Αγοράζοντας ειρήνη με παραχωρήσεις – Ένα ολισθηρό μονοπάτι

Τι σημαίνει αυτό; Ότι οι λαοί θα εξαναγκάζονται να αγοράζουν την ειρήνη τους, ή τις ψευδαισθήσεις μιας προσωρινής ειρήνης με παραχωρήσεις. Όλο αυτό σήμερα, το οποίο δοξολογείται ως συμβιβασμός των λαών για την ειρήνη δεν είναι τίποτε άλλο από έναν αναιδή θρίαμβο μιας τιμωρητικής ειρήνης. Εξάλλου να καταλάβουμε ότι στην εποχή μας παντού υπάρχει ένας επιταχυνόμενος τρόμος, ο οποίος λειτουργεί κάτω από την παραίσθηση του επείγοντος. Η ειρήνη, λοιπόν, αποτελεί μια μπλόφα που καλλιεργείται από τα διεθνή κέντρα εξουσίας. Το δίκαιο του ισχυρού ή καλύτερα η συμμαχία των δυνάμεων φτιάχνουν και τους όρους της ειρήνης.

Η ειρήνη πλέον εξαγοράζεται με παραχωρήσεις, μεταβιβάσεις και παραιτήσεις. Παράδειγμα αποτελεί η Αρμενία και όσα ο πρωθυπουργός της χώρας Νικόλ Πασινιάν είπε. Προκειμένου να αντιμετωπίσει έναν πόλεμο με το Αζερμπαϊτζάν είπε ότι οφείλει να συμβιβαστεί με τις απαιτήσεις του Αζερμπαϊτζάν, ώστε να επιτευχθεί μια ειρήνη. Έτσι ο Πασιανάν δήλωσε ότι είναι πρόθυμος να επιστρέψει χωριά στο Αζερμπαϊτζάν, τα οποία είναι σημαντικά για το Ερεβάν, την μεγαλύτερη πόλη της Αρμενίας, με 1.073.700 που αποτελεί και το διοικητικό, πολιτιστικό και βιομηχανικό κέντρο της χώρας. Ενώ ο Αζέρος πρόεδρος, Ιλχάμ Αλίεφ, δήλωσε ότι η χώρα του είναι «πιο κοντά από ποτέ» σε συνθήκη ειρήνης με την Αρμενία.

Αυτό το γενικευμένο κλίμα μιας “εξευμενισμένης” ειρήνης (και χωρίς συγκρούσεις μεταξύ των χωρών) η οποία αποτελεί μια δοσοληψία ταπεινωτική για τη μια πλευρά, και κυρίως για εκείνη η οποία δεν ανήκει τον αστερισμό συμφερόντων των παγκοσμιοποιημένων κέντρων. Έτσι, η ειρήνη γίνεται στατικότητα κάποιου νοητού ενισμού περί αναγκαίας επιβολής με όρους που επιβάλλει το παγκοσμιοποιημένο λόμπι, υπονομεύοντας όλες τις αρχές της. Η αυτοτέλεια των τρόπων θεώρησης της ειρήνης έχει υποβαθμιστεί σε μια υβριστική αλαζονική συνθηκολόγηση που βεβαιώνει πλέον αποκλειστικά και μόνο το νόημα της δύναμης.

Η εγχώρια ειρήνη

Αντίστοιχος όμως φόβος με εκείνον της Αρμενίας υπάρχει και στη χώρα μας. Εδώ και πολύ καιρό πολιτικοί έχουν αρχίσει να μιλούν για μια ειρήνη με την Τουρκία στον ορίζοντα της παραχώρησης κυριαρχικών μας δικαιωμάτων. Υπενθυμίζουμε εκφράσεις όπως «δεν πρέπει να είμαστε μονοφάηδες» (Νίκος Κοτζιάς), που ακούστηκαν στο Οικονομικό Φόρουμ των Δελφών το 2019, ή δηλώσεις του τύπου εγώ δεν έχω ταμπού για… συνεκμετάλλευση του Αιγαίου με την Τουρκία (Ντόρα Μπακογιάννη). Επίσης σε συνέντευξή του ο κ. Μητσοτάκης στα πλαίσια της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ στη Λιθουανία είχε μιλήσει για αποκλίσεις από κάποιες θέσεις μας, οι οποίες θα αποτελέσουν αφετηρία για διαπραγμάτευση, όλα λοιπόν τα παραπάνω θέτουν υπό κρίση κυρίαρχα δικαιώματά μας.

Το λόμπι του εγχώριου αλλά και συμμαχικού κατευνασμού έχει αρχίσει δουλειά, ώστε να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις εκείνες, οι οποίες θα μας πάνε στα “βάγια” μιας ειρήνης που θα την οργώσουν όμως άνεμοι. Μια ειρήνη που κατ’ ουσία θα είναι ήττα και μάλιστα δίχως πόλεμο. Και θα πλειοδοτεί την αδικία, η οποία θα παρουσιαστεί ως δίκιο και νηνεμία. Μια ειρήνη που θα έχει παραχωρήσει το ηθικό της νόημα στην αφασία των συμφερόντων.