Κεντροδεξιά και Κεντροαριστερά: Δύο μεγαλοπρεπείς “φούσκες”…

Το βασικό μάθημα από την οικονομική κρίση της χώρας, είναι ότι τα εισοδήματα της μεσαίας τάξης είναι πυλώνας για μια βιώσιμη ανάπτυξη. Αυτό ασφαλώς και είναι διαμετρικά αντίθετο από αυτό που εφαρμόζει η κυβέρνηση: την εξαφάνιση της μεσαίας τάξης. Φυσικά, η μεσαία τάξη δεν συνδέεται μόνο με τη δημιουργία της ζήτησης. Ο σημαντικός ρόλος της μεσαίας τάξης επεκτείνεται τόσο στους καταναλωτές, όσο και στους παραγωγούς, αποδεικνύοντας ότι η μεσαία τάξη βρίσκεται στον πυρήνα της οικονομίας.

Ευφράνθηκα, ως «η διψώσα έρημος», όπως έλεγε ο προφήτης Ησαίας, αλλά για ορθό λόγο και αλήθεια σήμερα, από την ανάγνωση του κειμένου του δρα του Πανεπιστημίου Γενεύης, εκπαιδευτικού, συγγραφέα, αρθρογράφου και πολέμιου κομματικών παπαγάλων Μελέτη Μελετόπουλου, το οποίο αναρτήθηκε στo SLpress.gr στις 4 Ιουλίου υπό τον τίτλο “Μία απάντηση στον Παπαχελά για τους “εσωκομματικούς καυγάδες”(!) της ΝΔ”.

Επειδή στο υπέροχο αυτό άρθρο ο κ. Μελετόπουλος αναφέρθηκε και στους “κεντρώους” με «την πραγματική έννοια του όρου, όχι δηλαδή με την έννοια των οπαδών της πολυπολιτισμικότητας», όπως εύστοχα επισημαίνει, ας μού επιτρέψει να παραθέσω ή, καλύτερα, να  προσθέσω και την ταπεινή μου άποψη για τον τάλανα αυτόν πολιτικο-κομματικό όρο, τον οποίο αλλιώς διδάχθηκα πριν από 60 χρόνια στα πανεπιστημιακά μαθήματα τα οποία, δυστυχώς, όχι μόνο δεν έχουν αποτρέψει παθήματα, αλλά συνεχίζονται με τη μορφή πια “Κατάρας” στην ελληνική οικονομία και κοινωνία μετά το 1980, όπως με συγκεκριμένα στοιχεία επισημαίνω στο υπό έκδοση ομότιτλο βιβλίο μου.

Με απογοήτευση διαπιστώνω ότι δεν έγινε βασικό μάθημα και η τελευταία και συνεχιζόμενη οικονομική κρίση, καθώς τα εισοδήματα της μεσαίας τάξης λεηλατούνται (στο όνομα εκατομμυρίων “ευάλωτων” που το λένε μάλιστα με υπερηφάνεια κι όχι με ντροπή!), μολονότι  είναι πυλώνας για βιώσιμη ανάπτυξη και πυρήνας της οικονομίας με σημαντικό ρόλο ως καταναλωτές και παραγωγοί.

Με απογοήτευση διαπιστώνω ότι η πολυετής “Κατάρα” κορυφώνεται από την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Εκδηλώθηκε από το 1980 με το μακροοικονομικό λαϊκισμό (παροχές στη σημερινή γενιά που επιβαρύνουν τις επόμενες γενιές με κρίσεις και τοκοχρεολύσια έως το 2071!) και κορυφώθηκε με την άφρονα διαχείριση των κοινοτικών πακέτων μετά κυρίως το 1981 και των θεσμών (41%!). Όλα αυτά έγιναν με την εξαφάνιση της μεσαίας τάξης από τους συνεχείς ασφυκτικούς εναγκαλισμούς όλων σχεδόν των κυβερνήσεων και αντιπολιτεύσεων με χείρες δε χωμένες στον κρατικό προϋπολογισμό για λαϊκισμούς και ψηφοθηρία. Έτσι όπως έκανε και ο Περικλής, όπως αναφέρω στο νέο βιβλίο μου (“Δημογραφικό, 2081: Ελλάς χωρίς Έλληνες”)!

Στον ελληνικό πολιτικό-κομματικό λόγο –πάντοτε αλλά ιδιαίτερα σήμερα– κυριαρχούν δύο σύνθετες λέξεις, με αντιφατική σημασία στην ελληνική γλώσσα και προκλητικά αντίθετες προς τις θεωρίες του Αριστοτέλη και του Μάρξ! Πρόκειται για τις σύνθετες λέξεις “Κεντροδεξιά” και “Κεντροαριστερά, με τη σημασία “μαζί μεσαία και δεξιά τάξη” και “μαζί μεσαία και αριστερά τάξη”, με μιαν εικόνα να παρουσιάζει έναν άφρονα να πατά σε δύο βάρκες και τελικά να ξεγοφιάζεται!

Η απάντηση του Αριστοτέλη

Τι έγινε λοιπόν; Την απάντηση έχει δώσει ο Αριστοτέλης. Τα δύο άκρα, όπως χαρακτηρίζει ο Αριστοτέλης τις εκατέρωθεν της “μεσότητας” τάξεις, εμφανίζονται να ανταγωνίζονται και διαγκωνίζονται  για να την προσελκύσουν, μολονότι ιδεολογικά είναι εχθρικά! Η επισήμανση αυτή επιβεβαιώνεται από τη διαπίστωση ότι, παρά την “αγάπη” τους προς τη μεσαία τάξη, τα άκρα την λεηλατούν και αποδυναμώνουν όταν καταλαμβάνουν την εξουσία.

Στην Ελλάδα η οικονομική ανισότητα τσακίζει, η ακρίβεια πάει σύννεφο, η φορολογία στραγγίζει τους οικογενειακούς προϋπολογισμούς, η ανεργία κυριαρχεί, η αδικία θριαμβεύει, το κράτος δικαίου έχει γίνει βούκινο και κυρίως η κοινωνική-οικονομική ανέλιξη φαντάζει ουτοπία για τους αδύναμους, μολονότι κατά κανόνα είναι εκείνοι που έχουν όρεξη για δουλειά, για επιδόσεις, για προσφορά, κι ανήκουν κυρίως στην εξοντωμένη μεσαία τάξη.

Αυτή η διαπίστωση δεν είναι δική μου. Είναι του ΟΟΣΑ, ο οποίος σε έκθεσή του επισημαίνει ότι για να ανέλθει κάποιος που γεννιέται στην Ελλάδα σε μια οικογένεια χαμηλού εισοδήματος, θα χρειαστεί περίπου τέσσερις γενιές για να πλησιάσει το μέσο εισόδημα! Εννοείται ότι σήμερα ένας νέος  σε ηλικία Έλλην, που δεν έχει προσκολληθεί σε κάποιο κόμμα, δεν έχει διοριστεί με ρουσφέτι, δεν έχει τα μέσα να σπουδάσει ή δεν του δίνεται η ευκαιρία να δείξει τις  ικανότητές του και να έχει ανάλογα έσοδα, θα χρειαστεί όχι τέσσερις, αλλά 14 γενιές!

Ποιος νέος χαμηλού εισοδήματος με όρεξη για δουλειά, χωρίς διασυνδέσεις και γνωριμίες ή “μπάρμπα στην Κορώνη” μπορεί να αγοράσει δικό του σπίτι; Η “μεσαία τάξη” αποτελείται από πολίτες που δεν βρίσκονται ούτε στην κορυφή ούτε στο κατώτατο επίπεδο των κοινωνιών εισοδηματικά, που είναι απόφοιτοι τουλάχιστον της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και που κατέχουν είτε ακίνητη περιουσία είτε διαρκή αγαθά ή έχουν δική τους επιχείρηση. Μιλάμε για νοικοκυραίους, που θέλουν να κάνουν επενδύσεις, να προσφέρουν στην κοινωνία, που θέλουν σύγκλιση με την Ευρώπη σε κράτος δικαίου, οικονομική ισότητα, κοινωνικό κράτος (η Ελλάδα έχει καταδικαστεί από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο!). Δεν θέλουν γάμο ομοφυλοφίλων (δεν επέβαλε η ΕΕ), δεν είναι εθνομηδενιστές, αποδομητές θεσμών και ηθών…

“Η μεσαία τάξη είναι εμπόδιο στην ταξική πάλη”!

Το εύλογο ερώτημα που προκύπτει είναι: γιατί καταστρέφουν τη μεσαία τάξη εκείνοι που εμφανίζονται τάχα προστάτες της, δηλαδή οι εκάστοτε κυβερνήσεις  και αντιπολιτεύσεις; Για τον Μαρξ, η μεσαία τάξη είναι αντιδραστική, όπως γράφει στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο: «Οι μεσαίες τάξεις, ο μικρός βιομήχανος, ο μικρέμπορας, o βιοτέχνης, ο αγρότης, όλοι αυτοί πολεμούν την αστική τάξη για να διατηρήσουν την ύπαρξή τους σαν μεσαίες τάξεις και να σωθούν απ’ τον αφανισμό. Δεν είναι λοιπόν επαναστατικές αλλά συντηρητικές. Κάτι παραπάνω, είναι αντιδραστικές, γιατί ζητούν να στρέψουν προς τα πίσω τον τροχό της ιστορίας».

Στο ίδιο Μανιφέστο αναφέρεται ότι «οι πρώην μεσαίες τάξεις, οι μικροί βιομήχανοι, έμποροι και εισοδηματίες, οι βιοτέχνες και αγρότες, όλες αυτές οι τάξεις κατρακυλούν στο προλεταριάτο, από τη μια γιατί το μικρό τους κεφάλαιο δεν φτάνει για την επιχείρηση της μεγάλης βιομηχανίας και υποκύπτει στον συναγωνισμό με τους μεγαλύτερους καπιταλιστές, κι από την άλλη, γιατί νέοι τρόποι παραγωγής υποβιβάζουν τη σημασία της επαγγελματικής τους δεξιοτεχνίας… Έτσι το προλεταριάτο στρατολογείται από όλες τις τάξεις του πληθυσμού»!

Αυτό γίνεται στη χώρα μας, δηλαδή προλεταριοποίηση της μεσαίας τάξης. Η εξοντωτική κυρίως έμμεση φορολογία, ανεργία, φτώχεια κλπ δίνουν την εντύπωση ότι η “φιλελεύθερη” ή “κεντροδεξιά” κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι μαρξιστική! Διότι, επιδιώκεται η προλεταριοποίηση της βυθισμένης σε χρέη, αεργία, ακρίβεια κλπ μεσαίας τάξης. Και μετά η “πονόψυχη” κυβέρνηση ανακοινώνει επιδόματα!

Τα δύο άκρα εξοντώνουν τη μεσαία τάξη

Αυτή την επιδίωξη της Δεξιάς την έχει παρουσιάσει εναργέστατα ο Αριστοτέλης, ο οποίος, επισημαίνει ότι η μεσαία τάξη είναι προϋπόθεση επιβίωσης της δημοκρατίας, διότι οι πλούσιοι επιδιώκουν την εγκαθίδρυση ολιγαρχίας, ενώ οι φτωχοί ρέπουν προς την οχλοκρατία. Συγκεκριμένα, στα “Πολιτικά” (Β΄ Τόμος), μας διδάσκει για τη “μεσότητα” (μεσαία τάξη) και τα βλαβερά δύο άκρα: «Κάθε πόλη γενικά αποτελείται από τρία μέρη, από τους πολύ εύπορους, από τους πολύ άπορους και από τους τρίτους που βρίσκονται στη μέση αυτών των δύο.

»Καθώς, λοιπόν, κατά κοινή ομολογία το μέτριο και το μέσο είναι το άριστο, γίνεται φανερό ότι από όλα τα δώρα της τύχης η μέση ιδιοκτησία είναι η καλύτερη. Διότι οι πρώτοι γίνονται αλαζόνες και μεγαλοαπατεώνες μάλλον και οι δεύτεροι κακοποιοί και μικροαπατεώνες κυρίως. Έτσι άλλα αδικήματα οφείλονται στην αλαζονεία και άλλα στην κακοήθεια. Άρα γίνεται φανερό ότι η πολιτική κοινωνία που αποτελείται από πολίτες της μεσαίας τάξης είναι άριστη, και ενδέχεται να έχουν σωστό πολιτικό βίο οι πόλεις, όπου η μεσαία τάξη είναι μεγάλη και ισχυρότερη, μάλιστα σε σχέση με τις δύο άλλες ή τουλάχιστον με μία από τις δύο. Διότι, με συμμαχία με αυτή επιτυγχάνεται η ισορροπία των δυνάμεων και εμποδίζεται η εμφάνιση ακροτήτων στον πολιτικό βίο. Είναι σαφές ότι το πολίτευμα της μεσότητας είναι άριστο, διότι είναι το μόνο αστασίαστο πολίτευμα, αφού ελάχιστα φαινόμενα επαναστάσεων κι αντιπαλότητας των πολιτών παρατηρούνται εκεί, όπου η μεσαία τάξη είναι μεγάλη».