Μπορεί να γίνει ο Μπέος Έλληνας Τραμπ;

Η πληθωρική προσωπικότητα του δημάρχου Βόλου αποτέλεσε με όρους της βιομηχανίας θεάματος την πολιτική “ατραξιόν” των φετινών δημοτικών εκλογών. Ο Αχιλλέας Μπέος, αρθρώνοντας έναν λόγο μίσους, με κυρίαρχες τις ομοφοβικές δηλώσεις του που στρέφονταν αποκλειστικά κατά του πρόεδρου του ΣΥΡΙΖΑ, προκάλεσε το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης. Ήταν όλα όσα είπε μόνο προϊόν του θυμικού του;

Μήπως θα μπορούσε να δημιουργήσει μακροπρόθεσμα τις προϋποθέσεις για την δημιουργία από μέρους του ενός νέου τύπου λαϊκίστικου πόλου, διακριτού από τον λαϊκισμό των κομμάτων που είναι στα Δεξιά της ΝΔ, με κύριο γνώρισμα την αντίθεση του με τα δικαιώματα της LGTB κοινότητας;

Η συχνή δημόσια εκφορά του ομοφοβικού λόγου από τον Μπέο και οι συχνές σεξιστικές του δηλώσεις, αλλά και η βίαιη συμπεριφορά του ήταν μόνο μια “αυθόρμητη” θέση του; Μήπως αποτέλεσε μία καλοσχεδιασμένη προεκλογική τακτική του, με σκοπό τον προσεταιρισμό πολιτών του Βόλου που εμφορούνται ίσως από παρόμοιες ομοφοβικές, αυταρχικέ, ακόμα και ακροδεξιές απόψεις, ή εγγράφει ο ίδιος σταδιακά μια ευρύτερη πολιτική υποθήκη;

Χαρακτηριστικά αυταρχικού πολιτικού

Στον νυν δήμαρχο Βόλου θα μπορούσαμε να διακρίνουμε μερικά χαρακτηριστικά που έχει προσδώσει στις αυταρχικές πολιτικές προσωπικότητες o κοινωνιολόγος και εξέχων μέλος της σχολής της Φρανκφούρτης Theodore Adorno, μερικά εκ των οποίων είναι η αποστροφή στην σεξουαλικότητα των ημερών μας, που χαρακτηρίζεται ως ανήθικη, η άκαμπτη προσκόλληση σε συμβατικές μικροαστικές αξίες και η επιθετικότητα του σε οποιονδήποτε αμφισβητεί αυτές τις αξίες.

Επίσης, στον δημόσιο λόγο του Αχιλλέα Μπέου διακρίνουμε την αποστροφή του στους πολιτικούς, αλλά και στις υπόλοιπες ελίτ, τονίζοντας επανειλημμένως ότι δεν ανήκει σε αυτούς, αλλά είναι ένας άνθρωπος με μέτρια μόρφωση και ταπεινή καταγωγή. Είναι δηλαδή ένας από αυτούς, μια δήλωση που χρησιμοποιεί συνεχώς σε κάθε ευκαιρία, χρησιμοποιώντας κατά κόρον την προπαγανδιστική τεχνική του “απλού ανθρώπου”.

Έτσι επιδιώκει την σύνδεση του με το κοινό μέσα από την συμβολική υιοθέτηση λαϊκών σεξιστικών εκφράσεων, εμφανίσεων με συγκεκριμένη ενδυμασία ή ανάληψης χειρωνακτικών εργασιών, πάντα μπροστά στην κάμερα, με σκοπό την ταύτιση με τον απλό λαό και την δημιουργία οικειότητας με αυτόν.

Στις εθνικές εκλογές του Ιουνίου το εκλογικό ποσοστό που συγκέντρωσε στο Βόλο η Νέα Δημοκρατία ήταν 39,31% και αθροιζόμενο με το ποσοστό που συγκέντρωσαν τα κόμματα δεξιά από αυτήν, (Σπαρτιάτες, Ελληνική Λύση και Νίκη) φτάνουμε σχεδόν στο ποσοστό του 55,02 % συγκέντρωσε ο εκλεγμένος δήμαρχος του Βόλου. Να σημειωθεί πως, σύμφωνα με τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και το ΠΑΣΟΚ, ο Μπέος ήταν ο “εκλεκτός” της ΝΔ για τον δήμο, με την Πειραιώς να αναφέρει πως ουδέποτε του έδωσε “χρίσμα”.

Η ομοφοβία ως πολιτική στάση

Λαμβάνοντας υπόψη τα προβλήματα που επέφεραν οι θεομηνίες στο Βόλο και η αμφιλεγόμενη και η κυρίως μονοδιάστατη επικοινωνιακή αντιμετώπιση τους από τον Αχιλλέα Μπέο, έμοιαζε αναγκαία η εκφορά από αυτόν ομοφοβικών σχολίων άσχετων με τις δημοτικές εκλογές, που είχαν σκοπό τον αποπροσανατολισμό των δημοτών. Όπως δείχνει η έρευνα του οργανισμού Διανέοσιs οι πολίτες της χώρας μας αποδοκιμάζουν έντονα την αποδοχή δικαιωμάτων που έχουν τα ομόφυλα ζευγάρια και ιδιαίτερα αυτό της τεκνοθεσίας.

Η νομιμοποίηση της ομοφυλοφιλίας είναι σχετικά πρόσφατη στον δυτικό νομικό πολιτισμό και είναι αποτέλεσμα συνεχών αγώνων των ομοφυλόφιλων και της σταθερούς εκκοσμίκευσης της δυτικής κοινωνίας που είχε σαν αποτέλεσμα την μειωμένη επιρροή της θρησκείας στην σεξουαλική ζωή των ανθρώπων. Η ομοφυλοφιλία εξακολουθεί να αποτελεί σοβαρότατο αδίκημα σε πολλές ισλαμικές χώρες εξαιτίας της Σαρία που αποτελεί την βάση του νομικού συστήματος των χωρών αυτών και αντιμετωπίζεται επίσης και ως δυτική ηθική παρέκκλιση.

Στην Ελλάδα η τεκνοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια όπως δείχνει η έρευνα του Ινστιτούτου Εteron αποδοκιμάζεται σε ποσοστό 51,5% από τους ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας, με το αντίστοιχο ποσοστό να ανέρχεται στο 82,8 αυτών της Ελληνικής Λύσης. Αντίστοιχα το ποσοστό των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ, που επιδοκιμάζει το δικαίωμα αυτό των ομόφυλων ζευγαριών, αποτελεί την συντριπτική πλειοψηφία.

Επομένως η τεκνοθεσία αποτελεί ένα ζήτημα που αποκτά μια πολιτική και κομματική ταυτότητα που δημιουργεί έντονη πολωτική διάσταση στην ελληνική κοινωνία. Δεδομένου ότι άλλες εκφάνσεις του δεξιού λόγου, όπως η ξενοφοβία ή η θρησκοληψία, έχουν ήδη αποτελέσει τα κυρίαρχα αφηγήματα άλλων κομμάτων στα Δεξιά της ΝΔ, η ομοφοβία του Αχιλλέα Μπέου ίσως να αποτελεί διακριτό χαρακτηριστικό της πολιτικής του στάσης.

Η τοξική αρρενωπότητα ως πολιτικός λόγος

Η λούμπεν λαϊκότητα που εκπέμπει ο δήμαρχος Βόλου, η οποία επιδοκιμάστηκε από τους πολίτες της πόλης αυτής, σε συνδυασμό με την ομοφοβία και την τοξική αρρενωπότητα που εκπέμπει με κάθε ευκαιρία, θα μπορούσε να τον καταστήσει ικανό να αλιεύσει ικανοποιητικά στα θολά νερά του ευρύτερου ακροδεξιού χώρου, ο οποί ς δείχνει σημάδια ανάκαμψης, αλλά και αναμόρφωσης της πολιτικής ταυτότητας του, σε εθνικό και διεθνές επίπεδο.

Σύμφωνα με τον Αχιλλέα Μπέο ο πολιτικός διάλογος αλλά και η συμπεριφορά διαμορφώνεται σύμφωνα με τους κανόνες των επιχειρήσεων της “νύχτας” και του επαγγελματικού ποδοσφαίρου στις οποίες εξάλλου διέπρεψε. Όπως χαρακτηριστικά ανέφερε, υπάρχει αδιέξοδο οι άνδρες ενίοτε χρησιμοποιούν βία και ύβρεις, αλλά στο τέλος επειδή ακριβώς υπάρχει η αρρενωπότητα επικρατεί ο συμβιβασμός, ή απλά ο νόμος του ισχυρού που επιβάλλει συχνά τη μετάνοια του αδύνατου σε αυτόν.

Εξάλλου ο Αχιλλέας Μπέος, όπως με κάθε ευκαιρία δηλώνει ότι είναι “παλαιών αρχών” και προέχει ο ανδρισμός απέναντι σε όλα τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά του. Στον κόσμο του η ευθυκρισία και η ειλικρίνεια αποτελεί ιδιότητα των ανδρών και όχι των γυναικών ή των “λουλούδων”. Βέβαια δεν διεκδικεί την πρωτοτυπία της χρήσης αυτού του “τοξικού” λόγου ο Αχιλλέας Μπέος.

Απλά ακολουθεί το παράδειγμα άλλων πολιτικών προσώπων, όπως ο Donald Trump, που ενσωμάτωσε στον πολιτικό του λόγο μίσους την τοξική αρρενωπότητα, αποκαλώντας τους οπαδούς του ως «θυμωμένους λευκούς άνδρες» που αρνούνται να κατανοήσουν τις αλλαγές που απαιτεί η σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα, όπως η ύπαρξη πολυπολιτισμικών κρατών η μετανάστευση και η αποδοχή της οποιασδήποτε συναινετικής σεξουαλικής συμπεριφοράς.

Η σταδιακή κοινωνική αποδοχή της ομοφυλοφιλίας ως μη σεξουαλική “απόκλιση” κινητοποίησε εναντίον της κυρίως τα συντηρητικά τμήματα των πολιτών, αλλά και θεσμούς, όπως η εκκλησία των δυτικών κοινωνιών. Επιπλέον, έδωσε την ευκαιρία σε λαϊκιστές πολιτικούς και ακροδεξιά κόμματα, να αποτελέσουν τους φανατικούς υπέρμαχους ενάντια στον “δικαιωματισμό”, που απειλεί να θίξει τις πατροπαράδοτες αξίες της θρησκείας και της οικογένειας. Η φιλελεύθερη δεξιά πλέον έχει αποδεχθεί την διαφορετικότητα στην σεξουαλική συμπεριφορά, αφήνοντας στη ακροδεξιά και έτερους λαϊκιστές να εργαλειοποιούν τον ομοφοβικό λόγο.

Το μέλλον της ελληνικής ακροδεξιάς

Η αυξανόμενη συντηρητικοποίηση της ελληνικής κοινωνίας, όπως αυτή εκφράστηκε με την ύπαρξη τριών κομμάτων δεξιά της Νέας Δημοκρατίας, αλλά τα προβλήματα που υπάρχουν σε αυτά, όπως στους Σπαρτιάτες και υπήρχαν παλαιοτέρα στην Ελληνική Λύση, αφήνουν περιθώρια ανάδειξης νέων ιδεολογικών αφηγημάτων στον χώρο.

Η ξενοφοβία η θρησκοληψία και ο εθνικισμός έχουν ήδη αποτελέσει αναπόσπαστα συστατικά του ακροδεξιού λόγου, με την ομοφοβία να υπολείπεται, τουλάχιστον φανερά. Η Νέα Δημοκρατία ως φιλελεύθερο δεξιό κόμμα αποδέχεται φανερά πλέον την ύπαρξη των σεξουαλικών δικαιωμάτων, με τις διαφορετικές ατομικές γνώμες των μελών της να μην αποτελούν κίνδυνο για την ενότητα της.

Ο τοξικός ομοφοβικός λόγος ως ανάχωμα στην καθιέρωση του δικαιωματισμού ως πολιτική έκφραση που προέρχεται κυρίως από την Αριστερά, θα αποτελέσει ως εκ τούτου προνομιακό συστατικό του ακροδεξιού λόγου και έτερων λαϊκιστών. Ο φόβος από τα συντηρητικά τμήματα της ελληνικής κοινωνίας, ότι η ελληνική πολιτεία θα προχωρήσει στην αποδοχή περαιτέρω δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων, όπως η τεκνοθεσία, θα κινητοποιήσει την εκτός ΝΔ Δεξιά, ή θα επιτρέψει ακόμα περισσότερο την ανάδειξη στην ευρύτερη πολιτική ζωή χυδαίων-λαϊκίστικων πολιτικών φαινομένων, όπως ο Αχιλλέας Μπέος.

Εξάλλου, όπως δείχνει και το 55,02 % των πολιτών του Βόλου, η πολιτική τοξικότητα όχι μόνο δεν αποδοκιμάζεται από το πολιτικό σώμα, αλλά ενίοτε επιβραβεύεται! Και ας θυμηθούμε ότι και πριν ο Donald Trump γίνει ο 45ος πρόεδρος των ΗΠΑ, ήταν άνθρωπος του θεάματος!