Οι Τούρκοι θέλουν κι άλλα εδάφη κι άλλη θάλασσα της Κύπρου…

Τον Ιούλιο του 1992, βρισκόντουσαν σε εξέλιξη οι συζητήσεις στη Νέα Υόρκη για το Κυπριακό. Είχαν κατατεθεί οι Ιδέες Γκάλι, πρόδρομος του σχεδίου Ανάν. Δίπλα στον Ραούφ Ντενκτάς ήταν πάντα ο Τούρκος συνταγματολόγος και μετέπειτα υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας, Μομτάλ Σοϊσάλ. Τον είχα συναντήσει μια μέρα, στο κτίριο του “Σπιτιού της Τουρκίας”. Καθόταν σε ένα γραφείο, που είχε πίσω του τον χάρτη της Κύπρου.

Η πρώτη κουβέντα, που είπε ο Σοϊσάλ και εκεί τελείωσε ουσιαστικά η συζήτηση, ήταν πως «ο τουρκοκυπριακός λαός» είναι γεωργικός και πως «χρειάζεται κι άλλα εδάφη για να επιβιώσει». Έδειξε, μάλιστα, στον χάρτη και κάποιες περιοχές στις ελεύθερες περιοχές, που θα μπορούσαν, όπως εξήγησε, να δοθούν στους… γεωργούς Τουρκοκύπριους.

Ο Σοϊσάλ δεν διατύπωσε απλά μια υπερβολή, δεν εξέφρασε ένα μαξιμαλισμό, αλλά κινήθηκε σε μια διαχρονική προσέγγιση της κατοχικής πλευράς, σύμφωνα με την οποία “τα θέλουν όλα”. Είναι μια προσέγγιση και μια νοοτροπία, που βρίσκει έδαφος και γι αυτό και δεν κάνουν πίσω. Ο Σοϊσάλ δεν ήταν ο μόνος που εξέφρασε αυτή τη θέση.

Ο Ταγίπ Ερντογάν, ένα 24ωρο μετά τη Διάσκεψη της Γενεύης, τον Ιανουάριο του 2017, όταν συζητείτο ( όχι από τους Τούρκους) η επιστροφή της περίκλειστης περιοχής της Αμμοχώστου, είχε ζητήσει (!) τον Πύργο Τυλληρίας «για να ενωθεί με την Μόρφου». Η αξίωση του να εκχωρηθούν εδάφη των ελευθέρων περιοχών στους Τούρκους, προστέθηκε στο μήνυμα που έστειλε, τότε και δεν αλλάζει μέχρι σήμερα, πως «εμείς θα είμαστε για πάντα στην Κύπρο. Μην περιμένετε να μην υπάρχουν εγγυήσεις της Τουρκίας. Δεν τίθεται θέμα να αποχωρήσει ο τουρκικός στρατός από την Κύπρο».

Τι διαφορετικό είπε – από όσα ανέφεραν Σοϊσάλ και Ερντογάν – ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών, Χακάν Φιντάν, για το φυσικό αέριο; Επανέφερε μια πρόταση, που διαμορφώθηκε και κατατέθηκε από τουρκικής πλευράς (από τον Έρογλου στη Νέα Υόρκη το 2012), έχοντας ως στόχο να βάλει χέρι η Άγκυρα στο φυσικό αέριο της Κύπρου. Η κατοχική πλευρά, για μια ακόμη φορά, χρησιμοποιεί τους Τουρκοκύπριους για να εκμεταλλευτεί φυσικό πλούτο για την ίδια. Να το αρπάξει και να το λεηλατήσει.

Η τουρκική επεκτατική πολιτική

Όλα αυτά εντάσσονται στην επεκτατική πολιτική της κατοχικής δύναμης, που σχεδιάσθηκε και εφαρμόζεται βαθμηδόν. Είναι επιδιώξεις που είχαν διαμορφωθεί έκπαλαι. Ακόμη και πριν την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της Κύπρου. Έχουμε να αντιμετωπίσουμε μια ιμπεριαλιστική δύναμη και δεν μπορεί τούτο να αγνοηθεί. Προφανώς και με ψευδαισθήσεις και αφέλειες δεν αντιμετωπίζεται η τουρκική στάση έναντι της Κύπρου.

Η ανατροπή των τουρκικών σχεδιασμών σε βάρος της Κύπρου δεν μπορεί να γίνει συζητώντας, για παράδειγμα, τις τουρκικές αξιώσεις. Αυτό μπορεί να γίνει με τη διαμόρφωση άλλης πολιτικής και όχι ακολουθώντας την αδιέξοδη πεπατημένη, που εδραιώνει την κατοχή. Όταν, για παράδειγμα, η Λευκωσία προσπάθησε να υιοθετηθεί πολιτική κυρώσεων κατά της Τουρκίας, οι πρώτοι που αντέδρασαν ήταν στο εσωτερικό. Ανατρίχιασαν οι γνωστοί κύκλοι, που δεν θέλουν να ενοχλούν τον Ερντογάν.

Στην εξίσωση μπαίνουν, ασφαλώς και οι διεθνείς παίκτες. Το παρακολουθούμε διαχρονικά: Οι διάφοροι τρίτοι όταν πρόκειται για την Κύπρο, επιλέγουν να σφυρίζουν αδιάφορα. Κι αυτό επειδή δεν θέλουν να ενοχλείται η κατοχική Τουρκία.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση, που δεν αμφιταλαντεύεται για ποια στάση θα ακολουθήσει στο Ουκρανικό, για την Κύπρο ευνοεί όσα δεν δέχεται για την Ουκρανία. Όσα θεωρούνται “κόκκινη γραμμή” για το Ουκρανικό, για την Κύπρο, η…. ειρήνη διασφαλίζεται με την αποδοχή των αποτελεσμάτων της εισβολής και συνεχιζόμενης κατοχής. Υποστηρίζουν ότι τα υπό κατοχή εδάφη μπορούν να νομιμοποιηθούν διά ενός συμβιβασμού, που θα λειτουργήσει υπέρ του ισχυρού.