Η τυφλόμυγα της αλά ελληνικά Κεντροαριστεράς

Μολονότι είναι ιδiαίτερα δυσχερές να παρακολουθήσεις τη λογική σκέψη, το πολιτικό νόημα και τον απώτερο στόχο των πάσης φύσεως τελάληδων της δημιουργίας [εκ του μηδενός;] μιας ρωμαλέας Κεντροαριστεράς, μπορούμε να κάνουμε κάποιες πρώτες διαπιστώσεις:

1. Προέκυψε κρίση (κεντρο)αριστερών κομμάτων, χωρίς σαφή ιδεολογική διάκριση και με καχύποπτη λαϊκή ανταπόκριση.
2. Ενέσκυψαν αρχηγιλίκια [πρόωρα και όψιμα] συνοδευόμενα από λικβινταριστικά νταηλίκια, ή από ταξίματα για μελλοντικά οφφίκια.
3. Ανέκυψαν συλλογικά [παρ]οράματα αλλαγής της Ιστορίας που υποκρύπτουν προσωπικά δράματα εξοβελισμού και αόριστα διαγράμματα μοντέλου κοινής διακυβέρνησης.
4. Οι ψηφοφόροι δεν υπέκυψαν στις ευρω-αστοχίες κομματικού υλικού υποψηφίων και τις χρέωσαν σε δυστοκίες των ηγετικών ομάδων.
5. Παρέκυψαν δημαγωγικές επικλήσεις για υπερβάσεις ιδεολογικές από μορφώματα που στις εκλογές μέτρησαν πολλές καταβάσεις ποσοστών κι εντόπισαν [πολύ αργά γι’ αυτούς] υπόγειες εσωκομματικές διαβάσεις.
6. Δίχως να αποκύψουν δημοσίως τα λάθη τους, ιδρύθηκαν ινστιτούτα επεξεργασίας [κοινών;] θέσεων από πρόσωπα του χθες που μας θυμίζουν εκείνα, που κυβερνούσαν αλαζονικά κι ετούτα, που νομίζουν ότι ξεχάσαμε το ρόλο τους.
7. Χωρίς να επικύψουν, πρωθυπουργοί [πρώην, νυν και αεί] καταθέτουν πολιτική οργή και τους χειροκροτούν υπεράνω κομμάτων χορηγοί.

Μέσα σ’ αυτό το χάος των εικονικών αντι-παρα-θέσεων, που συντελούνται σ’ ένα προκατασκευασμένο τάχατες πολεμικό κλίμα εικόνων και λόγων από ριψάσπιδες και διπρόσωπους, ανα-δεικνύονται όλες οι παθογένειες των συστημάτων και οι μωροφιλοδοξίες των ασημάντων.

Η Κεντροαριστερά δεν μπορεί να σχηματισθεί με όρους τυφλόμυγας ή σαν ένα passe partout από δεξιούς που έγιναν “αριστεροί”, από αριστερούς που αγάπησαν αιφνιδίως τους σοσιαλιστές κι από σοσιαλιστές που αλλοιθωρίζουν προς την Κεντροδεξιά.

Δεν μπορεί να γίνει πηγή έμπνευσης από λόγια πρώην φανατικών υπερασπιστών του Μεγάλου Ηγέτη και του Πρώτη Φορά Κόμματος, οι οποίοι μετά τις ήττες ανακάλυψαν την αξία της ενότητας των προοδευτικών δυνάμεων[sic], που επί χρόνια απέρριπταν μετά βδελυγμίας, ανεχόμενοι τις κραυγές μίσους και τις συμπράξεις με ακροδεξιούς.

 

Η Σοσιαλιστική Δημοκρατική Αριστερά είναι όραμα κι ελπίδα που θα επιδιώξουν άνθρωποι της μαχόμενης, ιδεολογικά, ηθικά και πολιτικά, βάσης, παραμερίζοντας τους αενάως συναλλασσόμενους [δ’ ίδιον όφελος] καρεκλοκένταυρους καθοδηγητές [της μοίρας] των μαζών.