπειρα δημιουργίας κλίματος «βίας, τρομοκρατίας και  εκφοβισμού» και κατήγγειλε την συγκεκριμένη συνδικαλιστική παράταξη για «φθηνή προπαγάνδα».

Αποτέλεσμα αυτού του συνδικαλιστικού «εμφυλίου» ήταν να μην γίνει τελικά το συνέδριο, το οποίο ήταν και επετειακό με αφορμή την συμπλήρωση των 100 χρόνων από την ίδρυση της ΓΣΕΕ. Το τριήμερο του απραγματοποίητου συνεδρίου ξεκίνησε άλλωστε μς την εισβολή του ΠΑΜΕ στην εκδήλωση για τα 100 χρόνια της ΓΣΕΕ. Ακολούθησαν καθημερινές αντεγκλήσεις και αψιμαχίες, οι οποίες σε μαραθώνιες διαβουλεύσεις και τελικά κατέληξαν στην ανταλλαγή εξωδίκων. Συνέδριο πάντως δεν έγινε και είναι η πρώτη φορά στην εκατόχρονη ιστορία της ΓΣΕΕ που δεν πραγματοποιείται συνέδριο για την εκλογή  νέας διοίκησης, εξαιτίας επεισοδίων.

Οι επόμενες κινήσεις

Ευτυχώς τουλάχιστον οι σύνεδροι πρόλαβαν και συνυπέγραψαν  εξουσιοδότηση προς το προεδρείο, προκειμένου να λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα για την διεξαγωγή εκλογών. Αυτή η διαδικασία ήταν άλλωστε και ο μοναδικός τρόπος για να αποφευχθεί, μετά την υποβολή αιτήσεων από Ομοσπονδίες ή Εργατικά Κέντρα, ο διορισμός από Δικαστήριο νέας διοίκησης στην ΓΣΕΕ που θα αναλάβει να διεξάγει νέες εκλογές.

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι διορισμένη από τα δικαστήρια διοίκηση είχε προκύψει στην ΓΣΕΕ και το 1985. Ήταν η εποχή αλλαγής οικονομικής πολιτικής στην δεύτερη κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου, με την απομάκρυνση Αρσένη και την τοποθέτηση Σημίτη στο υπουργείο Οικονομικών, η οποία είχε οδηγήσει στην διάσπαση της πλειοψηφίας που εξέφραζε τότε η ΠΑΣΚΕ.

Ένα τέτοιο ενδεχόμενο σήμερα όμως θα αποτελούσε την ταφόπλακα της ΓΣΕΕ, η οποία υπάρχει και οφείλει να υπάρχει θεσμικά, παρά την μετάλλαξη της κατά την διάρκεια της μνημονιακής εποχής και όχι μόνον. Για την αποφυγή αυτού του ενδεχομένου αναμένεται αναμένεται να συνεδριάσει τις επόμενες ημέρες το προεδρείο της Συνομοσπονδίας, προκειμένου να αποφασίσει την διεξαγωγή νέων αρχαιρεσιών, μέσα στους επόμενους δύο μήνες, σε νέα ημερομηνία και τοποθεσία, αλλά με τους ίδιους συνέδρους.

Αυτό το τελευταίο ωστόσο, η σύνθεση δηλαδή των συνέδρων, ήταν και το σημείο αιχμής στην αντιπαράθεση της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ και του ΠΑΜΕ, που οδήγησε τελικά και στην ματαίωση του συνεδρίου της Καλαμάτας. Η έκκληση άλλωστε του προέδρου της Συνομοσπονδίας για επείγουσα συνάντηση με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τους πολιτικούς αρχηγούς δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια προσπάθεια να δοθούν θεσμικές και πολιτικές εγγυήσεις ότι το συνέδριο, αυτήν την φορά, θα ολοκληρωθεί.

Άλλο το θεσμικό, άλλο το πολιτικό 

Τα επεισόδια της Καλαμάτας έφεραν όμως δυναμικά στο προσκήνιο και την κρίση της συνδικαλιστικής εκπροσώπησης των εργαζομένων στην χώρα. Κανείς δεν αμφισβητεί τον θεσμικό ρόλο που έχει και οφείλει να έχει η ΓΣΕΕ (και όσοι το κάνουν, κάνουν λάθος) θα πρέπει όμως να αναδειχθεί και ο ουσιαστικός πολιτικός λόγος που έχει αυτή την στιγμή η Συνομοσπονδία.

Ο προβληματισμός για το αν όντως η ΓΣΕΕ εκφράζει ουσιαστικά τα αιτήματα των εργατών δεν θα πρέπει να είναι αντικείμενο μόνον της κριτικής του ΠΑΜΕ στην πλειοψηφία της Διοίκησης. Θα πρέπει να αποτελέσει και στοιχείο της αυτοκριτικής των διοικούντων την Συνομοσπονδία. Εκτός και αν η μετάλλαξή της είναι τόσο βαθειά και ριζική, με αποτέλεσμα να έχει μεταμορφωθεί πλέον σε ένα γραφειοκρατικό μόρφωμα, το οποίο στο όνομα των εργαζομένων εξυπηρετεί μόνον τον αυτοσκοπό της ύπαρξής του.

Μία άλλη παράμετρος των προβληματισμών θα πρέπει να είναι το ποια είναι τελικά η πραγματική δύναμη της Συνομοσπονδίας σήμερα. Το αν μπορεί δηλαδή, μετά την σχετική «αδράνεια» κατά την μνημονιακή περίοδο, να κινητοποιήσει όντως τους εργαζόμενους αυτής της χώρας. Μια αδράνεια που ήταν προφανώς πολιτική επιλογή και μάλιστα κορυφώθηκε με την αντίθεση στο δημοψήφισμα του 2015. Αυτή η αντίθεση όμως είχε φέρει την ΓΣΕΕ  αντιμέτωπη με το 61,31% των Ελλήνων, η πλειονότητα των οποίων ήταν εργαζόμενοι και κυρίως εργάτες, όπως αναφέρει και στον τίτλο της.