Τα καραβάκια της ελπίδας – Η Κύπρος “δεν κείται μακράν”

Και μετά τα παιδιά, όπως παρακολουθούμε στο σπότ, έφυγαν από την τάξη και πήγαν στο λιμάνι του νησιού κι όλα μαζί έβαλαν τις χάρτινες βαρκούλες στη θάλασσα. «Για να ξαναγυρίσουμε» στα χωριά μας, αναφέρει μια από τις μαθήτριες. «Κάθε καράβι και μια ελπίδα για το νησί», «κρύβουν μέσα τους τη ψυχή μας», «τις ανάσες των παππούδων μας…», αναφέρουν διαδοχικά τα παιδιά στέλνοντας μήνυμα για την Κύπρο.

Για να πάει παντού το μήνυμα, στη θάλασσα που μας ενώνει, ότι το σύνθημα «ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ» έχει ουσία και περιεχόμενο. Δεν είναι ένα ξεθωριασμένο σύνθημα. Κάποιοι είτε έζησαν το πραξικόπημα και την εισβολή είτε όχι το κουβαλούν. Και ως ένα μόνιμο διαβατήριο μνήμης αλλά κι ένα χρέος. Η λέξη απελευθέρωση δεν μπορεί να είναι… απαγορευμένη, παρεξηγημένη. Είναι ο μεγάλος στόχος.

Με το σποτ αυτό οι μαθητές πήραν μέρος στον 10ο Διεθνή Μαθητικό Διαγωνισμό «Κύπρος, Ελλάδα, Ομογένεια: Εκπαιδευτικές γέφυρες». Το έργο απέσπασε Α΄ΒΡΑΒΕΙΟ, το οποίο παρέλαβαν τα παιδιά από την υπουργό Παιδείας της Κύπρου, Αθηνά Μιχαηλίδου. Οι μαθητές συνεργάστηκαν με την φιλόλογό τους, Μπέτη Μπιζά και στο βίντεο ακούγεται η μουσική «Αγάπη μέσα στην καρδιά», του Μάνου Χατζιδάκι, που ταιριάζει απόλυτα με τις εικόνες.

Είχε, λοιπόν, την ιδέα ο δημοσιογράφος Γιώργος Σαχίνης να αποχαιρετήσει για το καλοκαίρι τους τηλεθεατές της εκπομπής του στην ΚρήτηTv, με το σποτ αυτό. Και ευτυχώς, για να προβληθεί περισσότερο η συλλογική αυτή δουλειά. Στην τελευταία του εκπομπή για την περίοδο αυτή, την περασμένη Παρασκευή, επέλεξε να ασχοληθεί- για μια ακόμη φορά με την Κύπρο και το Κυπριακό- με αφορμή και τα 50χρονα της εισβολής και συνεχιζόμενης κατοχής ( φιλοξένησε τον Γιώργο Κολοκασίδη και τον Βασίλη Φούσκα). Η αυλαία της εκπομπής για το καλοκαίρι έπεσε με το καλύτερο μήνυμα. Το μήνυμα από την Πάρο, από μια ομάδα μαθητών. Το μήνυμα τους για να χωριά μας, για την επιστροφή…

To μήνυμα των παιδιών

Αυτά τα παιδιά, με τα όσα έμαθαν στο σχολείο, από τους παππούδες, τους γονείς, επέλεξαν να φτιάξουν ένα σύντομο βιντεάκι με πολλά μηνύματα, για μια πραγματικότητα, που δεν αλλάζει. Αυτή της ιστορίας. Με το πρώτιστο μήνυμα ότι η Κύπρος «δεν κείται μακράν». Απάντηση σε εκείνο το «η Κύπρος κείται μακράν», που εκστομίσθηκε το 1974 με τόση ευκολία και καθόρισε τη συνέχεια.

Μικρά παιδιά είναι, μαθητές. Κι όμως εξέφρασαν το αυτονόητο, που δεν θεωρείται δεδομένο πια. Ότι η Κύπρος, το Κυπριακό, η συνεχιζόμενη κατοχή εδαφών από την Τουρκία είναι υπόθεση ολόκληρου του ελληνισμού. Είτε βρίσκονται στις Κυκλάδες είτε στο πιο απόμακρο μέρος του κόσμου, το Κυπριακό είναι το μεγάλο τραύμα για όλους, που θα θεραπευθεί μόνο με την απελευθέρωση, με την αποκατάσταση της ενότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας. Είναι μια συλλογική υπόθεση της Ελληνικής Δημοκρατίας, της ελληνικής κοινωνίας, της ομογένειας, της Κύπρου.

Όσο πλησιάζουμε στις επετείους, τόσο πιο βαρύ είναι το κλίμα. Γιατί ξυπνούν θύμισες.
Συμπληρώνονται φέτος 50 χρόνια από τότε. Ενόψει τούτου, προγραμματίζονται εκδηλώσεις σε Ελλάδα, Κύπρο κι αλλού. Στον ελλαδικό χώρο από κάποιες πλευρές δίνεται βάρος σε εκδηλώσεις που αφορούν τη Μεταπολίτευση. Την κατάρρευση της χούντας και την λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος. Είναι κι αυτό ένα ιστορικό γεγονός κομβικής σημασίας, που καθόρισε εν πολλοίς το μέλλον της χώρας. Μόνο που διά της καταστροφής της Κύπρου, της προδοσίας- φευ- αποκαταστάθηκε η Δημοκρατία στην Ελλάδα. Κι αυτό δεν μπορεί κανείς να το ξεχνά ή να το αφήνει στο ράφι.