Δεν δικαιούνται να τιμούν τους πεσόντες στο Μαρί – Ένα αδιόρθωτο πολιτικό σύστημα

Η φονική έκρηξη στη ναυτική βάση στο Μαρί, στις 11 Ιουλίου 2011, επιβεβαίωσε το μέγεθος της ανεπάρκειας του κράτους, των διαχειριστών του. Ήταν μια ακόμη επιβεβαίωση, σημειολογικού χαρακτήρα, ότι στην ιστορία ο Ιούλιος, είναι μήνας με τραγωδίες, καταστροφές για τον τόπο. Και το ζήτημα, έκτοτε, είναι πως τα μηνύματα δεν φαίνεται να πήγαν στους αποδέκτες τους, για αυτό και δεν φαίνεται να έγιναν οι αναγκαίες κινήσεις.

Έκτοτε χάθηκαν κι άλλες ζωές και πέραν από την καθολική “στεναχώρια” και τη… θλίψη, που εκφράζει το σύστημα, ουδέν έχει αλλάξει. Και δεν άλλαξε καθώς φαίνεται πως βολεύει εκείνη η κατάσταση πραγμάτων όλους αυτούς. Η ανεπάρκεια συντηρεί ένα παρασιτικό σύστημα, που αποτελείται από ένα θίασο μετρίων και ανεπάγγελτων. Δεκατρείς πεσόντες εν ώρα καθήκοντος στη ναυτική βάση του Μαρί, δεν βρήκαν ακόμη δικαίωση.

Σήμερα είναι μια ακόμη επέτειος της φονικής έκρηξης στο Μαρί. Τα χρόνια περνάνε  και το πολιτικό σύστημα δεν φαίνεται να έχει συνετιστεί. Ένα πολιτικό σύστημα που αντιμετωπίζει τα πάντα με τη μεζούρα του κομματικού κέρδους και της προσωπικής ατζέντας, δεν μπορεί να αναλάβει τις ευθύνες του και προπαντός δεν είναι έτοιμο να αλλάξει, να κάνει αλλαγές. Τότε, το 2011, η πολιτική αναμετρήθηκε, για μια ακόμη φορά, με την ευθιξία. Τότε το κράτος, οι θεσμοί, δεν κατάφεραν να σταθούν μπροστά στα προβλήματα και τα κενά που υπήρχαν.

Είναι ανεπίτρεπτο να υπάρχουν “μαύρες τρύπες” ασφάλειας σε ένα κράτος, που αντιμετωπίζει θέμα συνεχιζόμενης κατοχής εδαφών του. Τέτοιες συμπεριφορές “παράγουν” τραγωδίες και καταστροφές. Αυτή είναι η πραγματική εικόνα. Είναι αυτοτροφοδοτούμενη και αυτοπροστατεύεται. Την μια απορρίπτει τα πορίσματα ερευνητικών επιτροπών ο μεν και την άλλη ο δε, αναλόγως ποιος κατηγορείται, ποιος είναι στην κυβέρνηση. Είναι ένα σύστημα, λοιπόν, που αυτοπροστατεύεται και προστατεύει το “βαθύ κράτος”, που το εξυπηρετεί και μαζί την οικονομική ελίτ. Αποδεικνύεται διαχρονικά ότι στηρίγματα και υποστηρίγματα της όποιας εξουσίας συντηρούν τα κακώς έχοντα και σέρνουν μια κοινωνία στη διαπλοκή και τη διαφθορά.

Οι υπεύθυνοι έχουν ονοματεπώνυμο

Μνημόσυνα, επιμνημόσυνοι λόγοι, δηλώσεις. “Κατήφεια” και “στεναχώρια”, που θα ζήλευαν και οι καλύτεροι… ηθοποιοί. Στην υποκριτική και την υποκρισία πρώτοι. Γιατί εάν ήταν συγκλονισμένοι από τη φονική έκρηξη, θα λειτουργούσαν, έστω και εκ των υστέρων, τα χαμένα αντανακλαστικά τους και θα έπιαναν το νήμα από την αρχή. “Έκρυβαν” τα εκρηκτικά κάτω από τον καυτό ήλιο του Ιούλη και έκαναν πως δεν ήξεραν.

Θεωρούσαν με την “αφέλεια” ότι θα μπορούσαν να “παίζουν” με διπλωματικές ισορροπίες, που δεν πολυκαταλάβαιναν και την ίδια ώρα κυριαρχούνταν από στρεβλωτικές αντιλήψεις για τη διεθνή πολιτική. Νόμιζαν πως μπορούσαν να ξεγελούν τους πάντες και για τα πάντα. Η έκρηξη δεν σημειώθηκε, όμως, πουθενά αλλού, πλην εδώ στη χώρα μας. Μια πολύνεκρη έκρηξη, που με βάση το πόρισμα, οι υπεύθυνοι έχουν ονοματεπώνυμο. Θα μπορούσε να συμβεί στη διάρκεια της οποιαδήποτε διακυβέρνησης, λένε κάποιοι. Και ξέρετε γιατί; Επειδή η ανεπάρκεια είναι οριζόντια και το κράτος αναπαύεται σε αυτήν, όπως και το πολιτικό σύστημα.

Δώδεκα χρόνια μετά, είναι οι συγγενείς που κουβαλούν τον προσωπικό τους σταυρό, που θυμούνται τους δικούς τους ανθρώπους, που βιώνουν την απώλεια. Οι υπόλοιποι, απλά παρίστανται στα μνημόσυνα και στις τελετές, στις εκδηλώσεις τιμής. Δεν δικαιούνται, ένοχοι και συνένοχοι, να μιλούν για θυσία των 13. Γιατί αυτοί τους θυσίασαν με τις ανεπάρκειες τους, την αδιαφορία, τη στενοκεφαλιά τους και πρωτίστως την αδυναμία τους να χειριστούν το προφανές. Η δικαίωση όσων θυσιάστηκαν, στο Μαρί και αλλού, περνά μέσα από τη ρήξη με νοοτροπίες. Αυτό που χρειάζεται είναι κάθαρση και αλλαγή “παραδείγματος”, πολιτικού και κοινωνικού. Το πολιτικό σύστημα οφείλει να αφουγκράζεται την κοινωνία και όχι το πελατολόγιο.