“Μητρικό Ένστικτο”: Ένα δυσοίωνο ψυχολογικό θρίλερ

Καταπληκτικό σενάριο, αληθοφανέστατη ιστορία (λαμβανομένου υπ’ όψιν τού αναπόσπαστου στοιχείου τής αφηγηματικής υπερβολής).

Είναι από τις αφηγήσεις που θα μπορούσαν να εκληφθούν και ως “βασισμένες σε πραγματικά περιστατικά” εάν δεν κραύγαζαν από μακριά ότι πρόκειται για έντεχνη συρραφή χιλιοχρησιμοποιημένων κλισέ για τους σχιζοφρενείς κατά συρροήν δολοφόνους τής διπλανής πόρτας, πού κάθε φορά όταν κι εάν κι εφ’ όσον αποκαλύπτονται “πέφτουμε όλοι από τα σύννεφα” και βρέχει ανθρώπους.

Αυτά τα “υπεράνω υποψίας” άτομα με την χαμαιλεόντεια προοπτική είναι και τα πλέον κοινωνικώς επικίνδυνα.

Και στην πολυειδωμένη “Σιωπή των αμνών” και στο “Μητρικό Ένστικτο” ο ιδιοφυής εγκληματίας είναι ελεύθερος στο τέλος αυτού του αφηγηματικού “επεισοδίου” υπονοώντας μια κάποια “συνέχεια”. Στην αντίθετη περίπτωση, το μήνυμα περί επικρατήσεως τού Κακού (ή έστω κακόβουλου) είναι ιδιαίτερα δυστοπικό και μόνον ομοιοπαθητικώς κοινωφελές.

Βεβαίως Ηθική και Τέχνη έχουν πάρει διαζύγιο τελευταία, όμως εάν πιστέψουμε τον Αριστοτέλη “Ηθική και Αισθητική” είναι αλληλένδετες.

Από αυτή την άποψη, ήταν ιδιαίτερα αντιαισθητικό αυτό το φιλμ, αγριευτικό, αποκαρδιωτικό και δυσοίωνο. Η μόνη που είχε αντιληφθεί εγκαίρως την κατά συρροήν δολοφόνο ήταν μια αναξιόπιστη “μάρτυς” στο κοινωνικό δικαστήριο, αφού είχε νοσηλευτεί με “ψύχωση λοχείας” αμέσως μετά την γέννα τού πρώτου της αλλεργικού τέκνου, που αρνήθηκε να το αγκαλιάσει για μήνες. Το περίφημο όμως “μητρικό ένστικτο” αυτή η “ψυχοπαθής” το είχε σε μεγάλο βαθμό, ενώ η άλλη, η εγκληματίας μόνον μιαν αντεστραμμένη λογική του καλλιεργούσε κρυφίως.

Το δύσπιστο βλέμμα τού παιδιού στην τελευταία σκηνή με την θετή μητέρα, δολοφόνο που ξεκλήρισε ολάκερη την οικογένειά του, υπόσχεται αν όχι μία συνέχεια τής ταινίας, τουλάχιστον την ελπίδα ότι κάποτε η Αλήθεια θα θριαμβεύσει. Έφυγα αγριεμένος (τε αγριευθείς) από τον υπερυψωμένο θερινό κινηματογράφο με την υπέροχη θέα στο πορτοκαλόχρυσο ηλιοβασίλεμα.