Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ κατέληξε στην σημερινή κρίση

Παγιδεύτηκε σε αδιέξοδο γιατί κάποιοι ήθελαν τον ΣΥΡΙΖΑ ένα αρχοντοχωριάτικο πολιτικό βουλεβάρτο. Έτσι επιδόθηκε σ’ ένα κακό πολιτικό θέατρο με ξεφτισμένα σκηνικά και με δουλικούς ρόλους, σκηνοθετημένους από τα παγκοσμιοποιημένα κέντρα αποφάσεων. Και με ψευδώνυμους στόχους και σημασίες ναυαγισμένες τροφοδότησε ελπίδες στο λαό χωρίς ποτέ να τις πραγματοποιήσει, βάζοντας όμως το λαό σε μια παθητική αναμονή.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ανέβηκε πολύ γρήγορα στο τρένο του νεοφιλελευθερισμού μετά τα δύο πρώτα χρόνια της διακυβέρνησης του, βάζοντας στην πρώτη σειρά της ατζέντας του την οικονομική ανάπτυξη (ονομάζοντας όλο αυτό προοδευτισμό) αναθέτοντας στην αγορά και στο ιδιωτικό κεφάλαιο να πάρει σχετικές πρωτοβουλίες. Όμως κάτι τέτοιο ξέρει να το κάνει με επιτυχία ο κ. Μητσοτάκη. Μήπως εν τέλει η “ριζοσπαστική αριστερά” άλλαξε τα βάγια της πολιτικής αρετής που υποσχόταν ότι τα είχε με την “αμμόσκονη” (που λέει και ο ποιητής) των καρτέλ;

Στα χρόνια που υπήρξε κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ πλειοδότησε σε υποκρισίες και σε διπροσωπίες. Έπαιξε με κυρτωμένα φύλλα στην πολιτική τράπουλα. Και εν συνεχεία ως αξιωματική αντιπολίτευση εντάχθηκε στη λογική μιας συμπολιτευόμενης αντιπολίτευσης. Υποτίμησε δύο φορές την ευαισθησία του λαού και ως κυβέρνηση και ως αντιπολίτευση γιατί συμμάχησε με ό,τι στάθηκε απέναντι από τα συμφέροντα της χώρας και του λαού.

Και τώρα λούζεται τις πολιτικές του. Το μέγεθος της παρακμής του είναι τόσο μεγάλο που έχει αγγίξει την καρικατούρα. Αλλάζουν ηγεσία, εκλέγεται με τη βοήθεια του κ. Τσίπρα ο κ. Κασσελάκης, αφού αποχώρησε ένα τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ. Στην πορεία του όμως ο νέος πρόεδρος κρίνεται ανεπαρκής, με αλυτρωτικό ναρκισσισμό. Πηγαίνουν σε συνέδριο, συντάσσουν ουσιαστικά πρόταση μομφής κατά του κ. Κασσελάκη, ο οποίος δέχεται την πρόκληση λέγοντας “φέρτε μου αντίπαλο και πάμε σε εκλογές νέας ηγεσίας” και εν συνεχεία συγκεντρώνονται υπογραφές για να οδηγηθούν σε εκλογή νέας ηγεσίας αργότερα.

Τέλος συμφώνησαν το συντομότερο να πάνε σε εκλογές, “υβριδικά” όπως είπε ο κ. Κασσελάκης. Αλλά και εκείνο το αίτημα αποσύρθηκε αργότερα, με σχετική ψηφοφορία. Σύμφωνα με το ημερολόγιο τα καρναβαλικά έθιμα ξεκίνησαν, αλλά εφέτος ξεκίνησαν από την πολιτική! Ο μάστορας της μέσης κωμωδίας ήταν ο Άλεξις (περ. 394 π.Χ. – περ. 288 π.Χ.) μήπως της συριζαϊκής λέγεται Αλέξης;

Το πολιτικό παράλογο του ΣΥΡΙΖΑ

Το απόλυτο παράλογο. Η απόλυτη πολιτική αναξιοπιστία. Τελικά το πολιτικό παράλογο στο ΣΥΡΙΖΑ παίρνει τα ύψη της τυφλής εμμονής. Δεν τους ενδιαφέρει ούτε τι εικόνα βγάζουν προς τους Έλληνες ψηφοφόρους, ούτε ότι θα βρεθούν απολογούμενοι με τα καμώματά τους στους μιντιακούς ανακριτές. Προχώρησαν στο μη περαιτέρω της σάτιρας. Και φυσικά κερδισμένος από αυτή την ακένωτη λογική βγαίνει ο κ. Μητσοτάκη. Για ποιον δουλεύουν εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ; Μήπως ο ανώνυμος σκηνοθέτης της πολιτικής σκηνής είναι ο κ. Μητσοτάκης;

Παρηγορητικά θυμίζω αυτό που έγραφε ο Δημήτρης Λιαντίνης, μήπως και μας βοηθήσει σε μια επεξηγηματική ανάβλεψη του απόλυτου παραλόγου που ζούμε. Έγραφε λοιπόν ο Λιαντίνης: «Να γελάς όταν τα πράγματα γίνονται απότομα σοβαρά και στο βουβό σχήμα των προσώπων γράφεται μια πολύ μακρινή προσδοκία. Έτσι που να φαίνεται ότι υπάρχει το βάθος. Και να θλίβεσαι, όταν το γελοίο διατρέχοντας όλα τα στάδια της έκφρασης του φτάνει στο αδιέξοδο: ντρέπεται δηλαδή τον ίδιο τον εαυτό του».

Το πρόβλημα με την εποχή μας, (εποχή “της κυριαρχίας των σκουπιδιών”, όπως έλεγε το CNN), δεν είναι μόνο ότι η ντροπή έχει μπει σε παρένθεση, αλλά ότι η εποχή μας, έχει χάσει την αυτοσυγκράτηση της. Θα δούμε ακόμη πολλές επιθεωρήσεις γέλιου, με όσα συμβαίνουν στα πολιτικά πράγματα της χώρας μας. Ίσως ο Μένανδρος να έχει κτυπήσει το μπαστούνι του στο έδαφος και να έχουν ξεκινήσει τα μερόνυχτα γέλιου. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα ζήσουμε στο τέλος κάποια τραγωδία…