Η μοιραία για τον Ελληνισμό Βρετανία…

Η επίσκεψη του πρωθυπουργού στο Λονδίνο ας λειτουργήσει ως καταλύτης για κάτι περισσότερο από αναστοχασμό. Ιδανικά, ας οδηγήσει στο αναπόδραστο συμπέρασμα ότι τα ελληνικά και τα βρετανικά εθνικά συμφέροντα δεν συγκλίνουν πουθενά για ταύτιση ούτε λόγος). Η Βρετανία, όθεν, δεν αποτελεί εταίρο μας. Αναμφίλεκτα, λειτούργησε σαν εχθρός μας.

Πως λοιπόν λάμνει ο Ελληνισμός στο ζέον αυτό ζήτημα; Πολύς καιρός έχει περάσει από τότε που ο Γεώργιος Παπανδρέου έγραφε στον Τσώρτσιλ πως «η ταυτότης συμφερόντων Ελλάδος και Αγγλίας για πρώτη φορά στην ιστορία είναι απόλυτος». Δεν πρέπει ποτέ να λησμονούμε ότι οι Βρετανοί και σήμερα ακόμα κατέχουν στρατιωτικά ελληνικό έδαφος. Όχι βεβαίως στον ελλαδικό, αλλά στον κυπριακό χώρο, με τις κυρίαρχες βάσεις τους, τις οποίες τους παραχώρησε, με αβυθομέτρητη ευήθεια, η τότε ηγεσία μας με την εθνική μειοδοσία της Ζυρίχης.

Η εκστρατεία για τα μάρμαρα του Παρθενώνα, την οποία ξεκίνησε η αείμνηστη Μελίνα Μερκούρη και την κατέστησε παγκόσμια με τη λάμψη της, μπορεί λοιπόν να περιμένει. Κύριος στόχος μας επιβάλλεται να είναι η εκδίωξη των Βρετανών από την Κύπρο και, επέκεινα, από την Ανατολική Μεσόγειο, η οποία συνιστά ζωτικό χώρο του Ελληνισμού.

Από τη γένεση του νέου ελληνικού κράτους, οι Έλληνες, εκόντες άκοντες, συνέπλευσαν με την αρπακτική Βρετανική Αυτοκρατορία. Βρετανοί και Γάλλοι ήταν αυτοί που σκότωσαν τον Καποδίστρια, εκμεταλλευόμενοι, δυστυχώς, εγχώριους Εφιάλτες. Όσα οφέλη αποκομίσαμε από τους Βρετανούς σε διπλωματική υποστήριξη έγιναν μόνο όταν στρεφόμασταν κατά της ρωσικής και γερμανικής επέκτασης στη Μεσόγειο.

Όμως, η αξίωση των Βρετανών να ορίζουν τα πάντα στην Αθήνα ήταν αυτή που οδήγησε τους Ρώσους να στηρίξουν το βουλγαρικό εθνικισμό σε Μακεδονία και Θράκη. Ο Καποδίστριας αυτό ακριβώς ήθελε να αποφύγει, τη μονοκρατορία μιας δύναμης στα εσωτερικά μας. Δυστυχώς, η ρήση του αποφώλιου Έντμουντ Λάιονς (περί «αγγλικής ή ρωσικής Ελλάδας», η οποία ποτέ δεν επιτρέπεται να διαθέτει αληθινή ανεξαρτησία) επιβεβαιώθηκε μέχρι κεραίας.

Η Βρετανία μετά το Brexit

Το θεόσταλτο Brexit με όλα τα συμπαρομαρτούντα του, ήκιστα ευνοϊκά για τη βρετανική εθνική ισχύ, επιβάλλεται να το εκμεταλλευτούμε με αδρότητα, όπως και τη μεσοπρόθεσμα αναπόφευκτη ανεξαρτησία της Σκωτίας (απολύτως ευκταία για εμάς). Η δηλονότι απαράδεκτη ανοχή, με την οποία αντιμετωπίζονται οι μισελληνικές βρετανικές ενέργειες σε όλη την έκταση του ζωτικού χώρου μας πρέπει να τερματιστεί. Έχει πλέον παρέλθει ανεπιστρεπτί ο καιρός των λόγων και των ημιμέτρων, της χαμαίζηλης εφεκτικότητας. Και τούτο επιβάλλεται ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ως ηγέτης του εθνικού κέντρου, να το εννοήσει και να το ασπαστεί.

Οι Κύπριοι, σε αντίθεση με εμάς τους Ελλαδίτες, έχουν προχωρήσει στη σωστή κατεύθυνση, έστω με διστακτικά βήματα, με τη συμφωνία για την ανάπτυξη γης στις περιοχές των βάσεων. Με τη συμφωνία αυτή, τίθενται τα θεμέλια για την αλλαγή του νομικού status των βάσεων, σε συνάφεια μάλιστα με τις σχετικές αποφάσεις του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, καθώς εφαρμοστέο διεθνές δίκαιο είναι αυτό που ισχύει hic et nunc με βάση την αρχή της αμοιβαιότητας, όχι αυτό της αποικιοκρατίας που καταπατεί θεμελιωδώς την έννοια της αυτοδιάθεσης.

Όπως έχει αναγνωρίσει το ίδιο το Ανώτατο Δικαστήριο της Βρετανίας, σε περίπτωση που ο ένας αντισυμβαλλόμενος τελεί υπό την αποικιακή διοίκηση του άλλου, είναι προδήλως αβάσιμη κάθε σύμβαση. Η μεγάλη δικαστική νίκη του Μαυρίκιου, σε μια απόφαση με ισχύ erga omnes, δείχνει το δρόμο για το φωτεινό μονοπάτι της δικαίωσης. Οι πρόνοιες του διεθνούς δικαίου προσφέρουν θελκτικές διεξόδους για την αποκατάσταση της νομιμότητας και των εθνικών πεπρωμένων του Ελληνισμού, αρκεί φυσικά οι ημέτερες ηγέτιδες τάξεις να απαλλαγούν από τα συμπλέγματά τους και να πάψουν να επιζητούν ρόλο πρωτασηκρήτη των συγκαιριανών καθεστωτικών δυνάμεων και όχι πρωταγωνιστή, όπως αρμόζει σε εμάς.

Στον πόλεμο της Ουκρανίας τα βρετανικά οπλικά συστήματα γελοιοποιήθηκαν. Στις αραβικές μοναρχίες του Κόλπου αργά αλλά σταθερά χάνουν τα ερείσματά τους. Οι κυπριακές βάσεις επιτρέπουν στους Βρετανούς να διατηρούν δυνατότητες προβολής ισχύος και παρέμβασης σε όσα τεκταίνονται σε αυτήν την ύψιστης γεωστρατηγικής σημασίας περιοχή, δυνατότητες τις οποίες χρησιμοποιούν για να βλάψουν τον Ελληνισμό.

Ως εδώ. Μπορούμε και εμείς λοιπόν να συμβάλλουμε στην εξάχνωση του βρετανικού κράτους και στη μετατροπή του σε μια “Little England”, η οποία θα πάψει να ληστεύει και να λαφυραγωγεί λαούς με ανώτερο πολιτισμό. Σε ολόκληρη την ανθρώπινη ιστορία, δεν υπήρξε βλαβερότερη πολιτειακή οντότητα από τη Βρετανική Αυτοκρατορία. Τύχη αγαθή, όμως, τα έφερε έτσι, ώστε στις επόμενες δεκαετίες να γίνουμε μάρτυρες της τελικής αποσύνθεσης αυτού του τερατουργήματος.