Άλλος μεζές με το κρασί και άλλος με το ούζο…

Φέρε μας κάπελα κρασί, με δυο ποτήρια και μισή… και στα πέντε βιλαέτια, φάτε πιέτε μωρ’ αδέρφια. Θα πιούμε και ουίσκι, θα πιούμε και σαμπάνια, θα πιούμε τζιν και φρούμελ, θα πιούμε και μπανάνα…». Βασικό στοιχείο της καθημερινότητας το πιόμα, άλλοτε μόνο του, άλλοτε με μεζέ, πότε σε γλέντια και χαρές, πότε σε στεναχώριες. Μ’ όποια μορφή, πότε κρασί, πότε ρακή, λικέρ, κονιάκ, ούζο, ουίσκι, μπίρα… Με μια επισήμανση: Το καθετί έχει την ώρα του και όταν το πίνεις να κοιτάς να μην σε πίνει.

Ήθελα καιρό να το γράψω αυτό το κομμάτι και τελικά το έκανα, έστω κι αργά, σαν ένα μνημόσυνο στο φίλο μου το μπάρμπα Μανώλη, τον Κωνσταντινουπολίτη, που είχε παλιά ουζερί στο Νέο Ρύσιο της Θεσσαλονίκης. Αυτός, λοιπόν, κάθε που συναντιόμαστε, στα μέσα της δεκαετίας του 80, σε ένα παλαιοβιβλιοπωλείο επί της Αγίας Σοφίας, κάτω από την Κασσάνδρου, προσπαθούσε αφ’ ενός μεν να με μάθει τούρκικα (πχ «Σαμπάχ χαΐρ ολσούν»: καλημέρα), που δεν το πέτυχε, αφ’ ετέρου το τι μεζές πάει με το κάθε πιόμα: «Άλλος πάει με το κρασί και άλλος με το ούζο».

Μέχρι τότε, φοιτητές, άπειροι από τη ζωή και τον κόσμο, κατεβάζαμε ό,τι βρίσκαμε μπροστά μας στο τραπέζι… Τότε ήταν που έμαθα πως ο καλύτερος μεζές της ρετσίνας είναι το ροκφόρ («τη ρουφάει σαν σφουγγάρι») και του ούζου η φέτα, τα τουρσιά και ο παστουρμάς (και ιδιαίτερα η κάλυψή του, το τσιμένι, το τσεμέν, που λένε οι Πόντιοι). Έτσι, λοιπόν, το κόκκινο κρασί πάει με τα κίτρινα τυριά, με κοκκινιστά, κυνήγι κι αλλαντικά, το λευκό κρασί με άσπρες σάλτσες και ψάρια, το τσίπουρο και το ούζο με θαλασσινά, η μπύρα με λιπαρά, το ουίσκι με ξηρούς καρπούς (και όχι με… αρνί ψητό, σαν κάτι νεόπλουτους της συμφοράς), το κονιάκ με αποξηραμένα φρούτα, το λικέρ με σοκολατάκια.

Αυτά τα λίγα περί συνοδευτικών για κάθε μορφή οινοπνευματώδους και δεν είμαι ούτε ο ειδικός ούτε καν ο γνώστης για να πάω το θέμα παραπέρα! Τα λίγα που έμαθα τα έμαθα για τα γούστα μου (γι’ αυτό και οι λεπτομέρειες περί συνοδευτικών του κόκκινου κρασιού ειδικά, καθότι ρέκτης και συλλέκτης).

Επιμένουμε στο… ποτήρι!

Εκείνο, στο οποίο, όμως, θα ήθελα να σταθώ στη συνέχεια αυτού του σημειώματος και να επιμείνω, είναι το… ποτήρι. Το ποτήρι, μέσα από το οποίο πίνουμε το κάθε ποτό και που δεν μπορεί να είναι το ίδιο σε κάθε περίπτωση. Δεν μπορεί, για παράδειγμα, στο ποτήρι “σωλήνα”, που έχει “καθιερωθεί” παντού, να πίνουμε και μπύρα και ουίσκι και ούζο και κονιάκ! Το κάθε ποτό, λοιπόν, έχει το δικό του ποτήρι, και έχει συγκεκριμένη λογική η κατασκευή και η επιλογή του.

Οι ρακές (τσίπουρο, τσικουδιά κ.λ.π.) θέλουν μικρό και στενό ποτήρι, το ούζο θέλει στενό και ψηλό (να μπαίνει και νερό, να παίρνει χρώμα απ’ το γλυκάνισο), το καλό κρασί θέλει ποτήρι από λεπτό γυαλί και ανοικτό στόμιο για να απολαμβάνουμε τα αρώματά του, το κονιάκ έχει το ειδικό ποτήρι με τη φαρδιά βάση και το κλειστό στόμιο, για να το κλείνουμε στη χούφτα μας και να παίρνει τη θερμοκρασία του σώματος, το μαρτίνι θέλει ποτήρι με ανοικτό στόμιο και μικρό βάθος, όπου θα επιπλέουν η ελιά με τη φέτα το λεμόνι και ο τριμμένος πάγος, η σαμπάνια λεπτό και μακρόστενο, η μπύρα φαρδύ και μεγάλο για να ανασαίνει και να ξεσπά ο αφρός… Όχι που έχει γίνει μόδα με τις αμερικάνικες ταινίες, να την πίνουν απ’ το μπουκάλι ή και απ’ το… κουτάκι ακόμα! Θου Κύριε φυλακήν τω στόματί μου!

Το ποτό είναι και πρέπει να παραμένει μια ξεχωριστή απόλαυση, που έχει τον τρόπο, τις στιγμές και τις ώρες του. Ας κοιτάξουμε, λοιπόν, να το απολαμβάνουμε όποτε πρέπει, όπου πρέπει, όσο πρέπει και όπως πρέπει! Ευοί ευάν, το λοιπόν, κοινώς: Εβίβα, αδέρφια! (να πάνε κάτω τα φαρμάκια)…