Τι ακύρωσε η συμμαχία Μελανσόν-Μακρόν – Μια άλλη ανάγνωση των εκλογών

Στους ίδιους πάνω κάτω τόνους είχαμε ακούσει βέβαια και από τον Μητσοτάκη το αντίθετο, ότι δηλαδή “η πλειοψηφία είναι τυραννική” – άγνωστο τι ακριβώς ήθελε να πει σε έναν κόσμο όπου οι μειοψηφίες, ως δρώσες μειονότητες, έχουν γίνει οι μόνες αναγνωρισμένες πολιτικά ορθές πλειοψηφίες! Δεν βαριέσαι! Στο πεδίο της μιντιακής μπουρδολογίας anything goes. Με άλλα λόγια: τα μέσα χειραγώγησης του “κεντρώου”, φιλελεύθερου μεσαίου κοινωνικού χώρου αγίασαν τον ιερό κοινό σκοπό: η συμμαχία Μακρόν-Μελανσόν (ο άπατρις, μακιαβελικός Μακρόν, παρέα με την μελαγχολικο-μελανσονική “Αριστερά”) χωρίς θερμούς αμοιβαίους πολιτικά εναγκαλισμούς, έβαλαν την ρεπουμπλικάνικη βούληση του “χοντρού γαλλικού λαού” στο καλπονοθευμένο χρονοντούλαπο.

Ό,τι έχει απομείνει από το ανεξάρτητο ιστορικό γαλλικό έθνος και το κοινωνικό του κράτος, μάλλον σε λίγο θα πάει περίπατο “αλά αμερικάνικα”. Βέβαια, αν η Λεπέν και το στενό της περιβάλλον δεν είχαν αποδειχτεί τόσο πολιτικά ανεπαρκείς, ίσως, περιμένοντας τις προεδρικές του 2027, θα έπρεπε να χαίρονται: γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος, εξάλλου. Μόνο που για να γελάσει ο τελευταίος, πρέπει να υπάρχει ακόμα κάτι αστείο. Και για το γαλλικό λαό ως το 2027, τίποτα αστείο δεν φαίνεται δυστυχώς στον ορίζοντα.

Ανάγνωση των γαλλικών εκλογών

Τι έγινε λοιπόν στη Γαλλία στην τελευταία εκλογική αναμέτρηση; Τα πράγματα για όσους δεν έχουν ακόμα χάσει τις κριτικές τους δυνατότητες είναι μάλλον σαφή:

Πρώτον. Με τη βοήθεια της σοσιαλκοσμοπολίτικης, ευρωπαϊκής και μάλλον φιλονατοϊκής “Αριστεράς” της παρέας Μελανσόν, η σκληρή (νεο)φιλελεύθερη μακρονική πτέρυγα της εξουσίας απομάκρυνε την “λαϊκίστικη Ακροδεξιά” της Λεπέν από το όραμα να κατακτήσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία εντός του 2024. Κατά συνέπεια, οι γαλλικές ελίτ, με την άτυπη συμμαχία Μακρόν-Μελανσόν, πέτυχαν να εντάξουν στο μπλοκ των ελίτ ένα μεγάλο τμήμα των μικροαστικών και μεσοαστικών στρωμάτων. Όλων των αναλογιών τηρουμένων και πέραν της καλπονοθείας, πρόκειται για ένα φαινόμενο κοινωνιοπολιτικών συμπράξεων, ιστορικά γνωστό από την άνοδο του ευρωπαϊκού φασισμού την περίοδο του Μεσοπολέμου.

Δεύτερον. Τα πραγματικά λαϊκά στρώματα της γαλλικής κοινωνίας, δηλαδή τα εργατικά και φτωχά μικροαστικά στρώματα που αποτελούν την καρδιά του λαϊκού μπλοκ που εκφράζει κυρίως η παράταξη της Λεπέν, για άλλη μια φορά ηττήθηκαν πολιτικά από την μακρον-μελανσονική πολιτική συσπείρωση. Γι’ αυτήν την πολιτική ήττα ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό όχι μόνο το εκλογικό σύστημα, αλλά και η ίδια η ηγεσία της λεπενικής παράταξης. Στο β’ ιδίως γύρο επέλεξε μια πολιτικά και κοινωνικά διχαστική, σκληρά αντιαριστερή ρητορική αντιπαράθεση με τον Μελανσόν.

Επιβεβαίωσε έτσι τη νεοταξίτικη προπαγάνδα περί της αυτόματης σύνδεσης του λαϊκισμού με τις ιδεολογίες της παραδοσιακής Ακροδεξιάς. Έριξε νερό στο μύλο της πολιτικής ορθότητας, οδηγώντας ένα σημαντικό τμήμα αριστερόστροφων ψηφοφόρων –με τους οποίους είχε αναπτύξει μία κάποια σχέση– στον Μελανσόν. Επιβεβαίωσε τους φόβους, τους ενδοιασμούς και τα αγοραία “αντιφασιστικά” ιδεολογικά σύνδρομα ενός ταυτοτικά προοδευτικού κοινωνικού σώματος που συμπλέει ιδεολογικά και συμπορεύεται πολιτικά με τις “προοδευτικές και μεταδημοκρατικές αντιλήψεις”. Για να συσπειρώσει με δεξιόστροφους τόνους την εκλογική της βάση, η Λεπέν έκανε δώρο στον Μελανσόν και κατά προέκταση στον Μακρόν, ένα μεγάλο τμήμα προοδευτικών ψηφοφόρων!

Η συμμαχία Μακρόν-Μελανσόν

Προφανώς, ο “Γάλλος Τσίπρας” δεν θα μπορέσει να κυβερνήσει ανεξάρτητα από τον δηλωμένο, δήθεν πολιτικό του αντίπαλο (Μακρόν). Κατά πάσα πιθανότητα, “για να κλείσει οριστικά το δρόμο στην λεπενική Ακροδεξιά”, θα αναγκαστεί “σε επώδυνους συμβιβασμούς και συμπράξεις”, όχι βέβαια με την Λεπέν, αλλά με διάφορα φερέφωνα και τεχνοκρατικά υποκατάστατα του μακρονικού καθεστώτος. Η Λεπέν πρόλαβε και από την πλευρά της να κλείσει τον δρόμο στη συγκρότηση ενός πραγματικά αντι-(νεο)φιλελεύθερου δημοκρατικού λαϊκού πολιτικού μετώπου με τις κοινωνικές δυνάμεις που συσπειρώθηκαν τελικά γύρω από τον Μελανσόν.

Τα λιγότερο προνομιούχα, φτωχά στρώματα του γαλλικού λαού, τα πιο οικονομικά και κοινωνικά ευάλωτα τμήματα του πληθυσμού που κινδυνεύουν άμεσα από την οικονομική εξαθλίωση και την κοινωνική ισοπέδωση, μαζί με τα ήθη, τα έθιμα, τις κοινές παραδόσεις τους, τις συνεκτικές μορφές καθημερινής αλληλεγγύης που έχουν απομείνει σε επίπεδο δουλειάς ή γειτονιάς, την ίδια ίσως τη λαϊκή γαλλική γλώσσα τους, θα βρεθούν για άλλη μια φορά στην απόγνωση του περιθωρίου. Η βούλησή τους θα στιγματιστεί από τους καθεστωτικούς προπαγανδιστές σαν πολιτικά επικίνδυνη!

Οι “ιεραπόστολοι” της διεθνοποίησης του καπιταλισμού, χέρι-χέρι με την “Αριστερά” (συμμαχία Μακρόν-Μελανσόν ) θα βρουν μια ακόμα ευκαιρία να στιγματίσουν κάθε μορφή συντηρητισμού σαν “φύσει αντιδραστική”. Θα προτείνουν να κάνουμε τα πάντα για να “αλλάξουμε τον λαό”, ή τουλάχιστον να αλλάξουμε λαό, να τον μετασχηματίσουμε σε εξατομικευμένο πλήθος νομικά δικαιωματούχων, ταυτοτικά διαφορετικών μεταξύ τους, εν δυνάμει “ούτε καν δούλων”.

Πού πήγε η υπεράσπιση των αδυνάμων;

Ποιοι είναι λοιπόν αυτοί οι εν δυνάμει ψηφοφόροι του πατριωτικού-κοινωνικού τόξου που όλα τα φερέφωνα του καθεστώτος ταξινομούν αυτομάτως στην αντιδραστική λαϊκίστικη “Ακροδεξιά”; Προφανώς, όχι μόνο κάποια εντελώς απροσδιόριστα λαϊκά στρώματα που δεν διαθέτουν ακαδημαϊκούς τίτλους σπουδών, ή που λόγω των χαμηλών εισοδημάτων τους και της οικονομικής κρίσης συγκαταλέγονται ταυτόχρονα στους ανεπαρκώς μορφωμένους και νεόπτωχους των σημερινών δυτικών κοινωνιών. Διότι σε μια τέτοια ετερογενή μάζα ανθρώπων εντάσσονται βέβαια πολλοί διόλου αμόρφωτοι συνταξιούχοι, πολλοί διπλωματούχοι άεργοι, που ζουν με χαρτζιλίκια και επιδόματα διαφόρων τύπων και πολλοί νέοι ευκαιριακά εργαζόμενοι σε καθεστώς εργασιακής ανασφάλειας.

Σε μια σύνθετη κοινωνία και σε μια τόσο ασαφή κατηγορία πολιτών, οι εργαζόμενοι, διπλωματούχοι ή μη (υπάλληλοι ή εργατικό δυναμικό σε διάφορους τομείς της παραγωγής, βιοτέχνες, αγρότες, αυτοαπασχολούμενοι σε διάφορους τομείς της παροχής υπηρεσιών), καθίστανται εύκολα μια εικονική μειοψηφία. Ούτε βέβαια ο τόπος κατοικίας ή η γειτονιά δεν μπορούν να αποτελέσουν ένα ασφαλές καταφύγιο, ούτε κατά προέκταση ένα κοινωνιολογικά ασφαλές κριτήριο ταξινόμησης του εκλογικού σώματος. Δηλαδή μια γεωγραφικής φύσης βάση για τη διάκριση της Δεξιάς από την Αριστερά (της Καισαριανής από το Κολωνάκι, όπως συνέβαινε ακόμα μέχρι πριν λίγες δεκαετίες στην Ελλάδα) ή του χωριού από τα μεγάλα αστικά κέντρα.

Άλλωστε, πολλοί εργαζόμενοι των μεγάλων πόλεων κινούνται, εργάζονται, διασκεδάζουν με τρόπο υπερτοπικό. Συχνά μάλιστα μετακομίζουν, εγκαταλείποντας τις παραδοσιακές λαϊκές γειτονιές τους, ιδίως αν έχουν τα μέσα, για να αποφύγουν τις συνέπειες των μεταναστευτικών ροών σε αυτές τις γειτονιές, κυρίως στο πεδίο της τοπικής σχολικής φοίτησης. Μέσα από διαφορετικές οπτικές γωνίες και ανάλογα με τις προτεραιότητες που το κάθε επιμέρους κοινωνικό στρώμα θεωρεί κεντρικές, σχεδόν το σύνολο αυτής της κοινωνιολογικά ετερόκλητης μάζας πολιτών αντιλαμβάνεται την πολύμορφη παρακμή και τα κοινωνιοπολιτικά αδιέξοδα των σημερινών κοινωνιών.

Η ψευδεπίγραφη ανθρωπιστική ηθικολογία

Καμία κλασσική σοσιαλδημοκρατική υπόσχεση βελτίωσης των δημοσίων υπηρεσιών στους τομείς της υγείας, της παιδείας, της δημόσιας ασφάλειας, της δικαιοσύνης ή των συγκοινωνιών δεν μπορεί πλέον να επαναφέρει στην Αριστερά αυτούς τους απογοητευμένους ψηφοφόρους. Αυτούς που χωρίς να είναι αδιάφοροι για τα κοινά, επιλέγουν συχνά να απέχουν μαζικά από τις εκλογές. Αυτούς που η δήθεν Αριστερά, με την απίστευτη εθελοτυφλία της, τον ψευδοταξικό αντιπατριωτισμό της και την προσχηματικά προοδευτική ρητορική της, έχει απομακρύνει οριστικά από τους κόλπους της.

Η ψευδεπίγραφη ανθρωπιστική ηθικολογία της ανεκδιήγητης Αριστεράς έχει συμβάλλει μάλιστα στην μεταφορά της ανυπακοής, της κριτικής, του γέλιου ή της σάτιρας που παραδοσιακά συνόδευαν τον προοδευτικό χώρο, προς τα “δεξιά”, δηλαδή προς την κοινή λογική του δημοκρατικώς σκεπτόμενου πατριωτικού χώρου. Πράγματι, με τη βοήθεια της εναλλακτικής “καλής παγκοσμιοποίησης” και των πολιτικών “κοινωνιών χωρίς σύνορα”, ο πρώην διεθνισμός γλίστρησε στον κοσμοπολίτικο ανεθνισμό και στον εθνομηδενισμό, που είναι το υπόβαθρο της συμμαχίας Μακρόν-Μελανσόν. Ο νεοφεμινισμός κατάντησε συνώνυμος με την πουριτανική, υστερική σχεδόν απέχθεια όχι μόνο για το αντρικό φύλο, αλλά και για οποιαδήποτε εκδήλωση φλερτ στο όνομα του “αντιπατριαρχισμού”!

Ο αντιρατσισμός μεταλλάχθηκε σε σχιζοφρενική οικειοφοβία και σε ταυτοτικό μαζοχισμό αυτομαστιγώματος. Η υπεράσπιση των καταπιεσμένων πήρε το πρόσωπο του ασύδοτου δικαιωματισμού και της απεριόριστης επιτρεπτικότητας, αναδεικνύοντας στο επίπεδο της πολιτικής επικαιρότητας όλες τις ταυτοτικές διεκδικήσεις των εξατομικευμένων δικαιωματούχων (ΛΟΑΤΚΙ και woke). Φαίνεται έτσι να αναπτύσσεται στα λαϊκά στρώματα όλου του Δυτικού Κόσμου μια συντηρητική ευαισθησία πολύ πιο αντιεξουσιαστική όλων των αναρχοφιλελεύθερων ριζοσπαστισμών. Μια τάση αναζήτησης, ενός μέτρου, ενός ορίου, μια τάση αντίθεσης στην ύβρη του μετανεωτερίζοντος αποδομισμού. Αυτοί ακριβώς αυτοί οι άνθρωποι, αυτά τα κοινωνικά στρώματα, ηττήθηκαν στις εκλογές στη Γαλλία από τη συμμαχία Μακρόν-Μελανσόν.