Οι αριβίστες της ευρωκάλπης

Βασική μου αρχή: ακόμα και τις πιο αναξιοπρεπείς πράξεις, πρέπει να τις κάνεις με αξιοπρέπεια, γιατί αλλιώς θα μοιάζεις με φτερό που πάει όπου φυσάει ο άνεμος της πολιτικής αγυρτείας και θα πέφτεις πάντοτε στα λασπόνερα της προσωπικής ανυποληψίας.

Δυστυχώς όμως αυτός ο κανόνας δεν τηρείται καθόλου στον προεκλογικό αγώνα για τις ευρωεκλογές. Όλα επιτρέπονται, όλα συμψηφίζονται κι όλοι συγχωρούνται [ό,τι κι αν πράττουν, ό,τι κι αν λένε, όποιοι κι αν είναι ή ήσαν στο πρόσφατο παρελθόν οι υποψήφιοι]. Εκατοντάδες επαγγελματίες [;] της [παρα]πολιτικής, γυρολόγοι όλων των κομμάτων, των ηγεσιών, των αρχηγών, των συμβόλων, αρκετοί και εγγεγραμμένοι σε payrolls επιχειρηματιών, θέλουν να ξανα-δυναμώσουν την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας με την εκλογή τους [sic].

Διάχυτη η αίσθηση ότι πέραν των Καιροσκόπων και των Κερδοσκόπων σήμερα ανθεί και ένας εσμός Ντοροσκόπων, πολιτευτών δηλαδή που το μόνο που προσφέρουν στο δημόσιο βίο είναι ο ντόρος, ο θόρυβος των κραυγών τους. Εξουσιομανείς που δεν αντέχουν να ζουν χωρίς τίτλους, έστω εφήμερους [π.χ. πρόεδρος, αντιπρόεδρος, γραμματέας κλπ], δίχως ίντριγκες, συνεντεύξεις, τηλεοπτικές εμφανίσεις και φλυαρούν στα ΜΜΕ παπαγαλίζοντας άνοστα κλισέ και καταγγέλλοντας “το σύστημα” που δεν τους δικαιώνει[sic].

Η συνέπεια είναι γι’ αυτούς  άγνωστη λέξη, η οσφυοκαμψία είναι τρόπος ζωής κι ανάδειξης, η “κωλοτούμπα” είναι μαγκιά επιτυχίας. Κι όχι μόνον αυτό. Όλα τα παρά-κεντρα εξουσίας επικαλούνται τώρα το δημοκρατικό Κέντρο. Οι ίδιοι κι απαράλλαχτοι πολιτικοί που παλαιότερα όμνυαν για το δημοκρατικό σοσιαλισμό ή και για τη δημοκρατική Αριστερά, τώρα ανακαλύπτουν τη γοητεία του κυρ Παντελή. Αν προσέτρεχε κάποιος δημοσιογράφος στις προ 10ετίας δηλώσεις τους και στα μέσα που χρησιμοποίησαν στην πολιτική σταδιοδρομία τους θα μάθαινε ο ελληνικός [αφελής;] λαός πολλά για τα κίνητρα των εν λόγω νεόκοπων “σωτήρων”.

Κι ύστερα αρχίζουν οι ψευτο-μονομαχίες με τους νυν αντιπάλους και πρώην συντρόφους. Αρχίζουν οι δολοφονίες χαρακτήρων και αν δεν βρουν στόχο οι σφαίρες των εκτελεστών, δολοφονούνται οι δολοφονήσαντες, προκειμένου να μείνει εκτός στόχου το Ιερατείο. Στη μέση των αψιμαχιών ασφυκτιούν οι δημοκρατικοί θεσμοί, οι οποίοι μαχαιρώνονται πισώπλατα κι όταν εφαρμόζονται κι όταν ατονούν.

Ποιοι είναι οι αριβίστες του 2024

Ποιοι είναι αυτοί οι αριβίστες του 2024; Μα αυτοί που γράφουν περισπούδαστα άρθρα στις εφημερίδες, αυτοί που χαιρετάμε και χειροκροτούμε γιατί μας τάζουν λαγούς και πετραχήλια. Το γιατί διαχρονικά μας προκαλούν έλξη οι “πολιτικές περσόνες”, ενώ γνωρίζουμε τα κόλπα και τα ψέματά τους, ίσως εξηγείται από το ότι κι εμείς θα θέλαμε να γίνουμε ‘πετυχημένοι’ σαν εκείνους, αντάξιοι των ανάξιων. Δεν είμαστε θύματα [αυτ]απάτης.

Συμμέτοχοι και συνεργοί είμαστε σ’ αυτό τον φαύλο κύκλο της ηττημένης πολιτικής ηθικής και της πελατειακής συναλλαγής. Η Δημοκρατία και οι Εκλογές δεν είναι πάρτι, καρναβάλι ή bazzar. Είναι ένας διαρκής αγώνας για τη Διαφάνεια, τη Λογοδοσία, την Αλήθεια και την Ευθύνη. Δεν χρειάζονται οι γελωτοποιοί, οι τροβαδούροι, οι διπρόσωποι, οι χρήσιμοι ηλίθιοι και οι κομπάρσοι.

Εκτός αν ο αριβισμός και οι αριβίστες συνιστούν πλέον το αναγκαίο εργαλείο της ελίτ της εξουσίας για τον έλεγχο και τη χειραγώγηση της οργής των πολιτών. Οπότε το να εκ-διώξουμε τους φαύλους μεν για να τους αντικαταστήσουμε με τους εξίσου φαύλους δε, αποτελεί μία αδιέξοδη διαδικασία, ουδεμία σχέση έχουσα με τη Δημοκρατία και τη λαϊκή κυριαρχία Άρα…

ΥΓ. Πώς “δικαιώνεται” σήμερα ένας /μία νέος/νέα επιστήμονας με καλούς τίτλους σπουδών; απλούστατα αν οι παλιόλυκοι της πολιτικής τους βάλουν στα ψηφοδέλτια των ευρωεκλογών για να παίζουν τα αρνιά.

ΥΓ2. “Παρανοϊκοί καιροί και παρανοϊκοί άνθρωποι… δεν θα γίνω όμως εχθρός του εαυτού μου’’ [Πάνος Νιαβής, Δέκα πόντους μαύρο χιόνι].