Η Ελλάδα πάει ολοταχώς στον τοίχο και η Αριστερά στον κόσμο της!

Επιμένει σε μικροδιαχειριστικά μέτρα (για παράδειγμα αύξηση των ελέγχων) που ο πολίτης διαισθάνεται πως δεν είναι αρκετά για να αλλάξουν τα ήθη κυβερνώντων και κυβερνωμένων» εξηγεί σε πρόσφατο άρθρο της η καθηγήτρια Ιωάννα Τσιβάκου με τίτλο “Οι λόγοι που δεν συγκινεί τους Έλληνες η σημερινή Αριστερά”.

Και έχει δίκιο (αν και όχι σε όλα όσα γράφει). Η Αριστερά δεν έχει καταθέσει ποτέ ένα ολοκληρωμένο εθνικό σχέδιο ανάπτυξης, προόδου και εξωτερικής πολιτικής. Έτσι, ο κόσμος καταλαβαίνει και τον καιροσκοπισμό των προτάσεων και την απουσία συνοχής που δημιουργεί πολλαπλασιαστικά φαινόμενα. Ως εκ τούτου οι όποιες προτάσεις καταλήγουν να μοιάζουν λαϊκιστικές, ακόμη και αν πρόκειται για αυτονόητες πολιτικές που στην Ελλάδα του κρατικού ανορθολογισμού δεν εφαρμόζονται.

Έχει επίσης δίκιο όταν γράφει πως τα αριστερά κόμματα δεν ανοίγουν τον δημόσιο διάλογο για την αλλαγή του μοντέλου παραγωγής, γιατί φοβούνται πως το κοινό τους θα τρομάξει και δεν θα τους ακολουθήσει. Καλέ όχι! Απλά η όποια Αριστερά δεν διαθέτει ένα άλλο μοντέλο, ή μάλλον κανένα μοντέλο. Διότι π.χ. το να μείνει η Εθνική και η Εθνική Ασφαλιστική υπό κρατικό έλεγχο έχει νόημα εάν πρόκειται να πυροδοτεί και να μοχλεύει τον ανταγωνισμό (όπως έγινε με την κρατική Cosmote κόντρα στις Telestet και Panafon). Αλλά για να μπορεί μια κρατικά ελεγχόμενη επιχείρηση να είναι υπερανταγωνιστική πρέπει να φυσάει και για να συμβεί αυτό πρέπει ο CEO να πιστεύει στο ανταγωνιστικό κράτος και όχι στο κράτος λάφυρο.

Τούτων λεχθέντων, τα δύο πρώην κυβερνητικά κόμματα της ευρύτερης Αριστεράς, ήτοι το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ, εμπίπτουν στην κριτική της κας Τσιβάκου. Η αλήθεια είναι ότι το τρέχον ΠΑΣΟΚ –δια του Νίκου Χριστοδουλάκη– έχει διατυπώσει μία σειρά αυτονόητων προτάσεων παραγωγικής ανασυγκρότησης που είναι όντως απέναντι στη χαζοχαρούμενη “αναπτυξιακή” πολιτική του Κυριάκου Μητσοτάκη που φαίνεται να οδηγεί στον τοίχο του Ταμείου Ανάκαμψης. Αλλά αυτά που λέει έπρεπε να έχουν εφαρμοστεί το 2018-2019 για να βλέπαμε και κάποια θετική επίπτωση στο ισοζύγιο που πάει κατά διαόλου. Μετά την απώλεια της πενταετίας Μητσοτάκη οι εύλογες προτάσεις του Χριστοδουλάκη δεν επαρκούν.

Μπορεί ο Στέφανος; Αν και λόγω ειδικών συνθηκών, που δεν είναι του παρόντος, θα μπορούσε όντως να είναι ένας αποτελεσματικός ριζοσπάστης, χάνει το παιγνίδι. Το πιθανότερο είναι να εξελιχθεί σε αρχηγό ενός υβριδικού κράματος αριστεροδεξιάς, αν και στην εξωτερική πολιτική είναι δραματικά φιλοαμερικάνος και μάλλον δεν έχει και ιδέα. Πάντως, κατά καιρούς έχει ψελλίσει κάποια σωστά, αλλά δεν είναι δεμένα σε πρόγραμμα…

Η αναγκαιότητα του ριζοσπαστισμού

Η απώλεια των πέντε χρόνων Μητσοτάκη και ο κίνδυνος να χαθούν πόροι από το Ταμείο Ανάκαμψης, σε συνδυασμό με την αδυναμία διεκδίκησης κρίσιμων και δομικών κομματιών του ευρωπαϊκού αμυντικού σχεδίου, όπως και η απουσία από κάθε ελάσσονα ή μείζονα ευρωδιαπραγμάτευση υποδεικνύει την ανάγκη να κόψουμε δρόμο σε όλα. Για να γίνει αυτό χρειάζονται ιδέες, πολιτική ωριμότητα και ευελιξία, στομάχι και αυτοπεποίθηση. Δηλαδή, στην Παιδεία δεν μπορούμε να περιμένουμε χρόνια, πρέπει όλα να ξεκινήσουν αμέσως και να διορθώνονται και να βελτιώνονται εν κινήσει από το νηπιαγωγείο μέχρι το πανεπιστήμιο.

Η μεταπολιτευτική πληθυντική Αριστερά, συμπεριλαμβανομένου και του ΠΑΣΟΚ δεν υπήρξε ποτέ ριζοσπαστική. Η ριζοσπαστικότητα αναφέρεται στον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζεται τα προβλήματα και αξιολογείται από το αποτέλεσμα. Το πρώτο ΠΑΣΟΚ με τις ΑΣΚΕ και τους παρεμβατικούς μηχανισμούς τύπου PROCAFE, ITCO κλπ και κυρίως με τον ΟΑΕ απέτυχε παταγωδώς. Ίσως θα μπορούσε να θεωρηθεί ριζοσπαστικό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, καταπίνοντας την κάμηλο, έβγαλε τη χώρα από τα μνημόνια, που την είχε ρίξει η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή και του Γιώργου Παπανδρέου που υπέγραψε το πρώτο.

Ο λόγος για την ριζοσπαστικότητα είναι επίκαιρος γιατί η χώρα οδεύει με μαθηματική ακρίβεια στον τοίχο του 2032 και στην φινλανδοποίηση από την εντυπωσιακή Τουρκία. Η χώρα έπρεπε να τρέχει με 4-7% ανάπτυξη τον χρόνο για να βγει το στοίχημα και τρέχει με 2-2,5%. Η χώρα κινδυνεύει να χάσει πόρους του Ταμείου Ανάκαμψης εξαιτίας των διαρθρωτικών λαθών του κυβερνητικού προγράμματος και της ασχετοσύνης των υπουργών.

Συνεπώς, η πιο υπερχρεωμένη χώρα της ΕΕ και η τελευταία σε όλα δεν μπορεί να λύσει τα προβλήματά της, ούτε με τις εργαλειοθήκες του ΟΟΣΑ που παραμένουν γραφειοκρατικά ανενεργές, ούτε με τα δήθεν προγράμματα του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ. Το εθνικό μας πρόβλημα είναι πολιτικό. Η πολιτική τάξη ως έχει δεν μπορεί. Η κοινωνία ασφυκτιά. Τα πρόσωπα που εμφανίζονται στα τηλεπαράθυρα είναι θλιβερά. Το 2027 θα αρχίσει να είναι πολύ αργά για να ξεκινήσει μια κοσμογονία, αν μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο…