“Ανεξιχνίαστοι Φόνοι”: Μια αποτυχημένη αντιγραφή του “Zodiac”

Οι “Ανεξιχνίαστοι Φόνοι” είναι μια ταινία με 6 παραγωγούς και 5 σεναριογράφους, ένα γενικότροπο “εμπνευσμένο από αληθινή ιστορία” και μια αφιέρωση στις οικογένειες των θυμάτων -στοιχεία που ομολογουμένως προδιαθέτουν για κάποια σημασία σε όσα παρακολουθούμε. Στην πραγματικότητα όμως αυτό που έχουμε είναι μια ανούσια και ασταμάτητη προσπάθεια ανύψωσης μιας μέτριας τηλεταινίας σε κάτι που να δικαιολογεί την κυκλοφορία της σε κινηματογραφικές αίθουσες.

Πριν δυο δεκαετίες, ανακαλύφθηκαν στην περιοχή του Νιου Μέξικο της Αμερικής 11 θαμμένοι σκελετοί, μια σειρά εγκλημάτων που αποδόθηκαν σε έναν άγνωστο κατά συρροή δολοφόνο που πήρε την ονομασία “συλλέκτης οστών”. Εκεί σταματούν και οι όποιες ομοιότητες με την “αληθινή ιστορία”, και καθώς πρέπει να βγει και μια πλοκή, παρακολουθούμε τη διαδικασία μιας αστυνομικής έρευνας διόλου συναρπαστικής στην παρουσίασή της. Στο πλάι των δύο αστυνόμων βρίσκεται ο Mel Gibson ως ειδικός του FBI, όπου για κάποιον λόγο η ταινία προσπαθεί να μας πείσει ότι πρόκειται για έναν αντισυμβατικό χαρακτήρα, ενώ στην πραγματικότητα βρίσκεται απλώς πολλά χρόνια στο κουρμπέτι και έχει μια πιο χαλαρή διάθεση -και περισσότερο μυαλό- σε σχέση με τους σφιγμένους συνεργάτες του.

Η αναζήτηση ενός δολοφόνου μπορεί να πάρει πολλά μονοπάτια και υπό το σωστό πρίσμα να δώσει αριστουργήματα -βλέπε το “Zodiac” του David Fincher. Επειδή όμως εδώ δεν έχουμε Fincher, αλλά κάποιον Asif Akbar με προϋπηρεσία σε αποτυχημένα b-movies, όλες κι όλες οι ιδέες του σεναρίου είναι κάποιοι αντιπερισπασμοί για να διατηρούν το ενδιαφέρον. Ο μεγαλύτερος είναι ο ίδιος ο Mel Gibson, που κάθε τόσο τον βλέπουμε και τον ακούμε σε voice-over να λέει βαθυστόχαστα κλισέ περί αστυνομικής έρευνας και προσωπικής ευθύνης. Άλλοι αντιπερισπασμοί είναι οι εναλλαγές των υποειδών, με την αστυνομική έρευνα να δίνει τη θέση της σε ένα whodunnit, που με τη σειρά του δίνει τη θέση του σε παρελθοντικά ψυχογραφήματα βάθους μεσημεριανής τηλεόρασης.

Είναι όμως όλα τόσο χάλια σε αυτή τη μετρίων απαιτήσεων ταινία; Όχι και τόσο. Ο Akbar προσπαθεί να τονώσει τα αδύναμα σημεία της ταινίας του (βλέπε το μεγαλύτερο κομμάτι της) με κάποιες δόσεις σασπένς και τη δημιουργία ενός λαβύρινθου προθέσεων που ομολογώ πως παρέσυρε την περιέργειά μου, επειδή όμως δεν μπορούσε να καταλάβω τι ακριβώς παρακολουθούσα. Δηλώνω λοιπόν πως ο Akbar κατάφερε να με εξαπατήσει πλήρως, αφού η σκηνοθετική του συμβολή περιορίζεται στο να χρησιμοποιήσει κάθε δυνατό τρόπο ώστε να σου αποσπάσει το ενδιαφέρον σε μια δημιουργία χωρίς υπόβαθρο και σαφήνεια. Αυτό επιβεβαιώνεται με το φινάλε, οπού ενώ βλέπουμε μια έντονη περιπλοκή στα συμβάντα… πέφτουν οι τίτλοι τέλους, προσφέροντας μια πληροφορία πολύ σημαντική για το ιστορικό της υπόθεσης, τελείως ανούσια όμως για τον τρόπο με τον οποίο παρακολουθούμε αυτή την ιστορία εδώ και μιάμιση ώρα.

Κοινώς, οποιοδήποτε επεισόδιο από την πιο μέτρια αστυνομική σειρά επιλέξετε να δείτε στο σπίτι σίγουρα θα έχει περισσότερο ενδιαφέρον από αυτή την ταινία . Κυρίως γιατί εκεί ξέρεις από πριν ποια είναι η γραμμή του στιλ που ακολουθεί η σειρά. Ή μάλλον, επειδή υπάρχει μια γραμμή.

 

Βαθμολογία:

Σκηνοθεσία: Asif Akbar

Σενάριο: Asif Akbar, Hank Byrd, Vincent E. McDaniel, Koji Steven Sakai

Πρωταγωνιστούν: Mel Gibson, Brian Van Holt, 50 Cent, Nora Zehetner, Michael Sirow, Gabrielle Haugh, Spice William-Crosby, Weston Cag

 

 

---

 

Σε συνεργασία με το filmy.gr