Αριστεροδέξιες παγκοσμιόπληκτες ασυναρτησίες…

Εάν όπως συχνά λέγεται η ανάλυση της διεθνούς πολιτικής είναι το αντίστοιχο των διαγνώσεων της ιατρικής επιστήμης, ολοφάνερα οι ασθένειες της ελληνικής διπλωματίας είναι βαριάς μορφής. Ένα σύνηθες διαγνωστικό ερώτημα για τα κράτη είναι κατά πόσο έχουν επαρκή ισχύ και αξιόπιστη εθνική στρατηγική για να μπορούν να εφαρμόσουν τις πρόνοιες του διεθνούς δικαίου για την επικράτειά τους. Εάν δεν μπορούν δεν θεωρούνται βιώσιμα.

Η Ελλάδα επί δεκαετίες αμφιταλαντευόταν όσον αφορά το de jure δίκαιο της θάλασσας. Εάν το εφάρμοζε νόμιμα και νομιμοποιημένα περίπου θα διπλασίαζε την επικράτειά της. Δεν το έκανε ενώ στις μέρες μας διολισθαίνουμε στην απώλεια ζωτικού κυριαρχικού χώρου. Μόνο αν κανείς συνειδητά ή ανεπίγνωστα αντιπαθεί το ελληνικό κράτος και θεωρεί τα σύνορα περιττά μπορεί να μένει αδιάφορος όσον αφορά την εθνική επικράτεια. Εν τούτοις, με δηλώσεις, θέσεις και συμπεριφορές ατόμων που εφήμερα κατέχουν την εξουσία και τα οποία κανένα δικαίωμα και καμιά εξουσιοδότηση δεν έχουν για κάτι τέτοιο, μη εφαρμόζοντας τις πρόνοιες του διεθνούς δικαίου, προκαλούν συρρίκνωση του ελληνικού κράτους.

Ο κατευνασμός του «μακεδονικού» αλυτρωτισμού επιτάχυνε τον κατήφορο. Βασικά, το ελληνικό κράτος έχει ήδη διολισθήσει στις βαλκανικές συμπληγάδες των ηγεμονικών ανταγωνισμών, ενώ ολοφάνερα το «πνεύμα των Πρεσπών» διαχέεται στην Θράκη, στο Αιγαίο και στην Κύπρο. Αγνοούν οι ασκούντες εξουσία ότι είναι ένα πράγμα ο αγώνας του λιγότερο ισχυρού κράτους εντός συμμαχιών να επιτυγχάνει ισόρροπες και συμμετρικές σχέσεις με τα ισχυρότερα κράτη της Συμμαχίας και άλλο η δουλική και αναξιοπρεπής μετατροπή της Ελλάδα σε πιόνι εφήμερων στρατηγικών παιγνίων.

Η πραγματικότητα πλέον είναι αμείλικτη και βαθύτατων προεκτάσεων. Μετά την Ελληνική Επανάσταση, λόγω ξενοκρατίας που επιβλήθηκε με την έλευση των Βαυαρών που καλά κρατάει μέχρι σήμερα, διανύσαμε δύο αιώνες διαδοχικών εθνικών καταστροφών. Εν τούτοις, η ύστερη καταστολή της οικονομίας και της κοινωνίας και η ανυποληψία και αναξιοπιστία του κράτους είναι άνευ προηγουμένου.

Αποκοιμίζοντας την κοινωνία με χαμόγελα, υποσχέσεις και επικοινωνιακά τεχνάσματα κορυφώνονται οι ιδεολογικές παρακρούσεις των οποίων κύρια αφετηρία είναι οι αριστεροδεξιές παγκοσμιόπληκτες ασυναρτησίες της δεκαετίας του 1990. Ο ρόλος και η σημασία του κράτους υποβαθμίζονται απροκάλυπτα και ο διεθνισμός, τα αισθητικά κριτήρια, οι φιλίες, η ανταλλαγή γραβατών εν μέσω χαριεντισμών και τώρα η «συναδελφοσύνη των λαών» κηρύττονται ως αρχή και τέλος της διπλωματίας μας.

Ανθόσπαρτο πεδίο συναδελφοσύνης!

Υπονοείται για ακόμη μια φορά εξόχως ελληνικά ότι είναι η αρχή και το τέλος του κόσμου όπως τον ξέρουμε. Ακόμη, άτομα με θέσεις ευθύνης, δεν διστάζουν να ενθαρρύνουν την παράνομη μετανάστευση, συγχέοντάς(;) την με τη νόμιμη ή με το προσφυγικό πρόβλημα που προκάλεσαν οι «ανθρωπιστικοί» βομβαρδισμοί. Πρόβλημα, του οποίου όμως το βάρος δεν μπορεί να σηκώσει μόνη της η Ελλάδα. «Τα όνειρα δεν έχουν σύνορα», είναι το νέο σύνθημα και -δυστυχία μας- δηλώνεται ευθέως ότι αυτό αφορά την παράνομη μετανάστευση.

Θέσεις που υποστηρίζουν την ακεραιότητα του κράτους, την εθνική ασφάλεια, την εφαρμογή των προνοιών του διεθνούς δικαίου και την φιλοπατρία, εξυβρίζονται με ανοίκειους χαρακτηρισμούς που δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από φασιστικές νοοτροπίες και αντιλήψεις. Την ίδια τύχη έχουν όσοι υπογραμμίζουν το αυτονόητο, ότι δηλαδή το διακρατικό σύστημα δεν είναι ανθόσπαρτο πεδίο συναδελφοσύνης, χορών, τραγουδιών και χαμόγελων, αλλά ανελέητα ανταγωνιστικό και με την εξαπάτηση ως το κυριότερο φαινόμενο των διπλωματικών στάσεων και υποσχέσεων.

Όλα τα κράτη πλην Ελλάδας λειτουργούν με άξονα τα ιεραρχημένα εθνικά συμφέροντα. Στην Ελλάδα πολλοί φαντασιώνονται ένα ενωμένο πλανήτη εθνομηδενισμένων και πολιτικά αδιάφορων ατόμων. Το πνεύμα, οι εθνικοί πολιτισμοί, οι παραδόσεις, οι θρησκείες και τα εν γένει πνευματικά ζητήματα καμιά σημασία δεν θα έχουν. Ο φανταστικός αυτός πλανήτης θα είναι εθνομηδενισμένος και αδιατάρακτα γραμμικά κινούμενος.

Ουσιαστικά, χωρίς οι πολίτες να έχουν λόγο ή δικαίωμα άσκησης του ρόλου του εντολέα της εξουσίας, μια δαιδαλώδης μεταμοντέρνα λαίλαπα ανάμεικτων εθνομηδενιστικών ιδεολογημάτων υπερίπταται, πλέον, πάνω από την Ελλάδα. Ενώ η παραμέληση της εθνικής ασφάλειας και η μη τήρηση των προνοιών του διεθνούς δικαίου οδηγεί σε απώλεια κυριαρχίας, οι δράστες προπετώς χαρακτηρίζουν τους δημοκρατικούς και φιλοπάτριδες πολίτες σαν εθνικιστές, σοβινιστές και ετερόκλητο όχλο που πρέπει να «συμμορφωθεί» με ολιγαρχικά και δεσποτικά ιδεολογήματα.

Οριακά και ιδεολογικά δηλητηριασμένα άτομα, τα οποία όταν φύγουν από την εξουσία δεν θα τους θυμάται ούτε ο γείτονάς τους, βρέθηκαν να κατέχουν θέσεις ευθύνης. Προπετώς προσποιούνται πως είναι αυθεντίες και δάσκαλοι της κοινωνίας, τα μέλη της οποίας πρέπει, δήθεν, να συμμορφώσουν με ανυπόστατα και αντιδημοκρατικά ιδεολογήματα δεσποτικών προεκτάσεων.

Υποκριτική και δεσποτική νοοτροπία

Πιο σημαντικό, πλήττεται ανελέητα η πολιτειακή νομιμότητα. Αφού ακούσαμε πως «ότι είναι νόμιμο είναι και ηθικό» φθάσαμε στο «ηθικό και νόμιμο είναι ό,τι ψηφίζεται με προσταγές ξένων και αποστασίες». Νόμιμο και ηθικό(!) είναι επίσης να αθετούνται οι προεκλογικές υποσχέσεις 100% και οι δράστες να μην παραιτούνται, ή να υπάρχει τρόπος να ανακληθούν από τους εντολείς της εξουσίας, δηλαδή τους πολίτες. Έτσι κινούμενη η ύστερη Ελλάδα διολισθαίνει σε επικίνδυνα μονοπάτια που οδηγούν σε κρημνούς και βράχια. Το κράτος, η κυριαρχία και η εθνική ασφάλεια πλήττονται αδίστακτα με αναπόδραστες πλέον μεσοπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες συνέπειες.

Επιπρόσθετα, η υποκριτική και εν πολλοίς δεσποτική νοοτροπία, όσον αφορά τους νόμους που διέπουν τον συλλογικό βίο, αντιβαίνει με οτιδήποτε σημαίνει ελληνικότητα και ελληνικές πολιτικές παραδόσεις. Οι παραδόσεις αυτές θέλουν οι νόμοι να ορίζονται από τους εντολείς πολίτες και να αποτελούν ασπίδα κατά κάθε δεσποτικής, ολιγαρχικής και φασιστικής απόφασης της εξουσίας. Γι’ αυτό όταν οι Έλληνες κορύφωσαν τη δημοκρατία θεωρούσαν τους νόμους έσχατη λογική. Ο Σωκράτης προτίμησε να πεθάνει παρά να τους παραβιάσει.

Ιδιαίτερα την ύστερη εποχή, ρέει άφθονο ιδεολογικό δηλητήριο με αποτέλεσμα πρωτοφανείς ολιγαρχικές συμπεριφορές που δεν παρατηρούνται ακόμη και στις χειρότερες δικτατορίες. Η επί δεκαετία πλέον και καθ’ υπόδειξη ξένων παραγωγή νόμων, ενίοτε και μεταμεσονύκτια, ροκανίζει την πολιτειακή νομιμότητα και αποδυναμώνει την πίστη των πολιτών στην Ελληνική Πολιτεία.

Δημοκρατία και πολιτειακή νομιμότητα σημαίνει ότι ο πολίτης είναι εντολέας και η εξουσία εντολοδόχος και ανακλητή. Γιατί δεν φεύγουν, για παράδειγμα, όσοι εκλέγονται και δεν τηρούν τις υποσχέσεις τους! Η συμφορά κορυφώνεται όταν οι πολίτες ειρηνικά και ψύχραιμα υπερασπίζονται τα ιερά και όσια του έθνους και ανυπόστατοι καρεκλοκένταυροι, ολοφάνερα εντολοδόχοι τεχνοκρατών,  κερδοσκόπων και ηγεμονικών κρατών με απύθμενη προπέτεια μιλούν για ετερόκλητο όχλο.

Αναίδεια και προπέτεια

Η περιφρόνηση για τον πολίτη εκδηλώνεται με πολλούς τρόπους και είναι πλέον αβάσταχτη. Ακόμη μερικά παραδείγματα: Το συνταξιοδοτικό, ακούσαμε, θα αντιμετωπιστεί επειδή πολλοί συνταξιούχοι θα πεθάνουν (οι περισσότεροι, σίγουρα, λόγω αρπαγής των εισφορών τους και συρρίκνωσης των αποδοχών που υπό κανονικές συνθήκες δικαιούνται). Κανείς, επίσης, μπορεί να συνεχίσει να κατέχει θέση ευθύνης όταν δημόσια και προσβλητικά για την ανθρώπινη ζωή απορεί «επειδή μόνο 33 πέθαναν από γρίπη»!

Ακούσαμε ότι φταίει ο πολίτης ακόμη και για τα στεγαστικά δάνεια, επειδή έχουν ρίσκο! Αριστεροπλούσιοι «προοδευτικοί» θεωρούν ότι όσοι πήραν στεγαστικό δάνειο πήραν ρίσκο και λογικό είναι να χάσουν το σπίτι τους. Δεν φταίει, λοιπόν, η κυριαρχημένη από τεχνοκράτες και κερδοσκόπους τεχνόσφαιρα των Βρυξελλών που συχνά ομολογεί τα εγκλήματά της προς όφελος κάποιων τραπεζών. Δεν φταίει η διαπραγματευτική ανεπάρκεια των ασυνεπών με τις προεκλογικές δεσμεύσεις εγχώριων καρεκλοκένταυρων. Φταίνε οι εκατοντάδες χιλιάδες τίμιοι και εργατικοί πολίτες που «πήραν ρίσκο» να αποκτήσουν οικογενειακή κατοικία με στεγαστικό δάνειο.

Τι άλλο μπορεί να σημαίνει ο όρος απανθρωπιά; Πληθαίνουν και κορυφώνονται επικίνδυνα αντιλήψεις που περιφρονούν τον πολίτη και τον άνθρωπο. Βασικά, τέτοια αναίδεια και προπέτεια καρεκλοκένταυρων σπάνια την συναντάς στην ιστορία των ανθρώπων. Υποδηλώνει συνειδητή καταστολή της κοινωνίας που μαζί με την μετανάστευση Ελλήνων και μάλιστα νέων στο εξωτερικό αποδυνάμωσαν τις αντιστάσεις.

Ο πολίτης –σ’ ένα σύστημα που εξελίχθηκε σε είδος εκλόγιμης κομματικής μοναρχίας το οποίο δεν αφήνει πολλές επιλογές– γίνεται έρμαιο αυτού που όταν βρεθεί στην εξουσία, ενώ αθετεί τις υποσχέσεις του, δεν μπορεί να αποπεμφθεί άμεσα, νόμιμα και με τον δέοντα πολιτικά τρόπο. Ο εντολέας πολίτης πρέπει να περιμένει τις επόμενες εκλογές όπου και πάλι εν μέσω βροχής υποσχέσεων δεν θα ξέρει ποιον θα εμπιστευτεί.