Κι όμως το Βυζάντιο έχει να μας διδάξει για σήμερα

Μετά την μάχη του Γιαρμούκ (636 μ.Χ.) και την επέλαση του αραβικού στρατού, το Βυζάντιο απώλεσε την Μέση Ανατολή και την βόρειο Αφρική και κυκλώθηκε από τους Άραβες, ενώ το Χαλιφάτο εκτινάχθηκε μέχρι την νότιο Γαλλία. Η Κωνσταντινούπολη πολιορκήθηκε δύο φορές, το 674 και το 717 μ.Χ. Αλλά με ένα μείγμα θρησκευτικής πίστης, εθνικής αυτοπεποίθησης, γενναιότητας, στρατηγικής σοφίας και τεχνολογίας (υγρόν πυρ), το Βυζάντιο αντιμετώπισε τον θανάσιμο κίνδυνο.

Στην συνέχεια το βυζαντινό κράτος ανασυγκροτήθηκε, θεσπίζοντας μία στρατιωτικού τύπου διοικητική διάρθρωση (τα Θέματα) και ένα πρωτότυπο μεθοριακό σύστημα άμυνας (τους Ακρίτες). Σφυρηλάτησε πατριωτικό ήθος, που αποτυπώνεται στα συγκλονιστικά Ακριτικά Έπη. Διαμόρφωσε μία προωθημένη κοινωνική πολιτική, που διασφάλισε την κοινωνική συνοχή. Και κυρίως ανέδειξε ικανούς και γενναίους ηγέτες, που αντιμετώπισαν με επιτυχία τις απειλές.

Τί μας διδάσκει το Βυζάντιο

Η Ιστορία διδάσκει έμμεσα, υπό την έννοια ότι ανάλογα φαινόμενα επαναλαμβάνονται υπό διαφορετικές συνθήκες. Η αναλογία σήμερα είναι η τουρκική απειλή με την κυκλωτική της διάσταση. Παρά τις κάθε λογής “διακηρύξεις”, αυτή η απειλή παραμένει. Οι διαφορετικές συνθήκες είναι η παγκόσμια γεωστρατηγική αρχιτεκτονική, ο πολυπολικός κόσμος, οι διεθνείς ισορροπίες. Σε έναν νέο, πιο πολύπλοκο κόσμο, η Ελλάδα καλείται να αντιμετωπίσει μία παλαιά απειλή. Το μέτωπο είναι μεν στα ανατολικά, αλλά και στα βόρεια σύνορά μας δεν κατοικούν ακριβώς φίλοι μας. Οι δε συμμαχίες είναι αναγκαία, αλλά όχι ικανή συνθήκη στην εθνική άμυνα. Μόνον όταν συνοδεύουν την δική μας αμυντική επάρκεια γίνονται λειτουργικές.

Η δική μας αμυντική επάρκεια δεν μπορεί να παραμένει στα παραδοσιακά πρότυπα. Απαιτείται μία συνολική, πολυεπίπεδη αύξηση της στρατηγικής ισχύος της χώρας, που να εκκινά από την ανασυγκρότηση ενός μηχανισμού στρατολογίας ισραηλινού ή ελβετικού τύπου (θητεία καταδρομικού τύπου, συν ετήσια επανεκπαίδευση) και να απολήγει στην διαμόρφωση ισχυρής αυτοπεποίθησης, πατριωτικού φρονήματος και συνείδησης της ιστορικής αποστολής του ελληνικού έθνους.

Ταυτόχρονα, πρέπει να αντικατασταθεί το δόγμα “δεν διεκδικούμε τίποτα”, από το δόγμα “διεκδικούμε κεντρική θέση ως πυλώνας της Δύσης στην Ανατολική Μεσόγειο”. Αυτά όλα, ασφαλώς, δεν μπορούν να τα πραγματοποιήσουν τα υφιστάμενα σήμερα κόμματα και πρόσωπα. Η διακυβέρνηση της χώρας από αυτά τα κόμματα οδήγησε στην χρεωκοπία, την παραγωγική αποσύνθεση, την δημογραφική κατάρρευση και την μαζική μετανάστευση.

Η θεραπεία της κοινωνίας

Οι κομματικοί μηχανισμοί της Μεταπολίτευσης δημιούργησαν στρατιές ανίκανων στελεχών με κριτήρια την εύνοια του εκάστοτε κομματικού βαρώνου, την δουλική συνείδηση και την άκριτη συμμόρφωση στις επιταγές του κομματικού μηχανισμού. Το στελεχιακό δυναμικό των σημερινών κομμάτων δεν είναι σε θέση ούτε καν να διαχειριστεί τα τρέχοντα, πολύ περισσότερο να ανασυγκροτήσει την χώρα και να την μεταβάλει σε ισχυρό γεωπολιτικό πυλώνα.

Φυσικά, μία ριζική ανασυγκρότηση του κράτους δεν μπορεί να προκύψει και να αποδώσει παρά μόνον εάν απορρέει από την βούληση του ελληνικού λαού. Τέτοια εγχειρήματα απαιτούν γενική συστράτευση της κοινωνίας. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος πραγματοποίησε το θαύμα της Ανόρθωσης και των Βαλκανικών Πολέμων με την στήριξη της τεράστιας πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, που αποτυπώθηκε στις σαρωτικές εκλογικές νίκες του το 1910 και το 1912.

Η ελληνική κοινωνία διαθέτει τεράστιες δυνάμεις. Πάσχει, όμως, από έλλειψη σοβαρής εκπροσώπησης και αποτυχία ανάδειξης νέων υγιών πολιτικών δυνάμεων. Αυτό μπορεί να το θεραπεύσει μόνον η ίδια, με το τελευταίο όπλο που διαθέτει, δηλαδή την ψήφο της…