Με ποια σχέδια μπήκαν στον πόλεμο Ρωσία και Ουκρανία – ΝΑΤΟ

Οι Ρώσοι προφανώς παρατήρησαν ότι οι Ουκρανοί είχαν κατασκευάσει τεράστιες αμυντικές γραμμές γύρω από τις δημοκρατίες του Λουγκάνσκ και του Ντόνετσκ.

Η ουκρανική κυβέρνηση δεν είχε κρύψει την πρόθεσή της να καταλάβει αυτές τις δημοκρατίες, ως εκ τούτου ο ουκρανικός στρατός θα έπρεπε να είχε υιοθετήσει μια “επιθετική στάση” και όχι αμυντική.

Είναι ασφαλώς λογικό να χτίζεις αμυντικές γραμμές όταν προετοιμάζεσαι για επίθεση για να αποτρέψεις τυχόν αντεπιθέσεις, αλλά το μέγεθος της οχύρωσης ξεπερνούσε αυτή τη θεώρηση. Ήταν πραγματικά ογκώδεις και κατασκευάστηκαν σε διάστημα οκτώ ετών. Το γεγονός αυτό κίνησε τις υποψίες των Ρώσων για τους ουκρανικούς σχεδιασμούς.

Ποιές ήταν οι γραμμές άμυνας και πολιορκία του Ντονμπάς. Οι Ρώσοι πρέπει να είχαν εξετάσει αυτές τις οχυρώσεις και να κατέληξαν στο εξής συμπέρασμα: ο στόχος των Ουκρανών και του ΝΑΤΟ είναι να συγκρατήσουν τον ρωσικό στρατό αν χρειαστεί – ακόμα κι αν ένα μεγάλο μέρος του ρωσικού στρατού χρησιμοποιηθεί εναντίον τους.

Αποδείχθηκε πόσο ισχυρές ήταν αυτές οι οχυρώσεις, γιατί οι Ρώσοι χρειάστηκαν πάνω από ένα χρόνο για να τις ξεπεράσουν.

Το δεύτερο πράγμα που πρέπει να παρατήρησαν οι Ρώσοι ήταν η απόλυτη αποφασιστικότητα των Ουκρανών να επιτεθούν στις δημοκρατίες, ακόμα κι αν αυτό εγγυόταν μια ρωσική απάντηση. Αυτή η επιθετικότητα εκδηλώθηκε όταν η ρωσική κυβέρνηση αναγνώρισε την ανεξαρτησία των δημοκρατιών, λίγο πριν την έναρξη του πολέμου.

Σύμφωνα με τον χάρτη παρακολούθησης του πυροβολικού του ΟΑΣΕ, οι επιθέσεις του ουκρανικού πυροβολικού στις δημοκρατίες μειώθηκαν αμέσως μετά την αναγνώριση της ανεξαρτησίας, αλλά στη συνέχεια αυξήθηκαν ξανά – πιθανότατα αφού δόθηκε εντολή στο Κίεβο να συνεχίσουν.

Με τη ρωσική εμπλοκή επαπειλούμενη, οι Ουκρανοί συνέχισαν να επιτίθενται στις δημοκρατίες. Οι Ρώσοι θα είχαν κάνει τη σύνδεση μεταξύ αυτών των δύο στοιχείων: δηλαδή την αποφασιστικότητα για επίθεση και τις μαζικές άμυνες. Πρέπει να είχαν καταλήξει στο εξής συμπέρασμα: “Μας προκαλούν να επιτεθούμε μέσω του Ντονμπάς, χρησιμοποιώντας αυτές τις γραμμές άμυνας για να μας συγκρατήσουν. Γιατί”;

Το πιθανό σχέδιο Ουκρανών και ΝΑΤΟ

Αφού τα παρατήρησαν όλα αυτά, οι Ρώσοι πρέπει να άρχισαν να σκέφτονται τα ουκρανικά σχέδια. Υπέθεσαν ότι αυτά τα σχέδια δεν ήταν μόνο της Ουκρανίας, αλλά και του ΝΑΤΟ.

Προσπάθησαν να αντιληφθούν ποιος ήταν ο σχεδιασμός και πρέπει να κατέληξαν στο εξής συμπέρασμα: “Οι Ουκρανοί και το ΝΑΤΟ θέλουν να επιτεθούμε μέσω του Ντονμπάς και να έρθουμε ενάντια σε αυτές τις ισχυρές γραμμές. Πρέπει να υποκρύπτεται κάποιο είδος σχεδίου από την πλευρά τους – κάποιο μεγαλύτερο σχέδιο”.

Στη συνέχεια προφανώς υπολόγισαν τί θα χρειαζόταν για να αντιμετωπίσουν τον ουκρανικό στρατό στο Ντονμπάς και να πάρουν αυτές τις γραμμές άμυνας.

Θα χρειαζόταν πολλή δύναμη και πολύ χρόνο. Αυτό θα σήμαινε ότι ένα σημαντικό μέρος του ρωσικού στρατού θα ήταν δεμένο εκεί για κάποιο χρονικό διάστημα. Ήταν ίσως αυτή η προϋπόθεση για το ευρύτερο σχέδιο Ουκρανίας και ΝΑΤΟ;

Ήταν ο στόχος να αναγκαστεί ο ρωσικός στρατός να επιτεθεί μέσω του Ντονμπάς για να καταλάβει τις γραμμές άμυνας, ώστε να ακινητοποιηθεί εκεί, ενώ οι Ουκρανοί και το ΝΑΤΟ θα εφάρμοζαν το υπόλοιπο σχέδιό τους.

Οι Ρώσοι πρέπει να αναρωτήθηκαν: “Τι θέλουν οι Ουκρανοί και το ΝΑΤΟ περισσότερο από οτιδήποτε άλλο;”. Δεν ήταν δύσκολο να απαντηθεί αυτό το ερώτημα. Αυτό που θέλουν περισσότερο από οτιδήποτε άλλο οι Αμερικανοί, οι Βρετανοί και οι Ουκρανοί, είναι η Κριμαία.

Η Κριμαία είναι το κλειδί για την “κυριαρχία” της Μαύρης Θάλασσας και η κατάληψή της θα ήταν μαχαίρι στα σπλάχνα της Ρωσίας. Ακολουθώντας αυτή τη λογική, οι Ρώσοι θα είχαν καταλήξει στο συμπέρασμα, ότι η ουκρανική επίθεση στις δημοκρατίες του Ντονμπάς και οι γραμμές άμυνας, ήταν μια παγίδα που είχε σκοπό να τους εγκλωβίσει.

Το ρωσικό σχέδιο

Ίσως το πρώτο πράγμα που σκέφτηκαν οι Ρώσοι όταν σχεδίαζαν την αντεπίθεσή τους ήταν ο συγχρονισμός. Πόσο καιρό μετά την έναρξη του πολέμου θα πήγαιναν οι Ουκρανοί στη χερσόνησο της Κριμαίας; Δεν θα το έκαναν αμέσως γιατί θα ήθελαν ο ρωσικός στρατός να αγκιστρωθεί για τα καλά με το Ντονμπάς πριν ενεργήσουν.

Ούτε θα ήθελαν να το σαλπίσουν στους Ρώσους συγκεντρώνοντας μια μεγάλη δύναμη κοντά στην Κριμαία, προτού οι Ρώσοι εμπλακούν στις γραμμές άμυνας στο Ντονμπάς. Αυτό θα σήμαινε ότι η περιοχή βόρεια της Κριμαίας, δηλαδή οι περιφέρειες Χερσώνας και της Ζαπορίζια, θα είχαν σχετικά αδύναμη άμυνα για κάποιο χρονικό διάστημα. Αφού κατέληξαν σε αυτό το συμπέρασμα, οι Ρώσοι κατέληξαν σε ένα σχέδιο για να ματαιώσουν το σχέδιο της Ουκρανίας και του ΝΑΤΟ. Αυτό το σχέδιο είχε έναν κύριο στόχο και δύο δευτερεύοντες στόχους:

Στόχος 1 (κύριος στόχος): Πρέπει να καταληφθούν οι περιφέρειες της Χερσώνας και Ζαπορίζια, για να δημιουργηθεί μια ζώνη ασφαλείας μεταξύ της Κριμαίας και της υπόλοιπης Ουκρανίας. Αυτός ο στόχος έπρεπε να επιτευχθεί πολύ γρήγορα.

Αυτή η επιχείρηση ήταν υψίστης σημασίας στην πρώτη φάση του πολέμου, πολύ πιο σημαντική από οτιδήποτε συνέβαινε στο Ντονμπάς ή στην περιοχή του Κιέβου. Η κατάληψη της Χερσώνας δεν αρκούσε για τη δημιουργία της νεκρής ζώνης, γιατί ήταν απαραίτητο να αποτραπεί η επίθεση των Ουκρανών στη γέφυρα της Κριμαίας. Δεδομένου ότι η ακτή της Ζαπορίζια ήταν μόλις 150 χιλιόμετρα από τη γέφυρα, έπρεπε επίσης άμεσα να καταληφθεί και εκείνη.

Στόχος 2 (δευτερεύων στόχος): Ενώ ένα μεγάλο μέρος του ουκρανικού στρατού ήταν τοποθετημένο στο Donbass, μια σημαντική δύναμη διατηρήθηκε υποθετικά για την επιχείρηση στην Κριμαία. Αυτό το τμήμα του ουκρανικού στρατού έπρεπε να αποτραπεί από το να εμπλακεί με τις ρωσικές δυνάμεις προς την κατεύθυνση της Χερσώνας και της Ζαπορίζια.

Ο μόνος τρόπος για να γίνει αυτό ήταν να απειληθεί κάτι που έπρεπε οι Ουκρανοί να υπερασπιστούν πάση θυσία, ακόμη και με το κόστος του σχεδίου της Κριμαίας. Αυτό που οι Ουκρανοί ήταν έτοιμοι να υπερασπιστούν πάση θυσία ήταν το Κίεβο.

Οι Ρώσοι λοιπόν αποφάσισαν να προχωρήσουν στο Κίεβο με εξαιρετικά απειλητικό τρόπο. Οι δυνάμεις που χρησιμοποίησαν δεν ήταν αρκετές για να πάρουν το Κίεβο κατά μέτωπο, αλλά αρκετές για να το απειλήσουν σοβαρά.

Οι Ουκρανοί δεν είχαν άλλη επιλογή από το να λάβουν την απειλή στα σοβαρά και να μετακινήσουν δυνάμεις στο Κίεβο, συμπεριλαμβανομένων των δυνάμεων για την επιχείρηση της Κριμαίας. Αυτό θα εμπόδιζε επίσης τους Ουκρανούς να ανταποκριθούν στη ρωσική επίθεση στις περιφέρειες Χερσώνα και Ζαπορίζια.

Στόχος 3 (δευτερεύων στόχος): Ο τρίτος στόχος ήταν να εξαναγκάσουν την Ουκρανία να διαπραγματευτεί ειρήνη με ρωσικούς όρους. Οι Ρώσοι πιθανότατα υπέθεσαν ότι εάν η επιχείρηση απομόνωσης Χερσώνα / Ζαπορίζια ήταν επιτυχής, οι Ουκρανοί μπορεί να ήθελαν να διαπραγματευτούν.

Θα ήθελαν να διαπραγματευτούν όχι μόνο επειδή το Κίεβο απειλήθηκε, αλλά κυρίως επειδή ο κύριος στόχος τους, η κατάληψη της Κριμαίας, είχε ματαιωθεί. Αυτό το μέρος του σχεδίου ήταν εν μέρει επιτυχημένο καθώς οι Ουκρανοί ήταν έτοιμοι να υπογράψουν μια συνθήκη πριν επέμβουν οι Αμερικανοί και οι Βρετανοί.

Το συμπέρασμα αυτής της ανάγνωσης (που είναι μόνο μια υπόθεση), είναι ότι το ρωσικό γενικό επιτελείο είχε σαν κύριους στόχους της αρχικής ρωσικής επιχείρησης την Χερσώνα και τη Ζαπορίζια και όχι το Ντονμπάς, το Κίεβο ή μια συνθήκη με τους Ουκρανούς. Όταν οι διαπραγματεύσεις απέτυχαν, οι Ρώσοι επιδίωξαν ως κύριο στόχο, την καταστροφή του ουκρανικού στρατού.

Το ουκρανικό-νατοϊκό σχέδιο

Αυτό το σχέδιο πιθανόν να είχε τρεις κύριους στόχους:

1. Τον εγκλωβισμό του ρωσικού στρατού στο Ντονμπάς στις μαζικές αμυντικές γραμμές που υποστηριζόταν από ένα μεγάλο μέρος του καλά εκπαιδευμένου και καλά εξοπλισμένου ουκρανικού στρατού.

2. Την πραγματοποίηση μίας αιφνιδιαστικής επίθεσης στη χερσόνησο της Κριμαίας, με στόχο να γίνει η Μαύρη Θάλασσα μια περιοχή ελεγχόμενη από το ΝΑΤΟ. Η επίτευξη αυτού του στόχου θα είχε το πρόσθετο πλεονέκτημα της μαζικής εσωτερικής πίεσης στον Πούτιν.

3. Η συγκέντρωση ενός σημαντικού μέρους του ουκρανικού στρατού στο Ντονμπάς, αποσκοπούσε στην αφαίμαξη του ρωσικού στρατού στην περιοχή. Αυτό σε συνδυασμό με την υποθετική κατάληψη της Κριμαίας, θα μπορούσε να οδηγήσει στην αλλαγή καθεστώτος στη Ρωσία. Οι πρωτοφανείς κυρώσεις σχεδιάστηκαν ως αναπόσπαστο μέρος αυτού του στόχου.

Όλα τα προαναφερθέντα αποτελούν μία θεωρία που προσπαθεί να ρίξει φως στους ρωσικούς σχεδιασμούς. Είναι άκρως εικασιακά, αλλά εξηγούν ωστόσο πολλά, συμπεριλαμβανομένων των αντιδράσεων της Ουκρανίας και της Δύσης στη ρωσική επιχείρηση.

Αν το ουκρανικό-νατοϊκό σχέδιο είχε πράγματι εκπονηθεί, η προσδοκία επιτυχούς έκβασης δικαιολογεί, εν μέρει, την πρωτοφανή συστράτευση της Ευρώπης με τους αμερικανικούς σχεδιασμούς, που είχε σαν αποτέλεσμα οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις που ταλανίζουν τις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Απόρροια αυτής της πολιτικής είναι επίσης και η μεγάλη άνοδος της Νέας Δεξιάς.