Εκτός από εσωκομματική και εξωκομματική αντιπολίτευση υπάρχει και εξωκομματική συμπολίτευση…

Δεν επανέφερε δυναμικά το Μακεδονικό, κι ας πλησιάζει η εισαγωγή προς συζήτηση των δυο ή τριών εφαρμοστικών πρωτοκόλλων της Συμφωνίας των Πρεσπών. Πάντως, συνολική πλατφόρμα αμφισβήτησης δεν προέκυψε. Άλλωστε ο Κυριάκος Μητσοτάκης, που δεν θα τόθελε βέβαια να “ανέβει” το θέμα, πρόκρινε να δώσει την απάντηση ο (Πρόεδρος της Βουλής) Κώστας Τασούλας – “παιδί” του Ευάγγελου Αβέρωφ, τουλάχιστον όσο και ο Αντώνης.

Πάντως, η συγκολλητική ουσία της γλυκύτατης εξουσίας – παλιότερος της πολιτικής, δεκαετίας του ΄80, δίδασκε: “η εξουσία δεν είναι σαν το μέλι που λένε συνήθως, είναι σαν την μελάσα: κολλάει πολύ” – εγγυάται ότι όσα ακούστηκαν περί απώλειας της δεδηλωμένης (επειδή οι 107 ψήφοι είναι λιγότερες των 120, που σχηματίζουν την ελάχιστη πλειοψηφία) αποτελούν απλώς αναζήτηση βαβούρας δημοσιολογούντων. Εκείνο όμως που προέκυψε με την κίνηση Σαμαρά, είναι άλλο, και δεν είναι χωρίς ενδιαφέρον: έδειξε ότι μορφοποιείται “στα δεξιά” του Κυριάκου αντιπολιτευτικότητα.

Αντιπολιτευτικότητα ύφους όσο και περιεχομένου, η οποία δείχνει διαφορετική απ’ ό,τι πήγε να αποκρυσταλλώσει η “Νίκη” (πολύ περισσότερο απ’ ό,τι πήγαν να πουν με προσέγγιση Κασιδιάρη οι “Σπαρτιάτες”). Διαμορφώνονται, έτσι, δυο διακριτές απ’ αλλήλων εκδοχές αντιπολίτευσης από τα δεξιά της “ΝΔ Κυριάκου Μητσοτάκη” – και τούτο σε μια φάση όπου η ευρωπαϊκή στροφή προς τα δεξιά/δεξιότερα εν όψει Ευρωεκλογών δεν πηγαίνει προς την πιο ακραία/με στοιχεία βίας εκδοχή, αλλά προς μια έστω και προσχηματικά ευπρεπιζόμενη/salonfaehigσε λογική Μελόνι ή Λεπέν. Αυτό οδηγεί προς τα εκεί και την (βαρύτερη: Γερμανία γαρ) AfD.

Αφήνοντας κατά μέρος τα δεξιά έδρανα και μετερίζια, στην από αριστερά αντιπολίτευση βρίσκει κανείς έναν πολύ σταθερό και αναλλοίωτο – που κάποια στιγμή, δεν γίνεται! – θα το πιάσει το διψήφιο ποσοστό – το ΚΚΕ. Όμως στην άλλη, την κατά το πιο απόμακρο, αλλά και πλησιέστερο παρελθόν διεκδικητική κεντρικού πολιτικού ρόλου ΚεντροΑριστερά/Αριστερά, οι επιταχυνόμενες αποσαθρωτικές εξελίξεις στον κασσελακικό ΣΥΡΙΖΑ, αν κοιταχτούν μαζί/παράλληλα με την εικόνα των αυτοφυγαδευμένων της “Νέας Αριστεράς” που σκαρφαλώνει μεν, πλην διστακτικά, αλλά και με του ΠΑΣΟΚ την αυτοπεριχαράκωση στο άγχος (επανα)διεκδίκησης του ρόλου αξιωματικής αντιπολίτευσης, βλέπουμε τι; Την υπαγόρευση από τα πράγματα της ανάγκης να συγκροτηθεί αντιπολιτευτικός πόλος.

Πόλος ουσιαστικά διεκδικητικός – όχι “Απέναντι στον Μητσοτάκη, ποιος;”, αλλά πόλος με τουλάχιστον συντονισμένη πλατφόρμα στα θέματα:

• Κοινωνικής δικαιοσύνης/ανάκτησης του λόγου περί ισότητας.
• Επανανοηματοδότησης του δημόσιου.
• Επαναφοράς των θεμελιωδών δικαιωμάτων σε κάτι ειλικρινέστερα “ευρωπαϊκό” και
• Αποτόλμησης του μη-μονοδιάστατου στην εξωτερική πολιτική/στο “ανήκειν”.

Τετραπλή αντιπολίτευση

Γίνονται αυτά; Αν δεν γίνονται, τότε στον χώρο αυτό θα έχουμε καταστάσεις που θα θυμίζουν τα χρόνια πριν την… Ένωση Κέντρου, να θυμίσουμε ότι κάποια στιγμή υπήρξε και μονοπρόσωπο κόμμα Γεωργίου Παπανδρέου [Δική μας ιδιαιτερότητα εν όψει Ευρωεκλογών: θα δεχόταν να φιλοξενηθεί και πού – το – για την ώρα θολό – εγχείρημα Ανδρέα Λοβέρδου; Ή, πάλι, προς τα πού θα ισορροπήσει η “Πλεύση Ελευθερίας”, της πάντα απρόβλεπτης Ζωής;].

Αυτές πάντως οι τέσσερεις αντιπολιτεύσεις απέναντι στην ΝΔ Κυριάκου Μητσοτάκη, την βλέπουν την τελευταία αυτή να ταρακουνιέται εσωτερικά. Όμως, την ίδια στιγμή η κυβερνώσα παράταξη βρίσκει μιαν επιπρόσθετη συμπολίτευση. Μη-ευχάριστη συμπολίτευση για Δυτική δημοκρατία – όχι Ουγγρικού/Πολωνικού τύπου, αλλά με λογική κράτους δικαίου-διάκρισης των εξουσιών και τέτοιες λεπτότητες! – αλλά συμπολίτευση με μείζον ειδικό βάρος.

Το μαντεύετε: αναφερόμαστε στην ευκολία με την οποία (49 “υπέρ”/13 “κατά”) η διοικητική ολομέλεια του Αρείου Πάγου πήρε την πρωτοβουλία να χαρακτηρίσει «ευθεία και ανεπίτρεπτη παρέμβαση στην Ελληνική Δικαιοσύνη», το ψήφισμα του – μέχρι αποδείξεως του εναντίου! – δημοκρατικού οργάνου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του Ευρωκοινοβουλίου (330 “υπέρ”, 254 “κατά”). Το οποίο εγκαλούσε την Ελληνική Δημοκρατία για παραβιάσεις του κράτους δικαίου, εν πολλοίς λόγω δεκτικότητας της δικαστικής εξουσίας σε επηρεασμό από την εκτελεστική.

Όσοι είχαμε κάποτε κακοχαρακτηρίσει την Μπέτυ Μπαζιάνα όταν είχε κάνει την δική αναφορά σε αρμούς της εξουσίας (στην Έφη Μαρίνου της ΕφΣυν, Ιανουάριου του 2018: «Ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την κυβέρνηση, δεν πήρε την εξουσία»), έχουμε τώρα μια δυσάρεστη διαδρομή προσγείωσης να κάνουμε. Που δεν αναιρείται από του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ – απόπειρες να “χειριστεί” την Δικαιοσύνη – ανεπιτυχώς.

Καθώς, δε, δεν βράδυνε πολύ η άλλη – περισσότερο λάθρα κινηθείσα, interna corporis της Βουλής των Ελλήνων, γαρ! – πρωτοβουλία, Κώστα Τασούλα αυτή, να διευρυνθεί η σύνθεση της Διάσκεψης των Προέδρων με την προσθήκη μέλους προκείμενου στην πλειοψηφία, ώστε οι ανανεώσεις των Ανεξάρτητων (!) Αρχών να μην επιτρέπουν εφεξής απείθειες, ίσως έχουμε όχι μια αλλά και μια δεύτερη πηγή επιμελούς συμπολίτευσης. [Όχι! Δεν είναι ακόμη καθεστώς/regime εκείνο που πάει να αποκρυσταλλωθεί. Όμως όταν κάτι κινείται προς καθεστωτική κατεύθυνση, τότε προσέχουμε].