Ο Σενέρ Λεβέντ και το διπλοπόρτι των Τουρκοκυπρίων

Πρόκειται για μια “παράσταση” δύναμης από την Άγκυρα και επιβεβαίωσης μιας επεκτατικής πολιτικής, που εφαρμόζεται ανενόχλητα εδώ και πενήντα χρόνια σε βάρος της Κύπρου. «Ουσιαστικά ξέρετε τι είναι η 20ή Ιουλίου 1974; Η αρχή του τέλους. Το πρώτο καρφί του αφανισμού. Μετά από αυτή την ημερομηνία άρχισε ο αφανισμός», ανέφερε σε άρθρο του ο Τουρκοκύπριος δημοσιογράφος, Σενέρ Λεβέντ ( Αβρούπα, Πολίτης).

Ο Λεβέντ, που μάλλον δεν εκφράζει, δυστυχώς, την πλειοψηφία των Τουρκοκυπρίων προβαίνει σε μια σειρά από παραδοχές και θέτει μια πραγματικότητα, που απέχει από αυτή που αναπαράγεται για πέντε δεκαετίες. Παραδοχές, που περιγράφουν συμπεριφορές και νοοτροπίες σε μια πορεία 50 χρόνων.

Ο Σενέρ Λεβέντ αναφέρει πως «με τον μικρό μας πληθυσμό του 18% ξαφνικά αποκτήσαμε το μισό νησί χάρη στον τουρκικό στρατό. Αποκτήσαμε έναν θησαυρό που δεν θα μπορούσαμε να δούμε ακόμα και στα όνειρά μας και δεν θα μπορούσαμε καν να φανταστούμε. Αρπάξαμε σαν πεινασμένοι λύκοι τα εδάφη και τις περιουσίες που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν 160 χιλιάδες Ελληνοκύπριοι… Μέσα μας υπάρχει μια κρυφή ψύχωση και φόβος. Φοβόμαστε ότι μια μέρα θα τα πάρουν από τα χέρια μας οι Ελληνοκύπριοι που σφετεριστήκαμε τα χώματα και τις περιουσίες τους. Γι’ αυτό θέλουμε να μείνει για πάντα εδώ ο τουρκικός στρατός και να μας προστατεύει. Δεν είχαμε έναν τέτοιο φόβο τη δεκαετία του 1960. Είχαμε αυτοπεποίθηση…».

Ο αποκαλυπτικός Λεβέντ

Πρόκειται για μια περιγραφή με τρόπο που δεν συνηθίζει κανείς να κάνει. Και δεν μιλά εκ του ασφαλούς ο Λεβέντ καθώς βρίσκεται μονίμως υπό διωγμό από την Άγκυρα και τους εγκάθετους της στα κατεχόμενα. Βρίσκεται μονίμως στο στόχαστρο. Γι αυτό και νομιμοποιείται να κάνει διαπιστώσεις που προδήλως ενοχλούν ένθεν κακείθεν της κατοχικής γραμμής. «Είμαστε ανάμεσα σε δύο επιλογές ως Τουρκοκύπριοι. Είτε θα επιλέξουμε την Τουρκία, είτε την Κυπριακή Δημοκρατία. Η κοινωνία φαίνεται να έχει επιλέξει Τουρκία με αυτό το χάλι της. Αν είναι έτσι, δεν υπάρχει κάτι να γίνει».

Αν έτσι έχουν τα δεδομένα, πράγματι δύσκολα μπορούν να ανατραπούν. Οι Τουρκοκύπριοι μπορεί να έχουν συνηθίσει στο διπλοπόρτι, αλλά αυτό δεν τους διασφαλίζει μακροπρόθεσμα οτιδήποτε. Κι αυτό θα πρέπει να το συνειδητοποιήσουν. Θέλουν την υπηκοότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας, που τους προσφέρει την ιδιότητα του Ευρωπαίου πολίτη, με ό,τι αυτό σημαίνει, αλλά δεν την… αναγνωρίζουν.

Η Κυπριακή Δημοκρατία οφείλει να υλοποιήσει πολιτικές προσέγγισης με τους Τουρκοκύπριους, που δεν υπήρξαν από το 1960 και εντεύθεν. Όχι με δώρα, που είναι η εύκολη και ανεδαφική, όπως αποδείχθηκε, πρακτική. Αλλά με συστηματική ενημέρωση για το τι σημαίνει λειτουργία και συμμετοχή όλων των πολιτών μέσα από την Κυπριακή Δημοκρατία. Και τι σημαίνει μια Κύπρος χωρίς την κατοχική Τουρκία, ελεύθερη και ευρωπαϊκή.

Στρατηγικός διάλογος ΗΠΑ και Κύπρου

Η συμφωνία με τις ΗΠΑ, αναδεικνύει μια διαφορετική προσέγγιση της Ουάσιγκτον έναντι της Λευκωσίας. Η Κύπρος δεν αντιμετωπίζεται πλέον ως μέρος των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Δεν “στριμώχνεται” στην μεγάλη εικόνα της διατήρησης των ισορροπιών μεταξύ Αθήνας και Άγκυρας, όπως γινόταν διαχρονικά και τούτο φάνηκε πολλές φορές στο παρελθόν (και πριν και κατά αλλά και μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο). Οι Αμερικανοί βλέπουν τα συμφέροντα τους να εξυπηρετούνται αξιοποιώντας τη γεωπολιτική θέση της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Αντιμετωπίζουν αυτόνομα τη Λευκωσία και τις σχέσεις τους, στα πλαίσια βέβαια και με τα όσα διαδραματίζονται στην περιοχή. Η Κυπριακή Δημοκρατία με τις πρωτοβουλίες της (Αμάλθεια), ο Πρόεδρος, ο υπουργός Εξωτερικών, έχουν τοποθετήσει στην εξίσωση των γεωπολιτικών εξελίξεων τη χώρα. Είναι σαφές πως σε μια περίοδο ανακατανομής ισχύος, η Κύπρος δεν μπορεί να χρησιμοποιείται από τρίτους χωρίς να αξιοποιεί η ίδια τη γεωστρατηγική της προίκα προς εξυπηρέτηση των δικών της συμφερόντων. Αυτός προφανώς είναι ο στόχος.