Σε διαρκή σύγκρουση τα κόμματα, παρότι οι πολιτικές τους συγγενεύουν!

Με το ρεπουμπλικανικό σύστημα – είναι αυτό που το λένε δημοκρατία – δεν πλήττουμε. Όλο και κάτι ξεφυτρώνει από τα όσα μύρια υφαίνει καθημερινά η ανταγωνιστικότητα – κυρίαρχο χαρακτηριστικό του – των φιλόδοξων διεκδικητών της καρέκλας της εξουσίας. Στο ίδιο κοινωνικό-οικονομικό πολιτικό περιβάλλον, τα κόμματα ανταγωνίζονται και οι διαθέτοντες τα κεφάλαια – οι καπιταλιστές – με στόχο την εξασφάλιση εξάρτησης από αυτούς, για ίδιον όφελος των ισχυρότερων εκ των πρωταγωνιστών διεκδίκησης της καρέκλας της εξουσίας, πέραν της εξασφάλισης και μονοπωλιακών προνομίων στην πολυπαθούσα “ελεύθερη” αγορά της προσφοράς και της ζήτησης.

Το “ουδέν κακόν αμιγές καλού” και το απόφθεγμα το Λίνκολν, «μπορείς να κοροϊδεύεις τους πάντες για κάποια περίοδο, ή μπορείς να κοροϊδεύεις κάποιους διαχρονικά αλλά δεν μπορείς να κοροϊδεύεις τους πάντες διαχρονικά», επαληθεύονται καθημερινά. Το σύστημα κουρέλιασε πλήρως το δήθεν πλεονέκτημα της Αριστεράς και ανέδειξε εκ νέου το πραγματικό αυταρχικό της προφίλ που εδράζεται στην περιβόητη συνταγή του Μπάρμπα-Μαρξ. Όλα δεν πληρώνονται εδώ, αλλά μερικά πληρώνονται και ευτυχώς για να βάζει τους σκεπτόμενους πολίτες σε σκέψεις και σε νέες αναζητήσεις, με την ελπίδα ότι θα επιλέξουν, όπως κάποτε ο Ηρακλής επέλεξε το δικό του σωστό δρόμο, το δρόμο της δημοκρατίας που αποτελεί και την εγγύηση για την ευημερία όλων των πολιτών. Με το σύστημά μου, πάντως, ο ΣΥΡΙΖΑ θα είχε αποφύγει την τραγική γι’ αυτόν περιπέτεια.

Οι κοινωνίες του πλανήτη περνούν όλο και πιο δύσκολες μέρες με τους καταστροφικούς πολέμους, τον επικίνδυνο διχασμό με μέσο τις θρησκείες, την οικολογική καταστροφή, την προκλητική κατανομή του παραγόμενου πλούτου και την παραγόμενη πείνα (πεθαίνουν, ετησίως, πολλά εκατομμύρια ψυχές εξ αυτών κάπου 3,5 εκατομμύρια παιδιά) στην ημερήσια διάταξη, χωρίς να φαίνεται καν φως στο τέλος αυτής της σκοτεινής σήραγγας.

Δεν φθάνουν οι καλές προθέσεις

Στη χώρα μας οι επιπτώσεις δεν είναι καθόλου ευχάριστες, παρά τις καλές, ελπίζουμε, προθέσεις των αρχόντων, ένθεν κακείθεν. Βρισκόμαστε σε έναν διαχρονικό διχασμό της κοινωνίας μας, εξ αιτίας της αλλόκοτης συμπεριφοράς των αρχόντων που καθορίζεται, δυστυχώς, από την υπέρμετρη φιλοδοξία τους να κατακτήσουν ή να διατηρήσουν την καρέκλα της εξουσίας. Και να πει κανείς ότι διαφέρουν τόσο πολύ στις, στην πραγματικότητα μίζερες ή ανύπαρκτες, προτεινόμενες πολιτικές τους, ώστε να προσπαθήσει να δείξει κατανόηση; αλλά ούτε αυτό συμβαίνει. Κυρίως αυτές επικεντρώνονται σε προσωπικές επιθέσεις και όχι σε πολιτικές, οι οποίες δεν διαφέρουν, ιδίως σε κάποιες από αυτές, καθόλου.

Για παράδειγμα, πάρτε τις πολιτικές όλων των κομμάτων για την πάταξη της ακρίβειας. Δυσκολεύεται κανείς να διαπιστώσει τις διαφορές. Η ΝΔ την “αντιμετωπίζει” με τις κάθε λογής επιδοτήσεις, οι οποίες, εν τω μεταξύ, αποτελούν καλλίτερη περίπτωση από αυτήν που συνηγορεί σύσσωμη η αντιπολίτευση με την πρότασή τους περί την μείωση του ΦΠΑ. Η πολιτική της ΝΔ περιορίζει τις επιδοτήσεις θέτοντας ανώτατο όριο στα εισοδήματα, ασκώντας έτσι και κάποιας μορφής κοινωνική πολιτική, ενώ η αντιπολίτευση τις δίνει σε όλους ανεξαρτήτως εισοδήματος. Εν τω μεταξύ τόσο η μείωση του ΦΠΑ όσο και η μείωση του ειδικού φόρου στα καύσιμα, που προτείνουν ως πολιτική αντιμετώπισης της ακρίβειας, το μόνο που επιτυγχάνουν είναι η μείωση των εσόδων του κράτους, γιατί οι τιμές προ φόρων όχι μόνον δεν αλλάζουν αλλά σε κάποιες περιπτώσεις αυξάνονται κιόλας! Σε κάθε δε περίπτωση, όλες οι παραπάνω πολιτικές συντηρούν τον πληθωρισμό στα ύψη για περισσότερο χρόνο, γιατί φρενάρουν την αποτελεσματικότητα, κατά Κέυνς, των αυξήσεων επιτοκίων που προωθούν οι κεντρικές τράπεζες με στόχο την μείωση της ζήτησης. Αυτό για το ΚΚΕ και την κ. Αχτσιόγλου μπορεί να είναι και το ζητούμενο μιας και η βάση της πολιτικής τους είναι να δημιουργούν συνθήκες μη κανονικότητας!

Όλα τα κόμματα, πάντως, επενδύουν σε ελέγχους, αλλά και στο ζήτημα αυτό διαφέρουν, στα λόγια, ως προς τις προθέσεις του καθενός. Όσα πέρασαν από την εξουσία οι κατηγόριες προς αυτά, από την αντιπολίτευση, ήταν ότι δεν έκαναν ελέγχους. Λες και οι έλεγχοι θα σώσουν την κατάσταση. Ένα πρόσφατο δημοσίευμα μας πληροφόρησε πως μόνον το 28% των προστίμων εισπράττονται. Άρα τα πρόστιμα δεν φοβίζουν τους κερδοσκόπους. Όσοι τιμωρούνται με τέτοια τα αντιμετωπίζουν με τη διαχρονική τους αισχροκέρδεια, οι υπόλοιποι τα αγνοούν. Αφήστε δε που μερικές τσέπες ελεγκτών φουσκώνουν με τα δωράκια.

Πάντως εάν κάποιο κόμμα ενδιαφέρεται να προτάξει ισχυρό ανάχωμα στην αισχροκέρδεια αυτό μπορεί να το επιτύχει χρησιμοποιώντας το θεσμό της καταναλωκρατίας, που πρόσφατα παρουσίασα στον ιστότοπο slpress.gr