Όταν η εξουσία στρέφει τον χρόνο προς τα πίσω…

Ακόμη και αν δεν το ομολογεί η παγκόσμια εξουσία σήμερα, το “κράτος εξαιρέσεως” επιβεβαιώνεται καθημερινά. Ο κυρίαρχος της πολιτικής εξουσίας στέκεται πλέον πέρα και πάνω από τους νόμους και τους κανόνες, όπως θέλει η κεντρική άποψη του Γερμανού νομικού και φιλοναζιστή Καρλ Σμιτ. Και πέραν τούτου το βέλος του χρόνου της πολιτικής ιστορίας, φαίνεται ότι επιστρέφει στο Ρωμαίο Αυτοκράτορα Αδριανό με τις εθνοκαθάρσεις και τις γενοκτονίες επί των ημερών της εξουσίας του, από το 132 έως το 136 μ.Χ. Οι εθνοκαθάρσεις ακόμη και σήμερα εξακολουθούν να χαράσσουν το γραμμικό φάντασμα της Ιστορίας. Με μια διαφορά, τα θύματα των εθνοκαθάρσεων του Αδριανού είναι σήμερα οι θύτες.

Επιπλέον το βέλος του χρόνου τρέχει στο 1502 όταν οι κοινωνίες ήταν κοινωνικές μηχανές πληθυσμιακών ορδών. Έτσι και σήμερα μιλάμε για τις επιβαλλόμενες και “αναγκαίες κοινωνικές κινητικές” στον πλανήτη (Thomas Nail). Και μέσα από αυτή τη φρενίτιδα της επιστροφής του χρόνου είμαστε έτοιμοι να γυρίσουμε σύντομα στην Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του Γερμανικού Έθνους και όχι μόνο! Αυτή η αντίστροφη πορεία του χρόνου της πολιτικής εξουσίας, θέλει όλοι να γίνονται βουβοί κομπάρσοι. Διεθνείς Οργανισμοί, υπερδυνάμεις, μεγαλόσχημοι πολιτικοί παράγοντες, σαν μαύροι κλόουν υπηρετούν τη φόρμουλα της επιστροφής του πολιτικού χρόνου και σαν ενθουσιώδεις νεκροθάφτες λευκαίνουν τα οστά των βρώμικων ιστοριών του χθες.

Όπισθεν ολοταχώς

Η αντίστροφη πορεία του βέλους του χρόνου αποτελεί την ορμή της αυτοσυντήρησης της εξουσίας που επιστρέφει ως αναστήλωση, ως παλινδρόμηση, ως αναβίωση παλιών δυνάμεων. Κάποιοι θέλουν να ξαναπιάσουν τη βαρβαρότητα από εκεί που σταμάτησε, γιατί πολλές φορές η Ιστορία βάζει τρικλοποδιές και σταματά τους σχεδιασμούς της ογκηρής βίας. Και ας μη ξεχνάμε ότι η βαρβαρότητα της Ιστορίας έχει μπει σε κρυογονική διαδικασία. Την κρυοσυντήρηση των σταυροφοριών, της Ιεράς Συμμαχίας τις δοκιμάζουμε ακόμη και σήμερα με την πιο ωμή πραγματικότητά τους.

Αλλάζει η πολιτική εξουσία το βέλος του χρόνου και το κάνει να κινείται προς τα πίσω για να παγώσει τη ροή των γεγονότων, όπως στη ταινία θρίλερ και επιστημονικής φαντασίας “Οι Δώδεκα Πιθήκοι” (Twelve Monkeys) του 1995. Κάπως έτσι η πολιτική εξουσία σταματά το χρόνο για να δει τι θα συμβεί χωρίς αυτόν. Θέλουν άραγε οι πολιτικές εξουσίες να απωθήσουμε το μέλλον; Ή νοσταλγούν τις εκπεσμένες στιγμές του παρελθόντος για να χαράξουν την πορεία του μέλλοντος; Μοιάζει όλο αυτό με μια κατεψυγμένη κίνηση του χρόνου και μαζί της Ιστορίας.

Η επιστροφή στο παρελθόν των πολιτικών εξουσιών δεν γίνεται για να προσδώσουμε κάποιο χαμένο νόημα του χθες στο σήμερα, αλλά για να ξεπλύνουμε όλες τις ενοχές, να απαλλάξουμε όλους τους Κρέοντες, να δικαιολογήσουμε τους αλαλάζοντες αιματοβαμμένους κήρυκες, την πονηριά του Λόγου. Και όλοι εμείς αλυσοδεμένοι από τις συμβάσεις μας, να δικαιολογούμε τα σκοτεινά ένστικτα της ιστορίας που ίδρυσαν τα ιερατεία της τάξης και χωρίς διαμαρτυρία να κλεινόμαστε στα σκοτάδια του τρόμου.

Η κίνηση του πολιτικού χρόνου σε ανάποδη κατεύθυνση, σου ζητά να συνηθίσεις το όνειδος και να μην αηδιάζεις από την ευτέλεια των πράξεων του παρελθόντος, να μην πενθείς για τα θύματα της Ιστορίας και να εκπαιδεύεσαι στην αναθεώρησή της, όπου θύτης και θύμα εξ αντανακλάσεως θα δικαιώνονται. Να γιατί κανένα καινούργιο έτος δεν θα έρθει. Για τον απλούστατο λόγο ότι η Ιστορία από το δεύτερο μισό και πλέον του περασμένου αιώνα έχει τελειώσει και βρισκόμαστε σε μια αέναη διαδικασία αναβίωσής της, οπότε μεταφορικά δεν θα μπαίνουμε ποτέ στο μέλλον.