Ένας κάποιος αφορισμός…

Κοιτώντας τις φραγκοσυκιές κατάφορτες από καρπούς,
Αδελφωμένες στην αγκαθωτή τους συνωμοτικότητα
Αποτρέπουν ως τείχος κάθε θηλαστικό
Κάθε πτηνό
Που θα διασαλεύσει την τάξη
Που θα αποτρέψει την γονιμοποιητική
Πολλαπλασιαστική τους δυνατότητα,
Ορμή ανεξάλειπτη, ηφαιστειακή,,,

Υ.Γ.1: Ρητορική ερώτηση-απορία: Πόσο αψυχολόγητα μιμητικοί τού Κακού μπορεί να είναι μερικοί “υπάνθρωποι” όταν σου τηλεφωνούν την ημέρα τής ονομαστικής σου εορτής και αντί για ευχές σού δηλώνουν: “Έκανα πολλή ώρα να πιάσω γραμμή – σού τηλεφωνούν γιατί είσαι διάσημος”! Δεν σε αγαπούν, όπως νομίζεις στην καλοπροαίρετη αφέλειά σου!. Ουδέν σχόλιον. Άνθρωποι φραγκοσυκιές… [με όλα τα συμπαρομαρτούντα].

Υ.Γ.2: Όταν θα φύγω από αυτό το σύμπαν προτιμώ να μού χρωστάνε και να μην χρωστώ.

Υ.Γ.3: Η διασημότητα είναι πλήρης απασχόληση.

Υ.Γ.4: “Ο άνθρωπος από τις χάρες του αγαπιέται” (παλαιά παροιμία). Ο κόσμος είναι καθρέφτης: αντανακλά αυτό που είσαι, εκείνο που εκπέμπεις…

Υ.Γ.5: Κάρμα (“αντιπεπονθός”, στα ελληνικά ή αλλιώς “όταν κατουρήσεις στη θάλασσα θα το βρεις στο αλάτι”).

Υ.Γ.6: “Όταν σπρώξεις έναν άνθρωπο στο γκρεμό, θα δεις το δικό σου σώμα να πέφτει” [δικό μου αυτό].

Υ.Γ.7: “Τα φαινόμενα απατούν”. “Μην κρίνετε ποτέ από την εμφάνιση”. “Τα ράσα δεν κάνουν τον παπά. Ο παπάς τιμάει τα ράσα του”. Την ουσία ν’ αναζητάμε διαρκώς…