ΛΑΡΚΟ: Θα αγανακτούσε και ο Μαρξ!

Άκουσα για μιαν ακόμα φορά να αντηχεί από όλες τις πτέρυγες της Βουλής η ιαχή των ειδικών αγορητών των κομμάτων της μείζονος και της ελάσσονος αντιπολίτευσης για το «αμύνεσθαι περί πάρτης» μόνο των 781 εργαζομένων στην πολύπαθη ΑΕ Γενική Μεταλλευτική και Μεταλλουργική ΛΑΡΚΟ κατά τη συζήτηση μιας ακόμα από τις… αμέτρητες για την ίδια εταιρία τροπολογία, την οποία κατέθεσε ο υφυπουργός Οικονομικών Χρίστος Δήμας και η οποία επιτρέπει την πώλησή της από τον ειδικό διαχειριστή σε κατάσταση λειτουργίας.

Ως σκληρά εργαζόμενος επί 45 (συντάξιμα) χρόνια και μάλιστα στον επισφαλή ιδιωτικό τομέα και ως σκληρά φορολογούμενος επί 55 χρόνια θα ένωνα και τη δική μου αδύνατη φωνή με εκείνη των ειδικών αγορητών βουλευτών, που συνεχώς επέσειαν τον κίνδυνο της ανεργίας στην οποία θα βρεθούν, όπως τόνιζαν, οι 781 εργαζόμενοι στη ΛΑΡΚΟ «αν» (ας θυμηθώ και για λίγο τον Κίπλινγκ ή τον δικό μας… Καραγκιόζη!). Θα συμμεριζόμουν, λοιπόν, την αγωνία τους, τον πόνο τους:

-ΑΝ λειτουργούσε σήμερα η ΛΑΡΚΟ και αν είχε ακαθάριστη προστιθέμενη αξία, κάποια συμβολή στην ανάπτυξη της χώρας! Αμ δε! Διότι, όπως με σαφήνεια απάντησε ο κ. Δήμας στην κριτική που άσκησαν στη Βουλή οι ειδικοί αγορητές, η εταιρία έχει σταματήσει να λειτουργεί εδώ κι αρκετούς μήνες (δηλαδή δεν είναι σε κατάσταση λειτουργίας!) και από το 2020 έως σήμερα η μισθοδοσία των εργαζομένων καλύπτεται από το ελληνικό Δημόσιο, δηλαδή από τον κρατικό προϋπολογισμό, δηλαδή από τους φορολογούμενους!). Ύστερα, σημειώνω ότι το ελληνικό Δημόσιο έχει καταδικαστεί από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για παράνομες ενισχύσεις δημόσιας επιχείρησης και ζητεί … ανάκτησή τους!!! Απλώς υπενθυμίζω ότι για την περίοδο 2008-2011, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή (ΕΕ), ύστερα από τη διαπίστωση ότι το ελληνικό Δημόσιο είχε χορηγήσει στη ΛΑΡΚΟ παράνομες ενισχύσεις ύψους 135,8 εκατ. ευρώ, παρέπεμψε την Ελλάδα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο (ΕΔ) με την κατηγορία της νόθευσης του ανταγωνισμού στην ενιαία αγορά.

Υπενθυμίζω ακόμα ότι παραλήπτης της δεύτερης προειδοποίησης ήταν και ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση το 2017! Τότε, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο προειδοποίησε ότι αν η χώρα μας δεν ανακτήσει, εντός δύο μηνών, το ποσό των 135,8 εκατ. ευρώ που χορηγήθηκε στη ΛΑΡΚΟ με τη μορφή κρατικών εγγυήσεων και εισφορών κεφαλαίου θα παραπεμφθεί στο Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καταβάλλοντας κατ΄ αποκοπήν πρόστιμο και χρηματικές ποινές, καθώς έκρινε ότι δεν εφάρμοσε την απόφαση ανάκτησης που εξέδωσε η Επιτροπή στις 27 Μαρτίου 2014, με την οποία καλούσε την Ελλάδα να ανακτήσει από τη Γενική Μεταλλευτική και Μεταλλουργική Α.Ε. «ΛΑΡΚΟ» την παράνομη και ασυμβίβαστη ενίσχυση ύψους 135,8 εκατ. ευρώ! Έτσι, η χώρα μας καταδικάστηκε στις αρχές του 2022 σε εφάπαξ καταβολή ποσού 5,5 εκατ. ευρώ ως πρόστιμο και χρηματική ποινή ύψους άνω των 4 εκατ. ευρώ ανά εξάμηνο μη ανάκτησης του εν λόγω ποσού των παράνομων επιδοτήσεων. Όσον αφορά τον ειδικό αγορητή του ΠΑΣΟΚ, αναφέρω ότι η υπόθεση ΛΑΡΚΟ έχει μια συναρπαστική ιστορία μακροοικονομικού λαϊκισμού άνω των 40 ετών, την οποία επιφυλάσσομαι να παρουσιάσω σε μορφή χρονικού σε επόμενο σημείωμα. Για σκεφτείτε πόσες επενδύσεις θα πραγματοποιούνταν μόνο με τα ποσά αυτά και πόση πρόσθετη απασχόληση θα εξασφαλιζόταν!

-ΑΝ οι 781 εργαζόμενοι στη ΛΑΡΚΟ ήταν σε ιδιωτική προβληματική ή ζημιογόνα επιχείρηση, δηλαδή μεταξύ των 528.000 ανέργων (κυρίως του ιδιωτικού τομέα) του περασμένου Απριλίου ή μεταξύ των 1.263.200 του Σεπτεμβρίου του 2012 με ανεργία ρεκόρ όλων των εποχών. Αμ δε! Οι 781 εργαζόμενοι στη ΛΑΡΚΟ, όπως και οι 2.710 συνάδελφοί τους στην ίδια προβληματική επιχείρηση (είχε ληξιπρόθεσμες οφειλές 22 δισ. δραχμών!) το 1982, όταν κατέθεσε αίτηση να ενταχθεί στον περιβόητο Οργανισμό Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων (ΟΑΕ), ο οποίος ιδρύθηκε το 1983 και ο οποίος κόστισε στον Έλληνα φορολογούμενο έως το 1989 πάνω από … ένα τρις. δραχμές (περίπου τρία δις. ευρώ!) , όπως και οι 30.285 εργαζόμενοι στις 43 προβληματικές ιδιωτικές επιχειρήσεις με ληξιπρόθεσμες οφειλές 158,6 δισ. δραχμών που εντάχθηκαν στον ίδιο οργανισμό ή όπως και οι εργαζόμενοι στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, όχι μόνο δεν απολύθηκαν ή μπήκαν στην ανεργία, αλλά και έπαιρναν υψηλότερες αμοιβές ή έπαιρναν και πρόωρη… πλήρη σύνταξη, όπως με συγκεκριμένα στοιχεία θα αναφέρω σε επόμενο σημείωμα!

-ΑΝ η τροπολογία αυτή ήταν αιφνιδιαστική ή «ξεδιάντροπη» ή «τερατόμορφη» ή «εγκληματική» ή «προσβλητική για τη δικαιοσύνη» ή «κατάπτυστη» ή «απαράδεκτη», όπως τη χαρακτήρισαν με ένα στόμα και μια φωνή οι ειδικοί αγορητές στη Βουλή. Αμ δε! Η τροπολογία αυτή είναι συνέχεια αμέτρητων άλλων μετά το 2020, όταν η εταιρία τέθηκε σε καθεστώς ειδικής διαχείρισης (δηλαδή έχουν περάσει … τέσσερα ολόκληρα χρόνια) για διάφορες παρατάσεις κι άλλες ήπιες παρεμβάσεις, ενώ τα χρέη της μόνο στη ΔΕΗ ξεπερνούν τα 350 εκατ. ευρώ (αν αυτά τα χρωστούσε κάποιος περιπτεράς κατέβαζε τον διακόπτη η ΔΕΗ!).

-ΑΝ για πρώτη φορά στα 55 χρόνια της δημοσιογραφικής πορείας δεν άκουγα αυτά που είπε, επιτέλους, ένας αρμόδιος υπουργός, ο κ. Χρίστος Δήμας, ότι δηλαδή «η κυβέρνηση έχει προβεί σε δέσμη παρεμβάσεων, για την οριστική διευθέτηση των εκκρεμοτήτων που σχετίζονται με τη ΛΑΡΚΟ, με γνώμονα την ανάγκη να σταματήσει η οικονομική αιμορραγία του δημοσίου, η οποία αποτιμάται σε εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ, βαρύνοντας τους φορολογούμενους» και ότι «η δέσμη των παρεμβάσεων αυτών περιλαμβάνει μέτρα μεταβατικής κάλυψης των εργαζομένων, που έχουν εφαρμοστεί και σε άλλες επιχειρήσεις, όπως τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά».

-ΑΝ παρευρισκόταν στη Βουλή ο Κάρολος Μαρξ και θα διερρήγνυε τα ιμάτιά του από αγανάκτηση και θα τραβούσε τα αυτιά τουλάχιστον των «συντρόφων» του «μαρξιστών» ή «σοσιαλιστών» ή «προοδευτικών» ή «δημοκρατικών» αγορητών, ακούγοντας όλα αυτά. Τότε θα επαναλάμβανε ηχηρότερα το ρηθέν του (αλλά σκοπίμως μη λεγόμενον από τους σύγχρονους «μαθητές» του μαρξιστές!) ότι το κόστος της ανάπτυξης του μη παραγωγικού τμήματος του δημόσιου τομέα πληρώνεται από την υπεραξία των παραγωγικών εργατών, που μεταβιβάζεται με τους φόρους στο κράτος με τις γνωστές ολέθριες συνέπειες κυρίως στους παραγωγικώς εργαζόμενους και εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους Έλληνες.

Κομματική οικονομία, αντί της πολιτικής οικονομίας

Έτσι, μολονότι το εύστοχο αυτό ρηθέν επιβεβαιώνεται συνεχώς επί 50 χρόνια από τους φιλέκδικους νόμους της Πολιτικής Οικονομίας, οι «σύντροφοί» του διαχειριστές των εθνικών πόρων, δανείων και κοινοτικών πακέτων μετά το 1974 εφαρμόζουν τη δική τους … «Κομματική Οικονομία». Διότι, Πολιτική Οικονομία μελετά το σύνολο των οικονομικών ενεργειών που αποβλέπουν στην εξυπηρέτηση των αναγκών των ανθρώπων που συμβιώνουν σε μια πολιτεία, δια της παροχής αγαθών, ή παροχής υπηρεσιών με ευθύνη της ίδιας της Πολιτείας, δηλαδή του κράτους. Αντιθέτως, η… «Κομματική Οικονομία» είναι εκείνη που εκδηλώνεται με τον μακροοικονομικό λαϊκισμό που άρχισε κυρίως από το 1980 και συνεχίζεται βελτιούμενος, ενισχυόμενος και δριμύτερος έως σήμερα, όπως προκύπτει και από την παραπάνω συζήτηση στη Βουλή!

Με τον μακροοοικονομομικό λαϊκισμό οι ελληνικές κυβερνήσεις όλων των χρωμάτων και των ιδεολογιών, στην προσπάθειά τους να θέλουν να γίνουν αρεστές σε ορισμένα στρώματα για μια συγκεκριμένη και σύντομη χρονική περίοδο, καταφεύγουν σε καταναλωτικές παροχές χωρίς παράλληλα να εξασφαλίζουν τη χρηματοδότησή τους από τη χρονικώς προηγούμενη ή τουλάχιστον ταυτόχρονη αύξηση των παραγωγικών δραστηριοτήτων. Έτσι, η εκάστοτε κυβέρνηση αναγκάζεται να δανειστεί και, για να αποπληρώσει το χρέος που δημιουργείται, προβαίνει σε αύξηση της φορολογίας σε μελλοντικές χρονικές περιόδους, επιβαρύνοντας τις επερχόμενες γενεές. Υπενθυμίζω ότι μέχρι το 2010 οι Έλληνες θα πλήρωναν τις δόσεις των 10 περίπου δισ. ευρώ ετησίως για το χρέος έως το 2059, στη συνέχεια έγινε έως το 2061 και τώρα έως το 2071 και πάει λέγοντας! Ανάλογα, λοιπόν, με το ποια στρώματα επιβαρύνονται περισσότερο με την εξοικονόμηση των μελλοντικών φορολογικών εσόδων, με σημαντικά διαφορετικές επιπτώσεις στην κατανομή εισοδήματος, τα κίνητρα οικονομικής δραστηριότητας και, τελικά, την αναπτυξιακή διαδικασία…

Να γιατί θα αγανακτούσε ο Μαρξ

Θα με ρωτήσετε γιατί θα αγανακτούσε ο Μαρξ με τις αγορεύσεις βουλευτών υπέρ των εργαζομένων ειδικώς και γενικώς. Σε απάντηση θα παραθέσω μερικά επονείδιστα στατιστικά στοιχεία … άγριας εκμετάλλευσης πολλών ανθρώπων από λίγους ανθρώπους! Για παράδειγμα, η γρήγορη αύξηση της απασχόλησης στον δημόσιο τομέα μετά το 1981 έγινε εις βάρος της απασχόλησης στον ιδιωτικό τομέα (και για τον λόγο αυτόν ήθελαν να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι και όλοι οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα με πολύμηνες και πολυήμερες απεργίες, όπως με αγανάκτηση είχε τονίσει ο τότε «σοσιαλιστής» υπουργός Εργασίας του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελος Γιαννόπουλος).

-Γιατί; Διότι ο μέσος ετήσιος μισθός, χωρίς τις εργοδοτικές εισφορές και παρεπόμενες οφειλές , υπαλλήλων βιομηχανίας το 1986 ήταν 1.185.086 δραχμών, έναντι 2.730.000 δραχμών στην Ολυμπιακή Αεροπορία (δημόσια επιχείρηση και ζημιογόνα!)
-Γιατί; Διότι ο μέσος ετήσιος μισθός εργατών στη βιομηχανία το 1986 ήταν 777.056 δραχμών, έναντι 1.238.400 των εργαζόμενων στην κεντρική δημόσια διοίκηση (δημόσιοι υπάλληλοι).
-Γιατί; Διότι, ο μέσος ετήσιος μισθός των υπαλλήλων του λιανικού εμπορίου (πωλήτριες κλπ) το 1986 ήταν 763.574 δραχμών, έναντι 1.374.142 των τραπεζοϋπαλλήλων (το 80% του τραπεζικού συστήματος ήταν … κρατικό!).
-Γιατί; Διότι ο μέσος μισθός των υπαλλήλων της ΔΕΗ το 1986 ήταν 1.540.000 δραχμών, του ΟΤΕ ήταν 1.380.000 δραχμών και των αστικών συγκοινωνιών ήταν 1.500.000 δραχμών.
-Γιατί; Διότι κάθε εργαζόμενος σε προβληματικές επιχειρήσεις, που εντάχθηκαν μετά το 1983 στον Οργανισμό Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων (μαζί και η ΛΑΡΚΟ το 1987!) στοίχιζε (έως το Σεπτέμβριο του 1989) στον Έλληνα φορολογούμενο 6.000.000 δραχμές το χρόνο, έναντι 2.000.000 δραχμών που στοίχιζε στις άλλες ιδιωτικές επιχειρήσεις ο παραγωγικότερος ίσως εργατοϋπάλληλος!
– Γιατί; Διότι για την κάλυψη του κόστους του ενός τρισ. δραχμών για την «εξυγίανση» των προβληματικών επιχειρήσεων μέσω του περιβόητου Οργανισμού Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων (ΟΑΕ) έπρεπε να επιβαρυνόταν ο κάθε φορολογούμενος με 400.000 δραχμές ή ο κάθε Έλληνας με 100.000 δραχμές!
-Γιατί; Διότι στις 25 Νοεμβρίου 1987, με ανακοίνωσή του ο τότε υπουργός Οικονομικών Δημήτρης Τσοβόλας επιχείρησε να δικαιολογήσει την επιβολή μιας ακόμα έκτακτης εισφοράς στις επιχειρήσεις. «Η κυβέρνηση πιστεύει ότι το κόστος του σταθεροποιητικού προγράμματος για την εξυγίανση της ελληνικής οικονομίας πρέπει να κατανέμεται δίκαια σε όλες τις τάξεις», τόνιζε. Η εισφορά επιβλήθηκε και κατανεμήθηκε δίκαια! Τότε εκτιμήθηκε ότι ολόκληρο το έσοδο που θα εξασφαλιζόταν από την επιβολή της έκτακτης εισφοράς στις επιχειρήσεις το 1988 θα κάλυπτε τις ζημιές μιας μόνο προβληματικής τότε (και νυν και αεί…) επιχείρησης, της ΛΑΡΚΟ!
-Γιατί; Διότι μέχρι το 2019 (ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνησε από το 2015 έως το 2019!) οι φορολογούμενοι είχαν επιβαρυνθεί με το ποσό των έξι περίπου δις. ευρώ, ενώ το 2020 είχε ληξιπρόθεμες οφειλές περίπου 500 εκατ. ευρώ, πέρα από τις παραπάνω παράνομες κρατικές ενισχύσεις ύψους 135,8 εκατ. ευρώ και τα πρόστιμα στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή!
-Γιατί; Διότι οι περισσότερες δημόσιες επιχειρήσεις και οργανισμοί και η ΛΑΡΚΟ μετά το 1982, ήταν ζημιογόνες, είχαν ελλείμματα, τα οποία καλύπτονταν, όπως και τώρα, από έσοδα που αντλούνται από το προϊόν της κοινωνίας που παρήγαγε κάποιος άλλος! Αυτό σημαίνει ότι για τους παραγωγικούς εργαζόμενους, κάθε αύξηση της φορολογίας για τη χρηματοδότηση του μη παραγωγικού τμήματος του δημόσιου τομέα τουλάχιστον μακροχρόνια και σε συνθήκες στασιμότητας, σημαίνει μείωση του πραγματικού διαθέσιμου εισοδήματος. Και (για να υπενθυμίσω στους … «μαρξιστές» πάλι τον Μάρξ) σημειώνω ότι οι υψηλότερες αμοιβές δεν αποτελούν κατάκτηση ή πρόσθετη παροχή για αυξημένη παραγωγικότητα, αλλά προνόμια των εργαζομένων αυτών που στηρίζονται στη μείωση του πραγματικού εισοδήματος των άλλων εργαζομένων και, κυρίως, της παραγωγικής εργασίας, αφού οι προνομιακές αμοιβές τους προέρχονται από την υπόλοιπη εργατική τάξη!

Ω, Μαρξ, τί θα΄βλεπες, αν ζούσες, τί κάνουν oι… «σύντροφοί» σου!
Υπάρχουν ακόμα χειρότερα σε αριθμούς. Ες αύριο τα… σπουδαιότερα…