Στέγνωσε σήμερα η διάκριση Δεξιάς-Αριστεράς

Εκ των πραγμάτων βέβαια δεν υπάρχουν ξεχωριστά περιγράμματα μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς γιατί δεν υπηρετούν διαφορετικές πολιτικές, αλλά τροχοδρομούνται στους κοινούς σχεδιασμούς μιας παγκοσμιοποιημένης ατζέντας. Ήδη ο Claudio Finzi με το έργο του “Potere tecnocratico” (1977) έβαζε το ζήτημα της απόσυρσης των πολιτικών κομμάτων γιατί ο ρόλος τους απομειώνεται εξ’ αιτίας των τεχνοκρατών και των εμπειρογνωμόνων. Πολύ περισσότερο σήμερα όπου τα πολιτικά κόμματα βρίσκονται κάτω από τις παγκοσμιοποιημένες υπερεξουσίες του σύγχρονου Λεβιάθαν.

Τώρα πια τα πολιτικά κόμματα αποτελούν αναμεταδότες εντολών του κυρίαρχου ανθρωπολογικού μοντέλου το οποίο έχει εγκριθεί από το ιερατείο των πλανητικών υπερεξουσιών. Οι διαφαινόμενες αντιπαλότητες των προγραμμάτων τους, κατ’ ουσία αποτελούν τεχνητές διαφοροποιημένες απόψεις και όχι ολικές διακριτότητες.

Το ελληνικό πολιτικό τοπίο βρίθει τέτοιων παραδειγμάτων. Τα ελληνικά πολιτικά κόμματα διαθέτουν την ίδια εξωτερική πολιτική. Ταυτίζονται στην αγροτική πολιτική (δεν είναι τυχαίο ότι ψήφισαν τα τρία πολιτικά κόμματα εξουσίας ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, στο Ευρωκοινοβούλιο την Κοινή Αγροτική Πολιτική). Έχουν υιοθετήσει την woke κουλτούρα και τον εκλογικευμένο δικαιωματισμό.

Η οικονομική πολιτική των κομμάτων εξουσίας είναι ενταγμένη στο μονόδρομο της δημοσιονομικής πειθαρχίας, ενώ στην πολιτική της υγείας σε επίπεδο δαπανών αποκλίνουν ελάχιστα και σε θέματα δομής ταυτίζονται. Στην εσωτερική πολιτική τα πολιτικά κόμματα εξουσίας επέτρεψαν (όταν κυβέρνησαν τη χώρα) τη διαφθορά και τη διαπλοκή να εισέλθουν στον πυρήνα των δομών της εξουσίας, λειτουργώντας ως μηχανισμοί παραγωγής και κηδεμονίας της διακυβερνησιμότητας.

Μας σκεπάζει η υποκρισία

Όλα τα παραπάνω αφομοιώθηκαν και αξιοποιήθηκαν οργανικά στο περιθώριο μιας αθεράπευτης υποκρισίας ότι δήθεν προχωράμε με προοδευτικές προϋποθέσεις μιας εκλογικευμένης κοινωνίας (αριστερή ρητορική) ή ότι προχωράμε στην προοπτική της συγκατάβασης με την ανάπτυξη (νεοφιλελεύθερη ρητορική). Βλέπετε, όπως έγραφε και ο Δημήτρης Λιαντίνης «η υποκρισία μας σκεπάζει όπως τα περιζώματα τα κρυφά μας μέρη. Μας προστατεύει όπως η νύχτα τις νυχτερίδες. Μας δυναστεύει και μας βολεύει όπως οι πάγοι τις πολικές αρκούδες».

Τα πολιτικά κόμματα επιπολάζουν με την υστερική εκδοχή της υποκρισία τους και το δημαγωγισμό τους. Η διαμόρφωση της μακράς πορείας τους με τις εκπτώσεις και με τις αφομοιώσεις αναξιοπιστίας τους τα έχει καταστήσει ακίνητα ενός τέλματος πολιτικού συμβιβασμού και νομοτέλειας αρνητικών εξελίξεων.

Ωστόσο ακόμη κάποιοι πολίτες πιστεύουν ότι υπάρχει διαφορά μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς και ότι υπάρχουν ακόμη ξεπνοϊσμένες διακρίσεις. Ο Ροζέ Γκαρωντύ διατύπωνε από το 1990 τη θέση ότι δεν υπάρχουν διακριτές διαφορές μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς και ότι το αίτημα τώρα πια που μπαίνει στην πολιτική ιστορία (αίτημα πέρα από την Δεξιά και την Αριστερά) είναι ρήξη ή ενσωμάτωση στο σύστημα εξουσίας, το οποίο αποτελεί σήμερα και το πιο σκληρό όσο ποτέ.

Πάει η διάκριση Δεξιάς-Αριστεράς…

Τι Μητσοτάκης, τι Κασσελάκης, (τι Παπάγος τι Πλαστήρας; Λέγαμε κάποτε). Ας το καταλάβουμε ότι με τις φετιχιστικές μας προσκολλήσεις και τις ανεκτικότητες μας, βρισκόμαστε μπροστά σ’ ένα έμφραγμα της πολιτικής ζωής και σε ένα κύκλωμα το οποίο κατασκευάζει πολιτικούς τακτικισμούς που δεν μπορούν να εντοπιστούν.

Η πολιτική ιστορία φαίνεται ότι ανήκει τώρα πια στους σκοτεινούς διαδρομιστές. Στους ηγέτες που μας βομβαρδίζουν με συνθήματα όχι δικά τους, αλλά του υποβολέα τους, μέσω του ενσύρματου ακουστικού “auto queue” (η περίπτωση του κ. Κασσελάκη στο κλειστό στάδιο του Παλιού Φαλήρου, νοσταλγώντας έτσι τους μπαλκονάτους πολιτικούς που είχαν ρητορικό εκτόπισμα) και σε λίγο θα βλέπουμε τα ολογράμματα των πολιτικών, όπως είδαν οι Τούρκοι το ολόγραμμα του Ερντογάν στη Σμύρνη το 2014 και οι Ινδοί του Ναρέντρα Μόντι.

Μαζί με το τέλος των πόλων Αριστεράς-Δεξιάς, ας δώσουμε και ένα τέλος στη συνθηκολόγηση μας, με τη μοιρολατρική αποδοχή των πολιτικών εξελίξεων…