Γέμισαν λάβαρα με συνθήματα κενού περιεχομένου…

Ο νυν πρόεδρος δεν είναι, ασφαλώς, ο πρώτος που αναλαμβάνει να διαχειριστεί το Κυπριακό. Όλοι οι προκάτοχοι του προσπάθησαν και απέτυχαν. Ακόμη και εκείνοι που έφεραν την ταμπέλα του “Προέδρου της λύσης” ή ήταν εκφραστές των προχωρημένων θέσεων, της προσαρμογής. Αυτοί κι όλοι οι υπόλοιποι δεν απέτυχαν γιατί δεν ήθελαν να λύσουν το Κυπριακό, αλλά επειδή μπλόκαρε τις διαδικασίες, τις προσπάθειες, η κατοχική Τουρκία.

Η Άγκυρα, συσσώρευε τις ελληνοκυπριακές υποχωρήσεις, που γινόντουσαν μετά από υποδείξεις τρίτων, ώστε να σπάσει το αδιέξοδο, τις “κλείδωνε” και στη συνέχεια αναβάθμιζε τις αξιώσεις της. Για αυτό και κατάντησε στο Κυπριακό να συζητούνται οι όροι προσαρμογής στις τουρκικές αξιώσεις. Και στα… πλαίσια αυτού του καταντήματος αναπτύχθηκε ένα αφήγημα ότι οι “κακοί”, “καλομαθημένοι” Ελληνοκύπριοι, που ειρήσθω εν παρόδω, η μισή τους πατρίδα βρίσκεται υπό κατοχή, δεν έχουν δικαιώματα!

Έχουν, όμως, όλοι οι άλλοι. Οι Τουρκοκύπριοι, οι έποικοι και σε ένα άλλο επίπεδο, η κατοχική Τουρκία, η Βρετανία, οι ΗΠΑ κλπ. Δεν έχουν δικαιώματα οι Ελληνοκύπριοι κι ότι θέσουν θεωρείται ακραίο, εθνικιστικό και πως το εγείρουν γιατί δεν θέλουν λύση. Και ο λόγος; Επειδή δεν θεωρούνται “συμβατά” με τα τουρκικά “θέλω”, που δεν έχουν όρια. Κι αυτό το αφήγημα δεν αναπτύσσεται μόνο εκτός αλλά και εντός της Κύπρου.

Είναι σαφές πως μισό σχεδόν αιώνα μετά την εισβολή και συνεχιζόμενη κατοχή, εάν δεν υπάρξει αλλαγή πλεύσης, θα φθάσουμε αισίως στα 100 χρόνια και θα συζητούμε τα ίδια και τα ίδια. Και με αυτή τη λογική δεν καταφέρουν οι διαχειριστές να δουν κατάματα το πρόβλημα. Θα συνεχίζει η συζήτηση ενός πλαισίου, που δεν είναι ακόμη ξεκάθαρα, τόσα χρόνια μετά, ποιο είναι το περιεχόμενο του.

Μια ομίχλη σκεπάζει την ταμπέλα “της επιδιωκόμενης λύσης”, καθώς “οι εποικοδομητικές ασάφειες” προσφέρονται για διάφορες ερμηνείες. Όπως ομιχλώδες είναι, για παράδειγμα, το τοπίο για το που σταμάτησαν οι συζητήσεις στο Κραν Μοντανά κι από πού θα συνεχιστούν! Και γιατί ένα πλαίσιο με τίτλους θεμάτων θα πρέπει να γίνει… λάβαρο; Άλλο ένα σύνθημα χωρίς περιεχόμενο. Ραντεβού στα τυφλά και όπου βγει! Κάποιους προφανώς αυτό δεν τους ενοχλεί.

Η πρωτοβουλία Χριστοδουλίδη

Η πρωτοβουλία του Προέδρου Χριστοδουλίδη για ενεργότερη εμπλοκή της ΕΕ στο Κυπριακό δεν έχει ολοκληρωθεί. Έχει ενημερώσει ενδελεχώς την πρόταση του. Εάν θα έχει αποτέλεσμα ή όχι αυτό θα κριθεί και προφανώς δεν θα είναι ευθύνη της Λευκωσίας, εάν αποτύχει. Θα προσκρούσει στην τουρκική άρνηση και σε κάποιους εντός της Ένωσης, οι οποίοι επιμένουν στη λογική ότι δεν πρέπει να γίνονται κινήσεις, που θα ενοχλούν την κατοχική δύναμη. Επειδή τη θέλουν “κοντά” τους.

Με την πρωτοβουλία αυτή, η οποία περιέχει και ένα ρίσκο στην περίπτωση που, για παράδειγμα, λειτουργήσουν οι εταίροι μας, σε μια λογική κατευνασμού προς την Τουρκία, επιδιώκεται να σπάσει το παρατεταμένο αδιέξοδο. Εντάχθηκε η χώρα στην ΕΕ επειδή αυτό, μεταξύ άλλων, θα βοηθούσε και στο Κυπριακό. Καταλύτης για τη λύση δεν χαρακτηρίσθηκε τότε; Εναρμόνιση του περιεχομένου μιας συμφωνίας με το κοινοτικό κεκτημένο δεν πρέπει να είναι η επιδίωξη; Ή θα είμαστε μέλος δεύτερης κατηγορίας με χαρακτηριστικά διαχωρισμού και περιορισμένων δικαιωμάτων και δημοκρατίας;

Προεξοφλείται η αποτυχία της πρωτοβουλίας και κάποιοι προφανώς το εύχονται, γιατί έτσι αντιλαμβάνονται την άσκηση αντιπολίτευσης. Και κατηγορείται εκ των έσω η Λευκωσία για “αναξιοπιστία” την ώρα κατά την οποία βρίσκεται σε εξέλιξη πρωτοβουλία. Αλλά τι προτείνουν; Να συζητηθούν οι τουρκικές αξιώσεις; Κάποιοι εντός και εκτός Κύπρου δεν έχουν κανένα πρόβλημα να συζητήσουν οτιδήποτε τους προταθεί για να μην χαθεί η… ευκαιρία. Να συζητηθεί μια… φόρμουλα για την κυριαρχική ισότητα και το ίσο διεθνές καθεστώς.

Αυτό που θα πρέπει να αναδειχθεί είναι από τη μια η πρωτοβουλία της Λευκωσίας και από την άλλη η πρωτοβουλία Ερντογάν για την αναγνώριση του ψευδοκράτους. Και σε αυτά δεν υπάρχει μέση οδός και δεν πρέπει να αναζητούνται “συμβιβαστικές” φόρμουλες. Γιατί τέτοιες προσεγγίσεις αναπτύσσονται στο παρασκήνιο.

Ακόμη κι εάν κάποιος δεν συμφωνεί ή δεν βλέπει δυνατότητα να προχωρήσει η πρωτοβουλία αυτή της Λευκωσίας, δεν μπορεί παρά να αναμένει την έκβαση της. Τουλάχιστον τώρα δημιουργείται κινητικότητα και εγκαταλείπεται η απραξία και πρωτίστως οι αδιέξοδες πορείες προσαρμογής στις τουρκικές αξιώσεις.