Τα Κίτρινα Γιλέκα αποκαλύπτουν την απεχθή όψη της Ευρώπης

Δύο συγκλονιστικές ειδήσεις που πέρασαν στα ψιλά των κυρίαρχων μίντια αυτές τις ημέρες τεκμηριώνουν την αυτοχειρία της Ευρώπης. Το Βρετανικό Υπουργείο Άμυνας δημιούργησε Επιχειρησιακό Κέντρο σε αντιατομικό καταφύγιο μέσα στο Λονδίνο μπροστά στο ενδεχόμενο ενός άτακτου Brexit! Ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν αποφάσισε να βγάλει τον στρατό για να αντιμετωπίσει τα Κίτρινα Γιλέκα, παρ΄ ότι λίγες βδομάδες νωρίτερα είχε ψηφίσει έναν αυστηρότατο νόμο κατά των διαδηλώσεων και είχε ξεκινήσει διαβουλεύσεις με τα κόμματα της αντιπολίτευσης.

Οι δύο αυτές εξελίξεις που στηρίζονται ενδεχομένως σε κάποιες βαρύνουσες δικαιολογίες, μπορούν εύκολα να εκληφθούν ως δολοφονία εξ αμελείας της δημοκρατικής Ευρώπης, αν όχι ως προμελετημένο έγκλημα. Κι αυτό γιατί η αμέλεια δεν δικαιολογείται παρά μόνο ως τυφλότητα των κυρίαρχων τάξεων που θεωρούν τα πάντα φυσικά και λογικά όταν εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους και όλα λαϊκιστικά, μηδενιστικά και φασιστικά όταν διεκδικούν τα δικαιώματα των πολλών.

Σε κάθε περίπτωση η φερόμενη ως δημοκρατική δεξιά, το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα -που υποκριτικά απομάκρυνε προσωρινά τον Όρμπαν από τους κόλπους του-, με την επιλογή του Μάνφρεντ Βέμπερ επιβεβαίωσε πως η δημοκρατία έχει καταλήξει να είναι ένα εργαλείο διαχείρισης της επικυριαρχίας των ισχυρών και του κεφαλαίου.

Τι φοβούνται οι Βρετανοί από ένα Brexit χωρίς συμφωνία; Προφανώς ελλείψεις σε τρόφιμα, καύσιμα, φάρμακα που μπορεί να προκαλέσουν λεηλασίες. Μήπως φοβούνται την διάλυση του Ηνωμένου Βασιλείου; …την έκπτωση της βασιλείας; Μήπως φοβούνται και εξεγέρσεις ισλαμικών πληθυσμών; Ποιος ξέρει; Οιοδήποτε σχετικοί φόβοι είναι εύλογοι. Αλλά το να ανακοινώνεις πως έχεις Επιχειρησιακό Κέντρο εξοπλισμένο με όλες «τις απαραίτητες υποδομές» που είναι επανδρωμένο με «μια ομάδα έτοιμη να στηρίξει οποιαδήποτε επιχείρηση σε περίπτωση ανάγκης» είναι άλλο πράγμα.

Στα όπλα!

Η δικαιολογία πως το στρατιωτικό προσωπικό θα μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να βοηθήσει στη μεταφορά τροφίμων, καυσίμων κι άλλων εμπορευμάτων στην περίπτωση που καταγραφούν προβλήματα στα σύνορα δεν είναι πειστική. Οι Ευρωπαίοι γνωρίζουν πια τι εστί «ανθρωπιστική βοήθεια»… Το ζήτημα είναι πως το σύστημα σκληραίνει δυσανάλογα με κάθε φανταστική ή πραγματική αφορμή.

Αυτό φαίνεται πια ξεκάθαρα στη Γαλλία. Ο Γάλλος στρατηγός Bruno Le Ray, παραδέχθηκε σε τηλεοπτική εκπομπή ότι οι Γάλλοι στρατιώτες που ανέλαβαν υπηρεσία σε πόλεις της Γαλλίας το Σαββατοκύριακο που μόλις πέρασε, υπό προϋποθέσεις έχουν την άδεια να χρησιμοποιήσουν τα όπλα τους! Ευτυχώς δεν απειλήθηκε η ζωή κάποιου φαντάρου.

Παρ΄ ότι η κυβέρνηση είχε απαγορεύσει τις διαδηλώσεις των Κίτρινων Γιλέκων στη λεωφόρο των Ηλυσίων Πεδίων στο Παρίσι, στο Μπορντό και την Τουλούζη, που αποτελούν σημεία συνάντησης του κινήματος διαμαρτυρίας κατά της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής του προέδρου Εμανουέλ Μακρόν, στο Παρίσι αναπτύχθηκαν συνολικά έξι χιλιάδες αστυνομικοί, έχοντας την συνδρομή δύο αεροσκαφών και δυνάμεων του στρατού και της αντιτρομοκρατικής.

Έγιναν τριάντα συλλήψεις στα Ηλύσια Πεδία, ενώ αρκετές δεκάδες διαδήλωσαν ειρηνικά στην πλατεία Τροκαντερό και σε άλλες πόλεις. Τα βίαια επεισόδια που έχουν καταγραφεί τους τελευταίους πέντε μήνες στη Γαλλία επαναφέρουν το κρίσιμο ζήτημα των διαστάσεων του δημοκρατικού ελλείμματος από το οποίο πάσχει η ΕΕ και οι χώρες μέλη της.

Οι 120 μέρες στο Σαλό και ο Κράουτς

Ο καπιταλισμός που έκανε τους γνωστούς συμβιβασμούς μεταπολεμικά, αποδεχόμενος το κοινωνικό κράτος, τις τελευταίες δεκαετίες στο πλαίσιο της παραγωγικής και πολιτικής του κρίσης υπαναχωρεί και επιχειρεί να καταλάβει τον δημόσιο τομέα. Όμως η εγκατάλειψη των κοινωνικών υποδομών, η ανεργία, η υπερφορολόγηση των εργαζομένων, η εντατικοποίηση της εργασίας, η φτωχοποίηση και η αποδόμηση των μεσαίων κοινωνικών στρωμάτων, δοκιμάζει επικίνδυνα τον κοινωνικό ιστό και οδηγεί σε κοινωνικές αναταραχές, αλλά και στην επανεμφάνιση των άκρων καθώς οι δημοκρατικές διαμαρτυρίες δεν εισακούονται.

Ο Βρετανός κοινωνιολόγος Κόλιν Κράουτς στο βιβλίο του «Μεταδημοκρατία» (εκδ. Εκκρεμές, 2006) καταλήγει με το εξής: «Είναι απαραίτητο να θυμόμαστε (ότι το κοινωνικό χάος και ο φόβος για κοινωνικές ταραχές έπαιξαν ρόλο στον κοινωνικό συμβιβασμό) όταν εγκαλούμε ορισμένους διαδηλωτές κατά της παγκοσμιοποίησης για τη βιαιότητά τους, τον αναρχισμό τους και την έλλειψη βιώσιμων προτάσεων για μια άλλη, μη καπιταλιστική οικονομία. Πρέπει να αναρωτηθούμε το εξής: χωρίς μια μαζική κλιμάκωση ανατρεπτικών ενεργειών όπως αυτές που επιχειρούν οι συγκεκριμένοι διαδηλωτές, τι άλλο μπορεί να ανατρέψει τους συμφεροντολογικούς υπολογισμούς του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου, τι άλλο μπορεί να σύρει τους εκπροσώπους του στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, για να μπει επιτέλους τέλος στην παιδική σκλαβιά και άλλες μορφές εργατικής καταπίεσης, να μειωθεί η ρύπανση που είναι πια ολοφάνερο ότι καταστρέφει την ατμόσφαιρά μας, να σταματήσει την κατασπατάληση των μη ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και να εμποδιστεί η όξυνση του χάσματος ανάμεσα στα άκρα του πλούτου και της φτώχειας …».

Η εργαλειοποίηση της δημοκρατίας στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ έχει καταλύσει την ουσία της δημοκρατίας στην πράξη κι έχει επιβάλει υπό τον μανδύα του κοινοβουλευτισμού την κοινωνία της επιτήρησης. Στην ταινία πολιτικού τρόμου «Σαλό, 120 μέρες στα Σόδομα» του Πιέρ Πάολο Παζολίνι υπάρχει μια συγκλονιστική σκηνή στο δείπνο των τεσσάρων αρχιφασιστών (παπάς, αστυνόμος, δήμαρχος και δικηγόρος) όπου διηγούνται ικανοποιημένοι τα αποτελέσματα της βίας, σεξουαλικής και ψυχολογικής που ασκούν σε δεκαοκτώ νέα παιδιά.

Ένας από αυτούς εκστομίζει «Εμείς οι αναρχικοί για να βιώσουμε την απόλυτη αναρχία πρέπει να έχουμε την απόλυτη εξουσία στα χέρια μας»!. Οι ευρωπαϊκές και αμερικανικές ελίτ έχοντας από καιρού απολέσει κάθε έννοια αξίας, με εξαίρεση τον πλούτο και την επιβολή, λειτουργούν μια νέα μορφή υβριδικού φασισμού στο όνομα της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων. Οι σπασμοί της κοινωνίας από την Πιάτσα ντελ Σολ έως τα Ηλύσια Πεδία, το Βελιγράδι και τα Τίρανα δεν προμηνύουν καλές εξελίξεις ούτε στις ευρωεκλογές, ούτε μετά.