Ιστορίες συνεκμετάλλευσης για γέλια και γελασμένους

Ενθουσιασμένος από την επιχειρηματική ιδέα του θείου ζήτησε να γίνει συνέταιρός του κατά 50% και αυτός, τόσο γιατί ένοιωσε κολακευμένος, όσο και σκεπτόμενος την ευκολία του, δέχθηκε. Μετά από πολύ δρόμο και βάθος στις σκέψεις τους ο ανιψιός μετανοιωμένος ζήτησε να αποχωρήσει από τη συνεκμετάλλευση αποσύροντας και το κεφάλαιό του (100 δρχ) το οποίο και επέστρεψε ο μεγάθυμος θείος· ίσως και να σκέφθηκε πως ήταν πολύ καλό για να πετύχει.

Με την επιστροφή και τη συζήτηση του συμβάντος με την κυρά του προέκυψε το ερώτημα αν ο ανιψιός είχε δώσει τις 100 δρχ της συμμετοχής του. Συνειδητοποιώντας το “κόλπο” του ανιψιού, πλήρως χολωμένος κατευθύνθηκε προς το σπίτι του. Σαν έφτασε σε απόσταση ακοής προσδιόρισε το χαχανητό και πλησιάζοντας τον είδε να αφηγείται την ιστορία στ’ αδέλφια και τον πατέρα του. Μόλις τον είδαν παντζαροπρόσωπο “έπεσαν κάτω απ’ τα γέλια” των οποίων η αξία αποτιμήθηκε περισσότερο από κατοστάρικο το οποίο και του επιστράφηκε.

Ο κ. Ιασωνίδης με το πάθημά του αυτό έμαθε – χωρίς δίδακτρα – το μάθημά του, δηλαδή, ότι ο καλός μπαξεβάνης χρειάζεται περισσότερες δεξιότητες για να γίνει επιχειρηματίας, έστω και μεταπράτης.

Τα μαθήματα από τις ιστορίες συνεκμετάλλευσης 

Η ανάκληση του παθήματος/μαθήματος αυτού στη μνήμη μου προέκυψε από τη δημοσίευση σχετικά με τη διαμόρφωση συνυποσχετικού συνεκμετάλλευσης (μήπως συμφωνήθηκε ήδη;) του ορυκτού πλούτου του Αιγαίου μαζί με τους γείτονες και Ταμία τους “φίλους” εξ ΗΠΑ. Η επικοινωνιακή τακτική εξοικείωσης με νοήματα και ιδέες προλειαίνει το έδαφος αποδοχής – ως λογικής κατάληξης – της πραγματοποίησης αυτού που εξυφαίνεται από “εκπροσώπους” οι οποίοι αντιλαμβάνονται διαφορετικά τα συμφέροντά τους. Τα οποία, σε ό,τι αφορά στην ελληνική πλευρά οι εκπρόσωποί της είναι της άποψης πως «ό,τι συμφέρει τους ίδιους συμφέρει και τη χώρα μας»(!), ενώ για τους γείτονες ότι “αυτό που συμφέρει τη χώρα τους συμφέρει και τους ίδιους”· παρομοίως και για τις ΗΠΑ.

Ασυγκράτητος από την επιθυμία να συνδράμω στη διαμόρφωση του συνυποσχετικού ή της συμφωνίας, εκτιμώ πως κάθε συνεταιρισμός* πρέπει να στηριχθεί, τουλάχιστον, στα ακόλουθα:

• Στον αμοιβαίο σεβασμό των επίδοξων εταίρων καθώς διασφαλίζει την ειλικρινή επικοινωνία και την έντιμη συναλλαγή.
• Στη συμπληρωματικότητα δεξιοτήτων και τεχνογνωσίας με αναγνώριση του ρόλου καθενός στην επίτευξη των κοινών τους στόχων, και
• Στο αναγκαίο κεφάλαιο με το ποσοστό συμμετοχής να ποικίλει.

Χρήσιμα πολιτικά συμπεράσματα

Προβάλλοντάς τα, κατ’ αντιστοιχία, στην επικείμενη συνεκμετάλλευση ανακύπτουν αβίαστα τα παρακάτω:

1. Η χώρα μας με χρόνιο έλλειμμα αυτοσεβασμού (όπως και άλλων μεγεθών) δεν τυγχάνει του σεβασμού των γειτόνων, ούτε και των Αμερικανών που τη θεωρούν δεδομένη ως υποτελή.
2. Σχετικά με τη συμπληρωματικότητα υστερεί σε δεξιότητες διπλωματίας και ιστορικής συνέπειας έναντι της Τουρκίας, όπως και των ΗΠΑ οι οποίες, επιπλέον, διαθέτουν τους πολυεθνικούς κολοσσούς εξόρυξης και περαιτέρω αξιοποίησης του ορυκτού μας πλούτου.
3. Το κεφάλαιο που αφορά στον προς εκμετάλλευση ορυκτό πλούτο που εντοπίσθηκε στην περιοχή του Αιγαίου όπου έχει αποκλειστικά δικαιώματα, το βάζει μόνο αυτή· οι άλλοι δύο θα συνεισφέρουν στο κεφάλαιο κίνησης;

Εξ αυτών συνάγεται ότι θα εκχωρήσει κυριαρχικά της δικαιώματα-εθνική κυριαρχία- προς τον γείτονα τα οποία μεγαλόψυχα μοιράζεται μαζί του ο Αμερικάνος “φίλος”, παρότι χώρες με ορυκτό πλούτο τον οποίο διαχειρίστηκαν τρίτοι-καλοπροαίρετοι ή όχι- δεν είχαν τα οφέλη που ευαγγελίζονταν μέχρι την υπογραφή τους οι δικοί τους οπαδοί τέτοιων συμφωνιών.

Είναι win-win συνεργασία;

Θέτοντάς το διαφορετικά, η προαλειφόμενη συνεκματάλλευση του Αιγαίου τοποθετείται σε μια σαθρή βάση καθιστώντας τη θνησιγενή με κερδισμένους την Τουρκία και τις ΗΠΑ (ούτως ή άλλως) που θα ελέγχουν τον-πιθανότατα άδικο- επιμερισμό της πίτας οδηγώντας μοιραία στη λύση της συνεργασίας. Με τη διάλυσή της η τουρκική πλευρά θα έχει επιτύχει νίκη περιφανή “χωρίς να ανοίξει ρουθούνι” καθώς θα μείνει με την de facto αναγνώριση των από ετών προβαλλόμενων δικαιωμάτων επί του μισού (ή μήπως και περισσότερο;) Αιγαίου καθιερώνοντας πανηγυρικά και το Turkaegean κατά την πάγια τακτική της να μετονομάζει οτιδήποτε ήταν και είναι ελληνικό, ίσως γιατί της υπενθυμίζει την καταγωγή!

Οι “φίλοι” Αμερικανοί έχοντας-καιρό τώρα- εντάξει τον συγκεκριμένο πλούτο στα στρατηγικά τους αποθέματα θα τα συνεκμεταλλευθούν με τους στρατηγικούς τους εταίρους προκειμένου να κρατήσουν την Τουρκία στο άρμα του ΝΑΤΟ. Συνεπώς, θα είναι από τους κερδισμένους όπως είθισται στη μεταξύ μας σχέση η οποία χτίστηκε στο φόβο του βουλιμικού γείτονα και στην-αστήριχτη-ελπίδα πως θα τύχουμε της προστασίας τους έναντί του.

Τελικά, πρόκειται για μια έξυπνη μεθόδευση μέσω της οποίας θα συμμετέχουμε σε μια συνέργεια-ίσως και σε βαθμό κακουργήματος- αποδεχόμενοι μοιρολατρικά τον τεμαχισμό ελπίζοντας-άραγε με ποιες σταθερές;- πως θα είναι ο τελευταίος για τη χώρα παρότι πρόσφατα τέθηκε και η Θεσσαλονίκη στην τούρκικη πλευρά των συνόρων. Κάτι το οποίο μπορεί να μην επιτευχθεί λόγω της αναμενόμενης αντίδρασης των σκοπιανών που την θέλουν για πρωτεύουσά τους! Όχι, οι Αλβανοί δεν τη διεκδικούν ακόμη!

Ο κ. Ιασωνίδης κατέληξε σε μια win-win (όπως λέμε στην καθομιλούμενη) συνθήκη καθώς γελώντας και καθόλου γελασμένος πήρε πίσω τις εκατό δραχμές μαζί και την ιδέα να γίνει επιχειρηματίας. Η φτωχή-πολιτικά και διπλωματικά- Ελλάς θα πάθει άλλη μια φορά χωρίς να μάθει, γελασμένη και εκτεθειμένη στις ορέξεις “φίλεχθρων” που τη στήνουν στο τραπέζι με τη συνδρομή εγχώριων «σεφ». Αξιοθαύμαστη και η αισιοδοξία της οδεύοντας από εμπαιγμό σε εμπαιγμό με ενθουσιασμό!

 

---

 

*Βλ. ενότητα 5.4.6 § Πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα των εταιρικών μορφών συνεργασίας στο βιβλίο Πλοηγός στα αχαρτογράφητα νερά της επιχειρηματικότητας, Εκδ. Μπαρμπουνάκη.