Είναι αναπόφευκτη η άνοδος της ακροδεξιάς;

Η βάση-φιλοσοφία του είναι αυτή του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και υπηρετείται από όλα τα κόμματα, θέλοντας και μη, γιατί εξυπηρετούν τους στόχους των προσωπικών φατριών και ως εκ τούτου η κατάσταση θα χειροτερεύει και οι εξελίξεις της «δημοκρατίας» της Βαϊμάρης θα φαίνονται μπροστά στις επερχόμενες εξελίξεις ως μικρά πταίσματα.

Στο καπιταλιστικό σύστημα οι διαθέτοντες κεφάλαιο-ίδιο ή μαζί και με δανικό-, δηλαδή οι καπιταλιστές, το επενδύουν σε υποδομές με στόχο την παραγωγή προϊόντων προς πώληση, σε μια αγορά, δήθεν ελεύθερη, γιατί, κατά τον Άνταμ Σμιθ, αυτό το εγγυάται ένα αόρατο χέρι που εμφανίζεται χάρις στον τρόπο που σκέφτεται και λειτουργεί ο καταναλωτής κατά την διαδικασία της αγοράς προϊόντων. Οι συνθήκες αυτές μπορούν να παραχθούν εάν από την αγορά λείπουν τα μονοπώλια και τα καρτέλ. Όμως, στην πραγματική ζωή αυτά είναι που κυριαρχούν και ρυθμίζουν, με την βοήθεια και της πολιτικής και κρατικής εξουσίας, την προσφορά και τη ζήτηση. Με τους κρατικούς ελέγχους, αντικειμενικά σε μικρό αριθμό, να κάνουν, συνήθως, πλουσιότερους τους ελεγκτές.

Ρεπουμπλικανισμός και δημοκρατία

Στον τομέα της πολιτικής, ο ρεπουμπλικανισμός λειτουργεί, όπως και ο καπιταλιστικός τρόπος, στα πλαίσια μιας, υποτίθεται, ελεύθερης πολιτικής αγοράς. Και εδώ υπάρχει το αόρατο χέρι, τύπου Άνταμ Σμιθ, που υποτίθεται ότι την εγγυάται, με αποτέλεσμα να παράγουμε τα ίδια απεχθή αποτελέσματα με αυτά του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Βασικά τα δύο αυτά συστήματα είναι δίδυμα αδελφάκια. Στον ρεπουμπλικανικό τρόπο παράγονται επίσης προϊόντα-θέσεις κομμάτων ή προσωπικών φατριών εντός τους και οι παραγωγοί τους προσπαθούν να τα πωλήσουν στην πολιτική αγορά.

Για να φτάσουν σε όλα τα μήκη και πλάτη της αγοράς έχουν ανάγκη οπαδών και χρήματος, με αποτέλεσμα την αντικειμενική εμπλοκή τους στη διαφθορά. Τα ποσά είναι τεράστια (βλ. άρθρα μου), γιατί οι ανάγκες που, αντικειμενικά, προκύπτουν για τους πολιτικούς στην προσπάθειά τους να εκλεγούν στα βουλευτικά τους αξιώματα ή στα αντίστοιχα περιφερειακά και δημοτικά συμβούλια, είναι μεγάλες. Αυτές δημιουργούν μια μεγάλη αγορά σε παγκόσμιο επίπεδο, στην οποία τα μονοπώλια επενδύουν σε οργανισμούς, μέσω των οποίων ελέγχουν την πολιτική.

Με βάση τα παραπάνω η αντίστοιχη, με αυτήν της οικονομίας, πολιτική αγορά λειτουργεί με τα ίδια κριτήρια και μέσα, εντός της οποίας δεσπόζει ο σκληρός και φυσικά μη θεμιτός ανταγωνισμός, όπου η αρχή που δεσπόζει είναι ίδια με αυτήν που επικρατεί και στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, δηλαδή, ο καθένας για πάρτη του. Για το λόγο αυτό η εξέλιξη των κοινωνιών δεν μπορούσε, αντικειμενικά, να είναι διαφορετική, όπως, πολύ σωστά επισημαίνει και ο Κώστας Γρίβας, ότι «στον Δυτικό Κόσμο εξελίσσεται εδώ και χρόνια μια διαδικασία αποδόμησης των συλλογικών ταυτοτήτων …..της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας στη Δύση».

Όμως, το διεφθαρμένο σύμπλεγμα συμφερόντων δεν θα μπορούσε ποτέ να παράξει, αντικειμενικά, αντιπροσωπευτική δημοκρατία και φυσικά ούτε και δημοκρατική, γιατί καταστρατηγείται η αρχή της ίσης αξίας κάθε ψήφου, κάτι που απαιτείται από την αρχή της ισοκρατίας. Η ανάδειξη βουλευτών κτλ. δια των εκλογών πραγματώνεται σε καθεστώς διαπλοκής και ενίοτε διαφθοράς, άρα δεν είναι δημοκρατική. Η διαπλοκή αναπτύσσεται τόσο ανάμεσα στον ανταγωνισμό μεταξύ των κομμάτων, όσο και μεταξύ των προσωπικών φατριών εντός του κάθε κόμματος. Στη δημοκρατία πολιτικοί αξιωματούχοι ήταν οι 500 της βουλής και αναδεικνύονταν δια της κλήρωσης και για αρχή λειτούργησε εξαιρετικά.

Η δημοκρατία ορίζεται δια της αρχής της ισοκρατίας και όχι δια ενός μέσου, όπως συμβαίνει με όλα τα κόμματα και κάθε λογής «ελεύθερων» σκοπευτών: κάνουμε εκλογές άρα έχουμε δημοκρατία. Δια της ισοκρατίας καθορίζεται και ο πυρήνας αρχών του συντάγματος, που διαθέτει, μάλιστα, χαρακτηριστικά παγκοσμιότητας και ο οποίος εκχωρεί ορισμένα πανανθρώπινα δικαιώματα σε όλους τους πολίτες, τα οποία καμιά πλειοψηφία δεν μπορεί να παραβιάζει. Για παράδειγμα, την ελευθερία έκφρασης των υπολοίπων.

Οι αποφάσεις στη δημοκρατία παίρνονται με βάση την αρχή της πλειοψηφίας και ισχύουν, εφόσον δεν παραβιάζουν τις αξιωματικές αρχές της δημοκρατίας. Σε δημοκρατικό καθεστώς ο νόμος για ομόφυλα ζευγάρια δεν θα μπορούσε να έχει ισχύ, γιατί παραβιάζει το πανανθρώπινο δικαίωμα των νεογέννητων παιδιών, όπως έχω εξηγήσει σε άλλα άρθρα μου. Με λίγα λόγια η δημοκρατία δεν είναι ξέφραγο αμπέλι, ενώ το ρεπουμπλικανικό πολίτευμα είναι. Αυτό αρέσει ειδικά στους επαναστάτες της μαρξιστικής συνταγής, που σήμερα αντικαθιστούν την επανάσταση με χιτλερικές συνταγές της μη κανονικότητας για να ανέβουν στην εξουσία, οπότε τότε ρυθμίζουν και τους αρμούς της εξουσίας κατά την σταλινική συνταγή. Αυτές οι λογικές έχουν οδηγήσει στην άνοδο της ακροδεξιάς. Το ρεπουμπλικανικό σύστημα μπορεί να μετατραπεί σε δημοκρατικό και έχω αναπτύξει σε άλλα άρθρα μου πως.