Πως να σκοτώσετε αλά ελληνικά την δημοκρατία

Το μόνο για το οποίο μπορεί κανείς να είναι σίγουρος αναφορικά με το αποτέλεσμα των εκλογών της 25ης Ιουνίου είναι ότι αυτές θα αποτελέσουν επίθεση εναντίον της δημοκρατίας, πράγμα ειρωνικό για τη χώρα που εφηύρε τον όρο. Και αυτό γιατί το κόμμα που θα κερδίσει το μεγαλύτερο αριθμό εδρών θα κερδίσει πενήντα επιπλέον. Αν λοιπόν, για παράδειγμα, η Νέα Δημοκρατία κερδίσει με 101 από τις 300 έδρες, θα λάβει 151, φτάνοντας την πλειοψηφία. Και αν η συμμετοχή φτάσει στο 60%, αυτό σημαίνει ότι περίπου 18% του εκλογικού σώματος θα αντιπροσωπεύει ολόκληρη τη χώρα.

Είναι εύκολο να είναι κανείς κυνικός: όποιο και να είναι το αποτέλεσμα, μικρή διαφορά κάνει, αφού οι Έλληνες μοιάζουν να έχουν εγκαταλείψει την επιθυμία να είναι ανεξάρτητοι, σε αντίθεση, για παράδειγμα, με την Ουγγαρία. Προτιμούν να εναποθέτουν την εμπιστοσύνη τους στις ΗΠΑ και τον αρωγό και ακόλουθό τους, τη Βρετανία, χώρες οι οποίες έχουν δείξει ανοιχτά την περιφρόνησή τους για το διεθνές δίκαιο και τα Ηνωμένα Έθνη, όπως δείχνουν σαφώς οι περιπτώσεις της Κύπρου, της Σερβίας και της Λιβύης.

Αν οι Έλληνες εκλογείς νοιάζονται πράγματι για τα παιδιά τους, επιθυμούν να αποφύγουν τον κίνδυνο άλλης μιας βάναυσης υποταγής της χώρας, αμερικανικής έμπνευσης, και τη χρήση των φόρων τους για την αγορά αμερικανικών όπλων και την εξόντωση Ρώσων, ένα νέο κόμμα/κίνημα που θα πράττει με τακτ και υπομονή, με το βλέμμα στο μεσοπρόθεσμο και το μακροπρόθεσμο, θα αποτελούσε τον καλύτερο δρόμο. Και το μπόνους των 50 εδρών θα πρέπει να πεταχτεί στα σκουπίδια. Θα πρέπει να σχηματιστεί ένας συνασπισμός μικρότερων κομμάτων.

Πάρτε για παράδειγμα την Ολλανδία και τη Γερμανία, που είχαν πάντα κυβερνήσεις συνασπισμών. Στην Ολλανδία, οι μετεκλογικές διαπραγματεύσεις για το σχηματισμό συναπισμού διαρκούν συχνά έξι μήνες, ενώ οι δημόσιοι υπάλληλοι της χώρας συνεχίζουν να βρίσκονται στο τιμόνι, ξεκάθαρο σημάδι ενός σταθερού πολιτικού σώματος. Δυστυχώς για την Ελλάδα, η πολιτική ανάμειξη σε έναν θεωρητικά νηφάλιο και απαλλαγμένο από ιδεολογίες κρατικό μηχανισμό, μαζί με την πελατειοκρατία και το νεποτισμό, καθιστούν τα παραπάνω δύσκολα.

Κάπου, εν τούτοις, πρέπει να γίνει η αρχή. Το ελληνικό εκλογικό σώμα οφείλει να αναζητήσει αυτά ακριβώς τα μικρότερα κόμματα τα οποία προτίθενται να συνεργαστούν χωρίς παιδαριώδεις, ανιαρές ιδεολογίες, ώστε να καταστήσουν το πολιτικό σώμα λιγότερο παραμορφωμένο και πιο δημοκρατικά ελληνικό. Από τα μικρότερα κόμματα, οφείλω να πω ότι αυτό του Λαφαζάνη μοιάζει να είναι αρκετά λιγότερο πελατειακό από πολλά. Ο ίδιος εκφράζει τουλάχιστον τη γνώμη του με παρρησία.

Θα ανακτήσουν οι Έλληνες τον αυτοσεβασμό τους; Θα επιστρέψει η ‘Παλιά Δημοκρατία’;