Ποιος και γιατί να λυπηθεί για την απώλεια του ΣΥΡΙΖΑ;

Ο ΣΥΡΙΖΑ πάει για διάσπαση, λένε τα ΜΜΕ. Και λοιπόν; Στο “παλμαρέ” του (παλαιού) ΣΥΡΙΖΑ είναι οι Πρέσπες και η κωλοτούμπα του Τσίπρα. Υπό τη νέα ηγεσία προστέθηκαν τα τσαλίμια και η αμνησία(!) του Κασσελάκη για τις νεοφιλελέ ιδέες και πράξεις του όταν ήτο νέος. Ποιος (και γιατί) θα λυπηθεί για την απώλεια αμφοτέρων; Ο “κεντρώος“ χώρος, δηλαδή ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, είναι τώρα χυλός σε χαμηλό βρασμό, υπό διαμόρφωση.

Με τον Αντρέα δημιούργησε την αίσθηση ότι έγειρε αριστερά, με τον Σημίτη επανήλθε σε δεξιά τροχιά, ενδοτικά προς την Τουρκία. Οι ηγεσίες  επιμένουν  στον ίδιο δρόμο. Γι’ αυτό και φυτοζωούν. Ο Σημιτισμός κυριαρχεί συνολικά στο πολιτικό/κομματικό σύστημα. Οι ελίτ ακολουθούν τη “σημιτική συνταγή” στην Οικονομία και στα Εθνικά αλλά από κάτω ο “χυλός” βράζει.

Μόλις συμβούν μικρές ή μεγαλύτερες αδεξιότητες ή ατυχήματα (“αναποδιές” είπε ο πρωθυπουργός) το σκηνικό σείεται. Επανέρχεται, αλλά όλο και πιο δύσκολα. Η βάση είναι ασταθής παρά την εντύπωση αρραγούς προσκόλλησης. Αποκαλυπτική ένδειξη οι δημοτικές εκλογές.

Η εικόνα του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ αποκαλύπτει, όχι με χίλιες αλλά με λίγες λέξεις ότι μας μιλάει ένας ξένος, αλλότριος. Ξένος, στην περίπτωση αποξενωμένος από τη χώρα. Το πρόβλημά του –και δικό μας– είναι η ίδια η παρουσία του, τα λεγόμενά του, το ύφος του. Εκτός από τον (μάλλον αδέξιο) αυταρχισμό που εν πολλοίς βασίζεται στην ισχυρή προστασία από τα ΜΜΕ. Και οπωσδήποτε δεν βασίζεται στις ιδέες ούτε του Καστοριάδη ούτε του Πλαστήρα, που φλέρταρε με τον Μουσολίνι και τον αποπήρε ο Βενιζέλος.

Απομένει ότι την προβολή της εικόνας του παλιού και του νέου ΣΥΡΙΖΑ χωρίζει μόνο ένα “σίγμα” από την προσβολή της νοημοσύνης μας. Ίσως ο πρόεδρος προώρισται να παίξει σε μονόπρακτο, μοιραίας κατάληξης. Λέω μοιραίο, επειδή τα προβλήματα της χώρας, εθνικά και κοινωνικά, δεν λύνονται με μαγικό ραβδάκι, με μια κίνηση.

Ο πρόεδρος και το κόμμα

Και η παρουσία, η συγκρότηση, οι κινήσεις του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, όπως άλλωστε και το ίδιο το κόμμα, δεν πείθουν ότι έχουν μπροστά τους μακρύ βίο και μάλιστα ανθόσπαρτο, παρά τον πρόσφατο γάμο. Δεν ενισχύεται η καλή του φήμη επειδή ο πρόεδρος πάει Αμερική όχι για να ξεσκονίσει τη χειμερινή του γκαρνταρόμπα, όπως είπαν, αλλά για να παντρευτεί. Να ζήσουν! Αλλά αυτό περιμένει ο ψηφοφόρος; Μήπως υπάρχει κάτι άλλο;

Είναι προφανές ότι ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ μόλις που φτάνουν για να φτιάξουν μια αξιωματική αντιπολίτευση, αν, με καλή θέληση, κλείσουμε τα μάτια για να την φανταστούμε. Αλλά είναι επίσης προφανές ότι πρέπει να καταβληθεί προσπάθεια από τους ψηφοφόρους για να μη διαλυθεί το σύμπαν – και δεν κάνω λάθος. Αν κάποιοι δεν έραβαν το στόμα τους θα βλέπαμε ερείπια σε όλο το φάσμα, λένε παλαιοί “παροικούντες την Ιερουσαλήμ“.

Αλλά και έτσι κάθε ελάχιστα υποψιασμένος αναγνώστης των ΜΜΕ βλέπει πόσο βάναυσα αντιμετώπισαν τον τέως δήμαρχο της Αθήνας διάφοροι τρεχάμενοι και παρατρεχάμενοι, γλείφτες έως χτες. Τώρα περιμένουν με τη γλώσσα έξω για τους επόμενους. Το θέμα δεν είναι αν, από το καλοφωτισμένο (τώρα) φέουδό του, τους βλέπει ο νέος Δούκας, αλλά αν θέλει και ξέρει τι να κάνει. Τι μένει; Μια τεχνητή κατασκευή, όμοια με τα γνωστά φράγματα που πρόσφατα σαρώθηκαν. Το πολιτικό σκηνικό, η κατασκευή, έχει τρεμάμενα πόδια, είναι γερασμένο, άσχημο και ανήμπορο. Ένα σπρώξιμο θα το σάρωνε. Αν…