Η επίθεση των αρχουσών ελίτ στη δυτική δημοκρατία και η απόπειρα κατά Τραμπ

Η απόπειρα δολοφονίας ήταν απλά η κορύφωση μιας προσπάθειας πολιτικής εξόντωση του Τραμπ, η οποία άγγιζε ήδη πριν από χθες τα όρια της συνταγματικής εκτροπής και από χθες έχει εισέλθει σε πρωτοφανή επίπεδα. Η προσπάθεια αυτή, φυσικής πλέον και όχι μόνο πολιτικής, εξόντωσης του Αμερικανού πρώην προέδρου, αποτελεί μέρος μιας ευρύτερης εκστρατείας αποδόμησης του πιο θεμελιώδους στοιχείου της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας που βρίσκεται εν εξελίξει εδώ και μερικά χρόνια στον Δυτικό Κόσμο. Και το στοιχείο αυτό που έχει τεθεί στο στόχαστρο είναι αυτό της λαϊκής εντολής.

Όπως λέει και το όνομά της, στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία υποτίθεται ότι οι πολιτικές ηγεσίες αντιπροσωπεύουν το πλειοψηφικό κομμάτι των πολιτών. Άρα, η αρχή της πλειοψηφίας θεωρείται θεμέλιο της δημοκρατίας. Επίσης, θεωρείται δεδομένο πως ο κάθε πολίτης ξεχωριστά και οι πολίτες εν συνόλω, που συνιστούν το εκλογικό σώμα, μπορούν να επιλέξουν αδέσμευτα και ελεύθερα το ποιος θέλουν να τους αντιπροσωπεύσει στο κοινοβούλιο, στην προεδρία της χώρας κλπ, ανάλογα με το πολιτειακό και πολιτικό σύστημα κάθε χώρας.

Οι πολίτες, ο λαός, θεωρείται ότι είναι ο απόλυτος κυρίαρχος και πάνω στις επιλογές των πολιτών εδράζεται η εξουσία των κυβερνώντων. Ο λαός, υποτίθεται ότι, είναι ο πολιτικός κυρίαρχος και οι κυβερνώντες αυτοί που τον εκφράζουν, ανάλογα βέβαια και με τους κανόνες με τους οποίους διεξάγονται οι εκλογές και προκύπτει ο νικητής σε κάθε χώρα. Γενικώς όμως, θεωρείται πως η εξουσία πηγάζει από τον λαό, υπηρετεί τον λαό, νομιμοποιείται από τον λαό και ο πολιτικός χάρτης διαμορφώνεται από τον λαό και μόνο από τον λαό. Το δε δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι όλων των πολιτών θεωρείται συνακόλουθα αυτονόητο και αναντίρρητο στοιχείο του δημοκρατικού πολιτεύματος.

Τα τελευταία χρόνια, ωστόσο, η σχέση αυτή έχει αντιστραφεί πλήρως στον Δυτικό Κόσμο. Ξεκινήσαμε με τα αφηγήματα περί «τυραννίας των πλειοψηφιών», η οποία δεν επέτρεπε σε διάφορες μειοψηφίες να επιβάλουν τις πολιτικές και κοινωνικές ατζέντες τους. Άρα, το βασικό θεμέλιο της δημοκρατίας, δηλαδή η αρχή της πλειοψηφίας, απαξιώθηκε ή ακόμη και δαιμονοποιήθηκε.

Πώς φτάσαμε στην απόπειρα

Εν συνεχεία επιβλήθηκαν οι αντιλήψεις περί “ανώριμου λαού”. Οι πολίτες, από υπέρτατος κριτής, πηγή της εξουσίας και αυτοί που επιλέγουν τους κυβερνώντες, μετετράπησαν σε αναξιόπιστα, ευπαθή, ανώριμα και τρωτά άτομα που θα έπρεπε να προστατευτούν από τις ίδιες τους τις επιλογές, τις συνέπειες των οποίων δεν μπορούσαν να κατανοήσουν. Έτσι, οι πολίτες της Ευρώπης δεν θα έπρεπε, για παράδειγμα, να έρχονται σε επαφή με ρωσικά ΜΜΕ γιατί αυτά ασκούσαν προπαγάνδα, κάτι αδιανόητο παρεμπιπτόντως για την εποχή του Ψυχρού Πολέμου.

Δηλαδή, οι Ευρωπαίοι πολίτες, θεωρήθησαν ότι ήταν ανώριμοι, ανίκανοι να αυτοπροστατευτούν, ανίκανοι να αντιληφθούν την προπαγάνδα, να διακρίνουν την αλήθεια από το ψέμα και θα έπρεπε να υποστούν μιας σειράς απαγορεύσεων “για το καλό τους”, όπως ακριβώς συμβαίνει με τα ανήλικα άτομα. Και αφού δεν μπορούσαν να διακρίνουν την αλήθεια από τα fake news και θα έπρεπε να προστατευτούν από την προπαγάνδα μη ερχόμενοι σε επαφή μαζί της, θα έπρεπε, πολύ περισσότερο, να προστατευτούν και από πολιτικά κόμματα και μεμονωμένους υποψηφίους, οι οποίοι θα μπορούσαν να τους “παρασύρουν”.

Έτσι, επιβλήθηκε η ανάγνωση του “νηπίου πολίτη – ψηφοφόρου”, ο οποίος θα πρέπει να προστατευτεί από τον ίδιο του τον εαυτό. Έτσι, η διαδικασία οικοδόμησης του πολιτικού συστήματος αντιστράφηκε και οι πολίτες από πηγή της εξουσίας μετετράπησαν σε αντικείμενο “προστασίας” από την εξουσία, η οποία “χειραφετήθηκε” από την “τυραννία των πλειοψηφιών” και αυτονομήθηκε, αυτονομιμοποιούμενη.

Οι πολίτες βέβαια συνεχίζουν να επιλέγουν, αλλά σε ένα ολοένα και πιο περιοριστικό και ελεγχόμενο πλαίσιο, που διαμορφώνεται τόσο θεσμικά και παραθεσμικά όσο και ευρύτερα από τα ΜΜΕ, τα social media και από μια στρατιά “ειδικών” και πάσης φύσεως διαμορφωτών γνώμης. Έτσι, ενοχλητικά κόμματα και υποψήφιοι αποκλείονται από την εκλογική διαδικασία, ενώ και αυτοί που συμμετέχουν, τοποθετούνται σε ένα συγκεκριμένο, προαποφασισμένο, πλαίσιο για το ποιος θα αναλάβει την εξουσία.

Αν δε προκύψει το ενδεχόμενο ότι η λαϊκή εντολή μπορεί να δώσει την εξουσία σε κάποιον που δεν εκφράζει τις επιλογές των αυτονομημένων από τον λαό ελίτ, τότε παρεμβαίνουν μια σειρά από μηχανισμοί για να “προστατέψουν” τους πολίτες από τις επιλογές τους και να επαναφέρουν την τάξη. Και όταν αποτυγχάνουν όλα τα υπόλοιπα, τότε τον λόγο έχει η ωμή και απροκάλυπτη βία. Όπως έγινε χθες στις Ηνωμένες Πολιτείες.