Η παραίτηση Τσίπρα, η πολιτική και οι τακτικισμοί

Είμαστε οι τελευταίοι που θα θρηνούσαμε για την παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα από την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ, αν άφηνε έναν αντικαταστάτη πίσω του. Αλλά δυστυχώς, στα σταλινικού τύπου κόμματα δεν απαντάται συχνά η ειρηνική διαδοχή. Γι’ αυτό και η αντοχή των κομμάτων αυτών είναι πεπερασμένη και σπάνια φθάνουν μέχρι την εξουσία. Κι αν την πάρουν συμπτωματικά, την χάνουν για πάντα. Αυτός είναι ο λόγος που ανησυχούμε…

Δεν είναι μόνο ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης αφήνεται απόλυτος κυρίαρχος της πολιτικής κονίστρας, μαζί με τους καθοδηγητές του. Είναι ο φόβος ότι μη υπαρχούσης αξιολόγου αντιπολιτεύσεως μένει το έδαφος ελεύθερο για σφάλματα. Όχι μόνο στα εθνικά λεγόμενα ζητήματα (ελληνοτουρκικά μεταναστευτικό) αλλά κυρίως στα κοινωνικά. Εκλείπει και η παραμικρά επιφύλαξη στις “μεταρρυθμίσεις” που μπορεί να επιβάλλει η κυβερνητική πλειοψηφία, όπως η αναπλήρωση του δημογραφικού σφρίγους του ελληνικού λαού με λαθρομετανάστες, η αναγνώριση της “γλώσσας και κουλτούρας” των Σκοπίων, οι αγορές περιττών οπλικών συστημάτων, τα “καλαθάκια” του Αδώνιδος κατά της ανυποχώρητης ακρίβειας κλπ.

Οι πραγματικές ανάγκες της χώρας, όπως η αναθεώρηση του Συντάγματος, η χαλιναγώγηση του πληθωρισμού, η ασυδοσία των εμπορικών Τραπεζών στο θέμα των χρεών πρώτης κατοικίας και εις ελβετικά φράγκα, καθώς και η υψηλή τιμολόγηση του ηλεκτρικού ρεύματος περνούν σε δεύτερη μοίρα για μία πανίσχυρη κυβέρνηση με μία ασθενή αντιπολίτευση.

Αυτό ήταν το μέγα λάθος της πολιτείας του Αλέξη Τσίπρα: ότι αναλώθηκε σε τακτικισμούς και όχι σε πραγματικούς πολιτικούς αγώνες. Τί έκανε όταν η ΝΔ έκλεισε τους λιγνιτικούς ηλεκτροσταθμούς; Πώς αντετάχθη στα καρτέλ όταν αυτά πήραν φόρα και ανέβασαν τις τιμές κατά 30%; Πώς αντιμετώπισε την τουρκική πρόκληση της “Γαλάζιας Πατρίδας”; Σχεδόν ουδέν έπραξε.

Πόσα ακόμα…

Ο Αλέξης Τσίπρας έχασε πέντε εκλογικές αναμετρήσεις για να αντιληφθεί την ανεπάρκειά του και έκαμε δύο επαίσχυντες συμφωνίες, μία το τρίτο μνημόνιο με την “Τρώηκα” (από το “τρώει”, ως ο Κρόνος έφαγε 500.000 Ελληνόπουλα) και η άλλη με την παραδοχή των Σκοπιανών του Τίτο σαν “μακεδονικού έθνους”!

Η πλήρης αποϊδεολογικοποίηση της Αριστεράς ήταν ένα άλλο ανδραγάθημα των Συριζαίων επί Τσίπρα. Ο αναθεωρητισμός του Τσίπρα θα ήταν αποδεκτός εάν απέβαινε υπέρ του ελληνικού λαού, έστω κι αν έχανε την ιδεολογική της καθαρότητα η μαρξιστική σκέψις, αλλά τα όσα συνέβησαν επί 4,5 χρόνια που ήταν πρωθυπουργός (πλημμύρες, πυρκαγιές, εθνικές απώλειες) και τινά λάθη με την κυβέρνηση της ΝΔ (εγκλωβισμός της πανδημίας) περιόρισαν την λαϊκή κυριαρχία, αν αυτό εξέφραζε η Αριστερά. Αλλά δεν παρεδέχθη ποτέ τα λάθη του ο Αλέξης Τσίπρας.

Εις ένα μόνο τομέα διακρίθηκε η κυβέρνηση των Συριζαίων: για την φιλοαμερικανική και φιλοϊσραηλινή πολιτική αλλά κι αυτή μισή. Κατά το έτερον ήμισυ αποδίδεται στον Πάνο  Καμμένο. Την ενδυνάμωσε κι άλλο η ΝΔ. Ορθώς, διότι η μικρά αλλά γενναία Ελλάς πάντοτε χρειάζεται την υποστήριξη των ισχυρών χωρών στην αντιμετώπιση του τουρκικού όγκου.

Υπάρχει ένα τελευταίο ζήτημα. Εάν η παραίτηση Τσίπρα είναι ειλικρινής. Δυστυχώς, ο πολιτικός αυτός είναι σχετικά νέος και δεν έμαθε άλλο επάγγελμα. Η νοσταλγία των απολαύσεων της εξουσίας θα τον οδηγήσει σε μία απόπειρα επαναφοράς του. Ευτυχώς, όμως, το πολιτικό “ποτάμι δεν γυρίζει πίσω” όπως είπε ο Ηράκλειτος. Ήδη, ο ελληνικός λαός αποδοκίμασε την Αριστερά και κινείται προς άλλες κατευθύνσεις. Δεν υπάρχουν περιθώρια λάθους ή για ρεβάνς. Αν δεν πάμε όλοι μαζί μπροστά, η εξαφάνιση του Ελληνισμού είναι βεβαία, όχι από τους γείτονες αλλά και από την δημογραφία. Κάτι που δεν κατενόησε ποτέ ο Αλέξης Τσίπρας…