Η πείνα ως αποτελεσματικό όπλο

΄Ένα “νέον” όπλο χρησιμοποιεί ο Πούτιν στον πόλεμο της Ουκρανίας: Το… παλαιόν της Πείνας! Με την ματαιωθείσα συμφωνία που πρακτόρευσαν τα Ηνωμένα ΄Εθνη και η Τουρκία για την ελεύθερη εξαγωγή 32 εκατομ. τόννων ουκρανικού σίτου, ο υπόλοιπος κόσμος απειλείται με πείνα, με λιμό. Η Ρωσσική εναλλακτική πρόταση δωρεάν παροχής ενός εκατομμυρίου τόννων στις χώρες της Αφρικής δεν αίρει το φάσμα της πείνας, γιατί καλύπτει μόνον χώρες του Μακγρέμπ (*) και της ανατολικής Αφρικανικής ακτής έως την Σομαλία. Για τις υπόλοιπες και κυρίως για την Κίνα, που εισήγαγε προηγουμένως 8 εκατομμύρια τόννους Ουκρανικού σίτου και την Ισπανία έξη, η διακοπή των εξαγωγών μέσω Μαύρης Θαλάσσης συνεπάγεται αύξηση των τιμών των αλεύρων πάνω από 23%.

Οι Πολωνοί αγρότες εναντιούνται στην εκδοχή χρησιμοποιήσεως της χώρας των για τις εξαγωγές Ουκρανικών δημητριακών απ΄τον φόβο πτώσεως των τιμών/εισοδήματος τους κι αυτό εμπλέκει το «όπλο της Πείνας» όχι μόνο κατά της Ουκρανίας αλλά και εναντίον του «τρίτου κόσμου» (πχ. Αιγύπτου με πληθυσμό 100 εκατομμυρίων) αλλά και κατά χωρών της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης όπως η Ιταλία , το Βέλγιον, η Πορτογαλία και η Γερμανία που εισήγαγαν μέχρι του Ουκρανικά σιτηρά και ηλιέλαιον.

Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που χρησιμοποιείται το όπλον της Πείνας. Το 1941 και 1942 το υπέστησαν οι ΄Ελληνες εξ αιτίας της Γερμανικής Κατοχής με αποτέλεσμα να πεθάνουν μόνο στην Αθήνα 32.000 κάτοικοι και αρκετοί στην Θεσσαλονίκη. Η κλοπή των τροφίμων υπό της Βέρμαχτ και ο αποκλεισμός της Ελλάδος απ’ το Βρετανικό ναυτικό προκάλεσαν κατάρρευση του αστικού επισιτισμού κι έναν άνευ προηγουμένου πληθωρισμό στην Ελλάδα, για τα οποία όμως δεν γίνεται καμία συζήτησις όταν πρόκειται για τις «πολεμικές επανορθώσεις» της Γερμανίας – ενώ θα έπρεπε…

Η χώρα μας σήμερα δεν συγκαταλέγεται ευθέως στις θιγόμενες χώρες από το Ρωσικό «όπλο της Πείνας» αλλά χάνει μία ευκαιρία εξαγωγής σκληρού και ιδίως μαλακού σίτου που στο παρελθόν παρήγε στην Θεσσαλία και Μακεδονία με σημαντικές δυνατότητες εξαγωγής.
Η ένταξη της Ελλάδος, στη Κοινή Αγροτική Πολιτική απαγορεύει την στήριξη της παραγωγής σιτηρών στην Ελλάδα, (που αποβαίνει υπέρ της Γαλλίας) κι εμποδίζει όχι μόνο ένα Ελληνικό συγκριτικό πλεονέκτημα εξαγωγής αλλά υπονομεύει και την αυτάρκεια της χώρας μας.

Η επάρκεια σίτου υπήρξε κύριο μέλημα του κυβερνήτη Ιωάννου Μεταξά το 1936 αλλά και του Ελευθερίου Βενιζέλου , ο πρώτος ασχολήθηκε με το πρόβλημα των ακτημόνων καλλιεργητών της Θεσσαλίας. Τα απαλλατρωθέντα Τσιφλίκια και η αποκατάσταση των προσφύγων εξασφάισαν σιτική επάρκεια το 1928-39 η οποία χάθηκε μετά το 1981 έτος της Εντάξεως στην ΕΟΚ.

Η εξάρτηση της χώρας μας από τις εισαγωγές σίτου θα προκαλέσει αναποφεύκτως αύξηση της τιμής του άρτου και των λαδιών εφέτος (ηλιελαίου και ελαιολάδου).Ας το ξέρουν οι Επιμυθείς του υπουργείου Γεωργίας κι εκείνοι απ’ τους συμπατριώτες μας που συμπαθούν κατά πλειοψηφία τον Πούτιν επι τη βάσει σφυγμομετρήσεων – αν είναι ακριβείς κι όχι “στοχευμένες” ως συνήθως.