Ο Δίας που έγινε Σίσυφος

Άλλωστε, ο Γάλλος πρόεδρος κέρδισε τη Μαρίν Λεπέν τρεις φορές: Δύο φορές στη μάχη για τα Ηλύσια και μία τρίτη στην πιο απρόβλεπτη εκλογική αναμέτρηση στην πρόσφατη ιστορία της Γαλλίας. Αν ισχύει η εικόνα του μισογεμάτου ποτηριού, ο Μακρόν μπορεί να καυχηθεί ότι γλίτωσε τη Γαλλία από το άλμα στο σκοτάδι της ξενοφοβικής, λαϊκίστικης και ευρωσκεπτικιστικής αντίδρασης, με σιωπηρές και δραματικές επιπτώσεις στο ευρωπαϊκό και διεθνές μέτωπο.

Η προεδρική ομάδα υποχωρεί από τη Συνέλευση κατά το ήμισυ σε σχέση με το 2017 και χάνει μερικές δεκάδες βουλευτές σε σχέση με το 2022, αλλά εξακολουθεί να είναι η δεύτερη μεγαλύτερη δύναμη στη χώρα. Ο Μακρόν έχει πληρώσει ακριβά για τον συγκεντρωτισμό και τον ναρκισσισμό του, που γίνεται σχεδόν πάντα το σήμα κατατεθέν της εξουσίας για τους Γάλλους προέδρους, αλλά ο “μισός Δίας” – που επικρίνεται από το κατεστημένο, αντιπαθητικός για καιρό από την αναταραχή στους δρόμους – εξακολουθεί να είναι ικανός να τα καταφέρει.

Οι επικριτές του Μακρόν, τόσο στα Δεξιά όσο και στα Αριστερά, συνεχίζουν να τον κατηγορούν ότι έριξε μια ήδη διχασμένη και δυσαρεστημένη χώρα σε αστάθεια. Στο μισογεμάτο ποτήρι, υπάρχει ακριβώς μια έντονα διχασμένη Συνέλευση, στην οποία καμία δύναμη δεν έχει την απόλυτη πλειοψηφία για να σχηματίσει κυβέρνηση. Το νέο Λαϊκό Μέτωπο της Αριστεράς του Μελανσόν, που είναι η συνιστώσα της πλειοψηφίας, διεκδικεί την ηγεσία, αλλά οποιοσδήποτε σύμμαχος δεν θα δεχόταν τη δυσκίνητη παρουσία του ριζοσπαστικού Μελανσόν.

Σε μια χώρα με νοοτροπία που δεν είναι διατεθειμένη να συμβιβαστεί και είναι πιο επιρρεπής σε σχιζοφρενικές ανατροπές, λύσεις ιταλικού τύπου, όπως οι τεχνοκρατικές κυβερνήσεις, ή λύσεις γερμανικού τύπου, όπως οι μεγάλοι συνασπισμοί, αρχίζουν να ψυχαγωγούνται, με τη μοναδική βεβαιότητα ότι ο δρόμος θα είναι ακόμα μακρύς και περίπλοκος. Προς το παρόν, ο Μακρόν εξακολουθεί να βασίζεται στον νεαρό πρωθυπουργό Γκαμπριέλ Άταλ για την επίκαιρα ζητήματα, αν και αποδέχτηκε την παραίτηση του (καθώς θα παραμείνει στην πρωθυπουργία, μέχρι να βρεθεί ο αντικαταστάτης του). Τα επίκαιρα στη γαλλική ατζέντα είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες, οι διεθνείς Σύνοδοι Κορυφής, οι νέες δομές στην ΕΕ, οι συνεχιζόμενες συγκρούσεις…

Ο Μακρόν υπό πίεση

Η ιστορία δεν παρέχει αντενδείξεις. Μπορούμε να εξασκηθούμε στο εναλλακτικό σενάριο που είχε μπροστά του ο Μακρόν το βράδυ των ευρωεκλογών: Τα στρατεύματά του σχεδόν στο μισό στο κοινοβούλιο του Στρασβούργου και ο θρίαμβος της ακροδεξιάς που πρόβαλε απαρέγκλιτα τη Μαρίν Λεπέν να κατακτήσει τα Ηλύσια.

Φυσικά, ούτε ο Μακρόν δεν θα μπορούσε ποτέ να είχε προβλέψει, πόσο μάλλον να έλπιζε το τελικό αποτέλεσμα, δηλαδή την εκλογική ανατροπή και τη νίκη της ενωμένης Αριστεράς στις γαλλικές εκλογές. Επομένως, ο Δίας θα πρέπει να μπει στα παπούτσια του Σίσυφου, να εφεύρει έναν συμβιβασμό για την κυβέρνηση, να αντιστρέψει τη φιλελεύθερη πορεία κοινωνικών πολιτικών που αποδοκιμάζει η συντριπτική πλειονότητα των Γάλλων κάθε χρώματος. Το σίγουρο είναι ότι, όπως και στο παρελθόν, η Μαρίν Λεπέν αποκαλύφθηκε πως είναι ο καλύτερος εχθρός των εν ενεργεία προέδρων.

Οι ψηφοφόροι στις γαλλικές εκλογές ψήφισαν το λιγότερο χειρότερο, με σκοπό τη διαφύλαξη των δημοκρατικών και δημοκρατικών αξιών. Η παραβολή του Εμανουέλ Μακρόν, χωρίς να μπορεί να επανεκλεγεί για τρίτη φορά, γίνεται γκρίζα ούτως ή άλλως. Ο πρώην τραπεζίτης, ο πρώην σοσιαλιστής, ο πρώην υπουργός Οικονομίας του Προέδρου Ολάντ, ο νεότερος Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας, καταξιώθηκε και αγαπήθηκε για την καινοτομία και τον νεωτερισμό που ήθελε να δώσει σε μια στατική και εσωστρεφή Γαλλία.

Ο Μακρόν έφτιαξε ένα μεγάλο Κέντρο, αδειάζοντας τα παραδοσιακά κόμματα, τους πυλώνες της Πέμπτης Δημοκρατίας, του Σοσιαλιστικού Κόμματος και του Γκωλικού Κόμματος. Σήμερα βρίσκεται σε ένα μικρό Κέντρο, πολιορκημένο από δύο εξτρεμιστές, σε μια Γαλλία που είναι πιο θυμωμένη από πριν. Αλήθεια ο Μακρόν θα μπορέσει να αντέξει την πίεση που του ασκεί η ακροδεξιά Λεπέν, αλλά πλέον και η ενωμένη Αριστερά του Μελανσόν;